خبرنامه دانشجویان ایران: الف نوشت:
چون خلیفه سوم به دست ناراضیان کشته شد، مسلمانان گرد علی(ع) جمع شدند و ایشان علی رغم میلشان زمام حکومت را در دست گرفتند. جمعی از دوستان که انتظار مقام داشتند، چون خود را بی نصیب دیدند داعیه خونخواهی خلیفه مقتول را سردادند و جالب آنکه انگشت اتهام به سوی علی(ع) دراز کردند! حال آنکه امیرمؤمنان در زمان اختلافات و کشمکش های آن دوره همواره نقش میانجی را برعهده داشت.
سپاه جمل را به راه انداختند و کار به گفت وگو راست نشد و تیغ تیز، شتر سرخ موی را بر زمین نشاند و فتنه جمل فرو نشست. اما این پایان کار نبود. یکی از عمالی که به دست علی(ع) برکنار شده بود، حاکم پیشین شام بود اما معاویه سرسازش نداشت و برای یاغی گری بهانه می خواست. پیراهن خون آلود خلیفه سوم را در مسجد دمشق آویخت و هر روز برای آن نوحه سرایی می کرد و علی(ع) را مسئول این جنایت معرفی کرده و مستحق شورش و انتقام می خواند.
جنگ صفین درگرفت. لشکر امیرالمؤمنین(ع) در آستانه پیروزی بود که مکر عمروعاص قرآن ها را بر سر نیزه کرد و ابر تردید و فتنه را بر آسمان لشکر پیروز افکند. به زور شمشیر، علی(ع) را از ادامه جنگ و یکسره کردن کار منصرف و حکمیت را تحمیل کردند. او گفت نماینده ما «عبدالله بن عباس» باشد، نادانان نپذیرفتند. گفت پس مالک اشتر، گفتند مالک؟! او خود آتش بیار و فرمانده جنگ است، چگونه می خواهد آتش را فرونشاند! ابوموسی اشعری را تحمیل کردند. کسی که خود دل در گرو ولایت نداشت و از ابتدا راهش از علی(ع) جدا بود.
نماینده معاویه، عمروعاص شد. اما جالب ترین جای ماجرا موضوع حکمیت بود. ابوموسی اشعری و عمروعاص قرار بود درباره چه موضوعی حکمیت کنند؟ هدف آنها به اصطلاح فرونشاندن آتش و پایان جنگ و خونریزی میان دو گروه از مسلمانان بود و سرآغاز این خونریزی پیراهن عثمان بود. آنها باید حکم می کردند که او مظلوم به قتل رسیده است یا نه و آیا معاویه حق خونخواهی او را داشته است یا خیر؟ یکی نبود بپرسد، این قتل چه دخلی به علی دارد و این وسط معاویه چه کاره است؟
دو دور مذاکره کردند؛ در دومه الجندل و اذرح. نتیجه مباحث آن شد که خلیفه را مظلوم کشته اند و برای آنکه قاتلان در پناه علی نباشند، باید او را از حکومت عزل کرد. وقتی قرار شد نتیجه مذاکرات عمومی شود عمروعاص موضوع خلافت معاویه را هم اعلام کرد، حال آنکه هیچ توافقی در این باره نشده بود و به قول امروزی ها این موضوع اصلاً در دستور کار مذاکرات نبود.
معاویه ای که حاکمی معزول و یاغی بود، به ناحق به طلب خونی برخاسته و فتنه انگیخته بود که اصلاً حقی در آن نداشت، و در میدان نبرد هم شکست خورده بود و تا دیروز فقط داعیه خونخواهی داشت، حالا مدعی خلافت هم شده بود! حکمیت، جنگ و خونریزی میان مسلمانان را تمام نکرد. جنگ باز هم ادامه یافت، دیروز بر سر پیرهنی خون آلود و امروز بر سر خلافت. و البته آنهایی که اهل بصیرت بودند می دانستند که از ابتدا هم هدف معاویه چه بود و پیراهن عثمان، بهانه ای بیش نبود.
**جامعه ما هم چندی پیش دچار فتنه شد. فتنه ای که پیامدهایش کاملاً از میان نرفته است. این روزها از این طرف و آن طرف حرف هایی به گوش می رسد و طرح هایی مشابه با اسامی رنگارنگ ارائه می شود. از آشتی ملی گرفته تا حکمیت و میانجیگری و... اما ماهیت و نتیجه همه این طرح ها یکی است.
اولین سؤال این است؛ موضوع حکمیت و آشتی و توافق باید چه باشد؟ شکاف های بوجود آمده؟ تقسیم قدرت؟ آینده جریان موسوم به اصلاحات؟ خون های به زمین ریخته؟ زندانیان؟ کدامیک؟!
اما اینها که همه عوارض و تبعات علتی دیگر هستند. اصلاً همه این بلواها بر سر چه بود که این همه تاوان داشت و حالا باید بزرگان بنشینند و حلش کنند؟ آری! ادعای تقلب که به اندازه بزرگی اش دروغین بود و به قول وزیر تبلیغات هیتلر (گوبلز): دروغ هر چه بزرگ تر باشد، راحت تر باور می شود!
اگر قرار باشد حکمیتی باشد باید سراغ ریشه رفت و ریشه در ادعای تقلب است!
امروز ما به ساده لوحی ابوموسی اشعری از سر درد می خندیم و از خدعه عمروعاص و معاویه درشگفتیم که چگونه با ادعایی دروغ، جنگی را به راه انداختند و چگونه با خدعه ای دیگر، جای بازنده و برنده جنگ را عوض کردند. حالا هم عده ای مکار نقش عمروعاص و عده ای جاهل نقش ابوموسی اشعری را بازی می کنند. می خواهند به خیال خودشان آتش را فرو بنشانند. سرنوشت این حکمیت از همین حالا مشخص است. جای شاکی و متهم عوض می شود. ما می دانیم و برای آنها هم اظهر من الشمس است که تقلبی نشده، پس چه جای حکمیت است؟ می خواهند بنشینند بر سر چه معامله کنند؟ بر سر خون کسانی که به بهانه ادعایی دروغین جانشان را از دست دادند؟ یا اینکه سهم مدعیان تقلب از قدرت را تعیین کنند و آینده سیاسی شان را تضمین؟
پیراهن ها در تاریخ گاهی نقشی ویژه یافته اند. پیراهن خونین یوسف را برادران برای یعقوب آوردند و مدعی شدند گرگ او را دریده است. پیراهن خونین عثمان هم فتنه ای عظیم شد و چه خون ها که برای آن ریخته نشد.
دوباره فتنه باز آمده است و این بار پیراهن سبز به تن دارد. می گوید سبزی ام نشان اصالت و اعتقاد است! اما نمی گوید اعتقاد به چه؟! ذکرالله اکبر بر لب دارد و ناله هایش آدمی را به یاد گریه های سوزناک برادران یوسف(ع) می اندازد، برای فریب حضرت یعقوب(ع).
در منطق عمروعاص همانطور که برای نجات و رهایی از تیغ علی، می توان هم کشف عورت کرد و هم قرآن بر سر نیزه برد، می توان با شعار الله اکبر به جنگ الله رفت، تبر برداشت و بر پیکر ایران، این تنه تناور و سبز تشیع زد و پرچم سبز علوی نیز در دست داشت. مگر روز عاشورا عمر سعد با فریاد یا خیل الله ارکبی - ای سپاهیان خدا رکاب بزنید- به سپاهیان خداجوی امام حسین(ع) حمله نکرد؟!
عمروعاص ها همیشه بوده اند. هر زمان به رنگی و با پیرهنی اما آنچه خواب شومشان را تعبیر می کند، امتزاجشان با ابوموسی هاست. اگر جماعتی قشری و ابوموسی ها نباشند، مکر و خدعه عمروعاص ها با بی آبرویی فقط می تواند جان کثیفشان را از تیغ عدالت برهاند، نه بیشتر. مردم اگر اهل بصیرت باشند، ابوموسی ها به علی تحمیل نمی شوند و پیوند نامیمون خدعه و جهل رخ نمی دهد تا معاویه از پیراهنی خونین برای خود ردای امیرالمؤمنینی بدوزد.
