خبرنامه دانشجویان ایران: مهدی نعلبندى// یادم هست در روزهای دانشجویی در دانشگاه تبریز آبان هر سال کنگره ای بزرگ برای علامه طباطبایی گرفته می شد که آخرین سخنران روز آخرش مرحوم علامه جعفری بود. آن قدر استقبال می شد از سخنرانی پایانی که خیلی ها ایستاده به سخنران گوش می دادند و روی پله های تالار وحدت هم پر می شد از مستمع. آخرین کنگره گمانم سال ۷۴ برگزار شد. یعنی ۲۲ سال قبل. و دیگر نشد تا یومنا هذا.
سه سال بعد در ۲۵ آبان ۷۷ سخنران پایانی کنگره علامه هم به رحمت خدا رفت. یعنی ۱۷ سال و یک روز بعد از رحلت استادش. آن روزها روزنامه نگاری شهرستانی بودم و سردبیری ویژه نامه اربعین رحلت علامه جعفری افتاد به دوش من ناقابل. اسمش را گذاشتیم طایر گلشن قدس. وویژه نامه خوبی شد. بگذرم.
می گویم تبریز که آن روزها هنوز نه کلانشهر بود و نه جهانشهر، در دانشگاهش برای علامه طباطبایی کنگره می گرفت و برای علامه جعفری ویژه چنامه چاپ می کرد. بعدترها به همت سازمان تبلیغات و حوزه هنری برای علامه امینی هم کنگره گرفتند.
تبریز را چه شده است که بزرگان نام آورش را به یاد نمی آورد؟ کاش به یاد بیاورد. این شهر مفاخر کم ندارد اگر بتوانیم معرفی شان کنیم. تبریز در تمامی عرصه های علم و فرهنگ و هنر و سیاست و اقتصاد حرف داشته برای گفتن. کافی است کمی تاریخ بخوانیم تا یادمان بیاید.
غرض این که دلتنگم برای چنان کنگره ای با سخنران پایانی از همان جنس که تالار وحدت دانشگاه تبریز لبریز شود و سرریز از هجوم مستمعان. فقط همین.
