به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از جهان نیوزسحر قریشی، بازیگر سینما و تلویزیون، در مصاحبه ای می گوید فوتبال دوست دارد، اما علاقه مند نیست برای تماشای آن به ورزشگاه برود. او در ادامه می‌گوید: «از اینکه کنار تعداد زیادی آقا قرار بگیرم منقلب می‌شوم، احساس امنیتم را از دست می‌دهم. کاملا موافقم که اجازه نمی‌دهند خانم‌ها به استادیوم بروند.»
این اظهار نظر صریح، کافی است تا به سرعت موجی از حمله و حمایت در شبکه‌های اجتماعی راه بیفتد. برخی مدافعان حقوق زن، بلافاصله در پست‌هایی به قریشی حمله کرده و را متهم می‌کنند که زن‌ها را تحقیر و نظراتش را به جامعه تحمیل کرده است. مهناز افشار درباره او می‌نویسد: نمی‌شود حق نیمی از جامعه را انکار کرد، چون یک نفر در کنار مردان منقلب می‌شود!
زمانی نمی‌گذرد که شبکه‌های بیگانه نیز، آتش بیار معرکه شده و بر تنور نیمه افروخته می‌دمند. آن‌ها در پست‌هایی قریشی را خائن نامیده و به انحاء مختلف او را تهدید می‌کنند. در همین زمینه هشتگ «زنان علیه زنان»، دست به دست می‌شود.
یک پست اینترنتی که البته جعلی و منتسب به یکی از سیاستمدارن زن هست، سحر قریشی را حقیر نامیده و به او پیشنهاد می‌دهد در اندرونی خانه به کلفتی و سرویس دادن مشغول شود؛ و در ادامه یکی از کانال‌های تلگرامی خارج‌نشین پیشنهاد می‌کند مردم، پیج شش میلیونی قریشی را آنفالو کنند تا حساب کار دستش بیاید.
رمزگشایی یک خصلت خطرناک و در نقاب
فارغ از آنکه ایده و استدلال سحر قریشی درباره عدم حضور زنان در ورزشگاه تا چه حد صحیح باشد، از این زد و خورد اینترنتی یک نکته مهم قابل اکتشاف است؛ اینکه گروه‌هایی که در ظاهر خود را مدافع حقوق و سینه چاک آزادی می‌دانند، گاهی در برابر نظر مخالف، آنچنان از کوره در می‌روند که ژست صبورانه خود را دریده و با قمه و تانک وارد میدان مباحثه می‌شوند. آن‌ها تمام قوای در اختیارشان را اجیر کرده و با هجوم توده‌ای، فرد مد نظر را سرکوب می‌کنند. چه بسا این سرکوب‌گری ناشی از روحیه تمامیت خواهی پنهان در وجود ایشان است که با فقر استدلال و ضعف تحمل همراه شده و میدان گفتگوی سازنده را به میدان حق کشی و عربده جویی بدل می‌کند
متأسفانه رسانه سکولار و ضد نظام نیز، با ایجاد دسترسی های ویژه برای این گروه ها و ضریب دادن به توان رسانه ای آنان، می کوشند قیافه خشن آن ها را روتوش و تمیز کنند تا این روحیه قلدرمابانه از دیدرس مخاطب عام پنهان بماند.
اما بر مخاطبِ حق طلب لازم است در این صحنه های زد و خورد، روحیات باطنی گروه ها را شناسایی کرده و با تذکر به خود و دیگران، دام های نیرنگ آنان را پاره سازد.
