به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ روایت یکی از شاهدان عینی از حضور دانشجویان دانشگاه تهران برای جلوگیری از تشویش در فضای دانشگاه رو در ادامه میخوانید.
در دانشگاه تهران چه خبر بود؟
امروز بعد از نماز ظهر رفتم دانشگاه، نه حرف های رسانه های ضدانقلاب قابل اعتماد بود و نه تحلیل های بی در و پیکر دوستان انقلابی نما!
رفتم که ببینم واقعا مطالبات اقتصادی است یا حرف چیز دیگری است؟ تجمع کنندگان دانشگاه تهران همگی از اعضای یک جریان بی هویتی بودند که در این سالها در دانشگاه مورد بی توجهی قرار گرفته اند. همان چپهایی که ١۶ آذر می آیند و شعارهای تکراری میدهند.
چپها شعارشان حتی زمانی که در نقطه اوج بودند فانتزی بود اما امروز یک تفاوت جدی با قبل داشت، امروز مردم تشنه ی جریانی هستند که از نظر اقتصادی واقعا معارض وضع موجود باشد و این شعارها ظرفیت این را داشت.
وارد تجمع که شدم مشخص بود که اینقدر هوشمندی وجود نداشت و شعارها همگی سیاسی بود و دریغ از یک شعار درست اقتصادی. شاید خیالشان از نتیجه کار راحت بود و در پازلشان نیازی به تحریک مردم نداشتند.
به راستی افرادی که خودشان می توانند مستقلا فتنه انجام بدهند چه نیازی به مردم دارند؟
جریان مقابل که از شدت توهین هایی که شده بود خونش به جوش آمده بود وارد صحنه شد. شعارها معطوف به حفظ انقلاب و در جهت مشکلات و مسائل اقتصادی مردم، بالاخره مردم چشم انتظارند که ببیند دانشگاه نگران و دلسوز مشکلات اقتصادیشان است یا پیاده نظام فلان جریان سیاسی با اهداف و شعارهای کاملا سیاسی؟
این جریان، همانی است که پیگیر طرح مطالبات اقتصادی در کف خیابان بود. همان جوانانی که به روستاها رفتند و پای حرف و درد و دل مردم نشستند. همان هایی که شرمنده مردم شدند و برگشتند.
با شعارهای این جریان عملا طرف مقابل احساس ضعف کرد و برای جبران این احساس ضعف اقدام به حمله و برخورد فیزیکی کرد، چوب و شلنگ و کفش در دست جریانی بود که تا دقایقی پیش با حمله به نیروی انتظامی و پاسخ نیروی انتظامی قصد مظلوم نمایی داشت.
حتی ظاهر کار هم حفظ نشد و شروع به برخورد با هم دانشگاهی های خود کردند بالاخره انحصارطلبند، مظلوم جریان انقلابی بود که آمد و ایستاد و بغض کرد بغض کرد از ظلمی که به مردم می شود بغض کرد از سوء استفاده از حق کارگر و مستضعف.
احسنت به دوستان انقلابی ما که حتی پرچم هم به معرکه نبردند تا خدایی ناکرده کسی در اثر عصبانیت ضربه ای به همکلاسیش بزند.
راوی: علیرضا مهری
