انیمیشن کوتاه در اسکار به دو روش پذیرفته می‌شود. تفاوتش با بخش فیلم‌های غیر‌انگلیسی‌زبان اسکار این است که آن بخش مختص فیلم‌های خارجی است که در کشورهای مختلف تولید شده‌اند و قرار نیست با فیلم‌های تولید شده در امریکا رقابت داشته باشند، برای همین هر کشوری نماینده خودش را برای حضور در اسکار معرفی می‌کند، اما در بخش انیمیشن همه تولیدات با هم رقابت می‌کنند. رقابت بین‌المللی است و هر‌کس از هر گوشه دنیا می‌تواند در آن شرکت کند. محدودیتی نیز در پذیرش آثار وجود ندارد، اما روش‌های پذیرش ابتدا اینکه آن انیمیشن در یکی از جشنواره‌های مورد تأیید و معرفی‌شده از سوی اسکار جایزه اصلی را برنده شده باشد و روش دوم نیز به روش تکنیکال معروف است و بیشتر از سوی کمپانی‌های دیزنی و پیکسار استفاده می‌شود. آثار درست مانند سینمای رئال باید دارای اکران تجاری باشند؛ یعنی برای اکران در سینماهای ایالات‌متحده برایشان بلیت‌فروشی شده‌باشد.
انیمیشن‌های ایرانی در جشنواره‌های مختلف جهان شرکت کرده و موفق به دریافت جایزه شده‌اند. حتی انیماتور‌های ایرانی نیز به صورت انفرادی موفقیت‌هایی در سطح بین‌المللی داشته‌اند، مثلاً در دور قبل جشنواره انسی، خانم کشکولی‌نیا ،انیمیشن‌ساز ایرانی، آثار را داوری کردند. در مجموع انیمیشن مستقل ایران شرایط بدی ندارد، اما انیمیشن ایران هنوز هم مانند سینما به یک صنعت مستقل تبدیل نشده و به لحاظ جریان‌سازی عقب‌تر از سینمای کشورمان است. بنابراین جوایز و دستاوردهای انیمیشن ایران متکی به تلاش افراد و پراکنده است. در واقع انیمیشن ایران هرگز موفق به جریان‌سازی در جهان‌نشده و طبیعی است که جشنواره‌های جهانی درباره انیمیشن ایران شناختی نداشته باشند.
مسئله اینجاست که انیمیشن ایران صنعتی نشده است و انیمیشن صنعتی به معنای تولید انبوه نیست. این صنعت زمانی شکل می‌گیرد که یک اثر انیمیشنی، چه فیلم، چه سریال یا حتی اثر کوتاه به بازارهای جهانی راه‌پیدا کند، به عنوان محصول فرهنگی به فروش برسد، سودآوری داشته باشد و تبدیل به منبع درآمد کسانی شود که در این چرخه اقتصادی- فرهنگی- صنعتی مشغول کار هستند. تولیدات ایرانی حتی این فرصت را ندارند که در ایران به درستی اکران شوند.
بله. حتماً می‌تواند، ولی به شرط آنکه سرمایه‌گذاران به ویژگی‌های تولید انیمیشن و فرایند ساخت آن آگاه باشند و توقعات واقعی و منطقی از تولیدکنندگان انیمیشن داشته باشند. به هر حال تولید انیمیشن پرهزینه و زمان‌بر است، اما می‌تواند بسیار سودآور باشد. این نکته باید از سوی بخش خصوصی درک و فهمیده شود.
به نظرم بیشترین تأثیرش در بالابردن نام کشور ایران به عنوان کشوری صاحب انیمیشن می‌تواند مؤثر باشد تا اینکه بتواند در کوتاه مدت تغییری در کیفیت آثار ایرانی داشته باشد.
استریپی بعد از اسکار به جشنواره‌ها و رویدادهای انیمیشنی دعوت شد، اما قبل از اسکار هم در جشنواره‌های متعددی شرکت کرده بود. در مجموع در بیش از 50 جشنواره حضور داشت و به عنوان منتخب CITIA در جشنواره انسی و برگزیده جشنواره North West معرفی شد. مجلات و منتقدان بین‌المللی هم درباره‌اش نوشتند. برایشان جالب بود که یک انیمیشن ایرانی در اسکار پذیرفته شده و از کار تعریف می‌کردند.
در بخش انیمیشن کوتاه، ما همین الان هم آثار تولیدی‌مان کاملاً قابل رقابت با نمونه‌های خارجی هستند. افتخارات زیادی در بخش انیمیشن کوتاه کسب کرده و جوایز خیلی خوبی را به دست آورده‌ایم. البته امیدوارم بر کیفیت جوایزمان افزوده شود.
کم‌کردن اختلاف میان تولیدات بلند انیمیشن در ایران و آثار جهانی باید در بازه زمانی رخ دهد و اگر می‌خواستیم در دو سال آینده به کیفیت جهانی دست پیدا کنیم، حداقل باید از چهار سال پیش استارت کار را می‌زدیم. انیمیشن به این‌گونه نیست که یک ساله تغییرات ایجاد شود. مسئله دیگر نیز بحث پخش‌کننده خوب است. ما باید با بازارهای جهانی ارتباط برقرار کنیم و این مستلزم این است که پخش آثار ایرانی برعهده شرکت‌های بین‌المللی قرار گیرد تا بتواند به حل معضل آثار ایرانی کمک کند.
