به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران» محمدرضا کردلو در تحلیلی نوشت: چندی پیش که برای ارائه بحثی راجع به چگونگی پرداختن به فعالیت های فرهنگی و هنری در دانشگاه، در جمعی از تشکل های دانشجویی حاضر شده بودم، به آنها گفتم: " تا از برنامه های مزخرف سالنی فرار نکنید، متوجه نمی شوید کار فرهنگی اصیل چقدر لذت دارد. اصلا تا از برنامه هایی که مزیتشان به جمعیت شان تعریف می شود فرار نکنید نمی توانید به سمت ایده های نو برای ایجاد فضای تعامل و گفتگو بروید. در آن شلوغی و سر و صدای برنامه های سالنی و در غرور عکس های "جمعیت محور" که تا ماه ها، شما را در رکود نگه می دارد، هیچ اتفاق فرهنگی رخ نمی دهد." ازشان پرسیدم تا حالا چند نفر را از دل برنامه های سالنی شلوغ جذب کرده اید؟ "هیچ" ؛ بعد اشاره کردم که اصلا وقتی همه بنیه تشکلی شما و همه نیروی انسانی تان درگیر برگزاری برنامه است و جواب سلام نیروهای جدیدالورود را هم به زور می دهید، ممکن است "جذب" هم اتفاق بیفتد؟!
ایام مربوط به 16 اذر و روز دانشجو است، شاید برای این توصیه دیر باشد و شاید هم بی مناسبت و حال گیر اما به جد از همه خواهران و برادران تشکلی دانشجو میخواهم برای یکبار هم که شده، چندماهی از برنامه های سالنی فرار کنند تا بلکه ایده هایی نو برای تعامل و گفتگو و جریانسازی و تخلیه هیجان به ذهنشان خطور کند! دست و جیغ و هورا اگرچه اقتضای دانشجویی است اما دیگر دارد شورش در می آید؛ همانطور که شور مانور زیباکلام ها در دانشگاه ها درآمده است!
راه برای کار بسیار است. البته یک چیز نباید اشتباه شود. جریان دانشجویی که میخواهد به ابعاد تبلیغاتی فعالیت فرهنگی توجه کند، اساسا نمیتواند بی توجه به پروپاگاندا عمل کند. لکن اصل شدن "جمعیت" و محوریت دادن به "گزارش تصویری برنامه" نتیجه ای مشخص دارد؛ "محتوا" و "خروجی مشخص و معین" در فرع قرار می گیرد. ممکن است بگویید: "نه، حواسمان هست". اتفاقا حواستان نیست برادرها، حواستان نیست خواهر ها. وقتی می گویم برنامه های سالنی در دراز مدت "محتوا" را به فرع می برد برای این است که می دیدم و میبینم که چگونه تلاش های سختی که برای اجرای برنامه های سالنی صورت میگیرد، وقت دانشجویان را تلف می کند و فرصت مواجهه های مستقیم را از ایشان می گیرد.
تشکل اسلامی اساسا یک تشکل فرهنگی است. تشکل فرهنگی به آدم هایی که وجوه فرهنگی شان مبرزتر است، سرپاست و رشد می کند. اگر در تشکیلات به کسانی با این روحیه بها داده شود، عملا هدف پیش پا افتاده ای چون "پرکردن سالن برای برنامه"ها نیز محقق می شود. چرا که آن آدم فرهنگی خود چون یک "تبلیغات سیار" برای تشکیلات و برنامه های تشکیلات عمل خواهد کرد. آن آدم با اخلاق فرهنگی خوشرو دوست داشتنی که همه دانشگاه با او سلام علیک دارند بیشتر می تواند افراد را جذب تشکیلات کند یا آنکه تعداد شماره تلفن هایش از مسئولین کشور بیشتر از تعداد شماره تلفن های هم دانشگاهی هایش است. البته که این دومی هم تخصص و مهارتی کاملا تشکیلاتی است، اما غلبه آن موجب شده است، دانشجوی موفق تشکلی به نیروی فعال در "بیرون دانشگاه" بدل شود نه نیرویی "برای دانشجو" و "درون دانشگاه" و آسیب این است.
فرهنگ را جدی بگیرید. آدم های فرهنگی را جدی بگیرید. حتی به سیاست می توان از دنیای فرهنگ وارد شد. حتی به اجتماع، حتی به اقتصاد و حتی به خیلی از حوزه های خشک و خشن دیگر! کدام گزاره سیاسی و اجتماعی میتواند مانند یک بیت شعر که به جان می نشیند، موثر باشد؟!
از دروازه فرهنگ وارد شوید. نکته دیگری که لازم به ذکر هست هم این است که تا تبدیل به یک "قدرت فرهنگی" نشوید نمی توانید در این حوزه اثر گذار باشید. قدرت هم یک امر اعتباری نیست. قدرت یک امر حقیقی است. یعنی اگر به کسی بگویند: "تو مدیرکل همه مدیرکل های فرهنگ مملکت هستی، حالا بیا و فرهنگ را درست کن"، او به این اعتبار که مدیرکل همه مدیرکل های فرهنگ است نمی تواند اثر گذار باشد بلکه شخصیت خودش باید قوی باشد تا اثر گذار باشد. مثال شهید بهشتی و شهید عزیز ماه های اخیر شهید حججی نمونه هایی برای این گزاره نگاره اند. به تنهایی به اندازه "یک ملت" و برای یک ملت اثرگذاری سیاسی و فرهنگی و حتی اعتقادی دارند. هیچ ادعایی هم نداشتند. متواتر خاطره از شهید بهشتی وجود دارد که وقتش را صرف جمع های محدود می کرده و تک تک افراد جلسه را به نام و نشان به یاد نگه میداشته. همه این ها یعنی برادرها، خواهرهای فعال در تشکل های اسلامی از برنامه های سالنی فرار کنید و مقدمات ارتباط موثر و مواجهه مستقیم با دانشجویان را فراهم کنید. اولین نتیجه این مواجهه ایده های نویی است که تاکنون هیچ کدام از تشکل ها به آن فکر نکرده اند.
