آنچه در این مجال قصد پرداختن به آن را دارم و به جرات می‌توان گفت این مهم نسبت به دیگر امور اولویتی چندبرابری دارد، عدم‌توجه به محتوا و عمق‌بخشی به آن و درگیر قالب‌ها شدن است که در صورت عدم توجه به این موارد حتی با ارزیابی کارنامه جنبش دانشجویی مسلمان در جهت تقویت نقاط قوت و رفع نواقص به دلیل آنکه نمی‌تواند در کلان، آورده‌ای برای جبهه انقلاب اسلامی داشته باشد، اهمیت خود را از دست می‌دهد.
توجه به محتوای درست و هدایت‌گر در مجموعه جریان دانشجویی اسلام‌گرا آنقدر دارای اهمیت است که در صورت عدم توجه به آن بی‌تعارف باید بیان کنم سایر فعالیت‌های دانشجویی؛ حتی آن اقداماتی که در برداشتی مجزا، فعالیت‌هایی ارزشی هستند، خود زمینه دوری از حرکت در مسیر درست را فراهم می‌کنند؛ نه اینکه این فعالیت‌ها اعم از برگزاری مراسم فرهنگی سیاسی همسو با گفتمان انقلاب اسلامی در دانشگاه‌ها اعمال بدی باشند، اتفاقا همه‌شان اقدامات خوبی هستند اما همچون حجاب نورانی عمل می‌کنند. حجاب نورانی جنسش از نور است؛ یعنی وقتی به خود عمل می‌نگری عیب و ایرادی در آن نمی‌یابی، اما باید گفت حجابهاى نور همان‌طور که هرکدام به‌اندازه سعه وجودى و قابلیت‌شان جلوهگاه وجه حق بوده و آن را نشان مىدهند، در همان حال حجابهاى وجه او نیز هستند و یحتمل در ادامه مسیر مشکل‌ساز نیز می‌شوند و ضریب ریزش درون مجموعه تشکل‌های دانشجویی انقلابی را بیشتر می‌کنند.
با بررسی دقیق جریان دانشجویی در دوران پس از انقلاب اسلامی به دفعات می‌توان بروز و ظهور عینی چنین مساله‌ای را مشاهده کرد. در آخرین نمونه آن، اتفاقی که در همین مدت اخیر یک‌ساله درخصوص بحث مساله عدالت در مجموعه‌های دانشجویی انقلابی و همچنین ادوار این تشکل‌ها بروز و ظهور کرد، مهم‌ترین دلیلش می‌تواند نشات‌گرفته از همین مساله باشد یا در نمونه‌ای دیگر افول دفتر تحکیم وحدت در برهه پس از دوم خرداد که همه شواهد حکایت از وزیدن باد بر میل این مجموعه دانشجویی داشت، جدا از مسائل سیاسی که شاید آنها نیز خود معلولی از بنیان‌های فکری این مجموعه بوده است، دارای علتی اساسی در حوزه محتوایی بوده که باعث می‌شود مجموعه‌ای که حتی پس از دوم خرداد 76 به‌عنوان حامی کاندیدای پیروز در اعتراض به اظهارات آیت‌ا... منتظری- که روز 13 رجب صورت گرفت- اقدام به سیاه‌پوش کردن دانشگاه و برگزاری راهپیمایی در حمایت از رهبر انقلاب می‌کند، به نقطه‌ای برسد که اعضای اصلی‌اش در گذر زمان سخن از رد اصول اساسی اسلام کنند و در چارچوب فکری و ذهنی‌شان حتی فردی همچون خاتمی را نیز سدی در مسیر رسیدن به اهداف‌شان ببینند و طرح عبور از او را پیش از آنکه دارای دلایل سیاسی باشند به دلیل اختلافات فکری و عقیدتی مطرح کنند و تا آنجا پیش روند که در مردادماه 84 و پس از شکست کاندیدای مورد حمایت مرتجعانه‌شان در دور دوم انتخابات ریاست‌جمهوری- که روزی در اثر نفی سیاست‌های وی، در دوم خرداد 76 به پیروزی رسیده بودند- و در نشستی که در دانشگاه صنعتی امیرکبیر برگزار شد، رامین جهانبگلو به‌عنوان یکی از مدعوین نشست، سخنانی را بیان کند که پرده از بسیاری از انحرافات به وجود آمده بردارد؛ آنجاکه جهانبگلو آب پاکی را روی دستان این بخش از جریان دانشجویی ریخت و بیان کرد: «در میزگرد و مناظره‌ای که یک روزنامه دانمارکی بین من و آقای (علیرضا) علوی‌تبار گذاشته بود، مجری مراسم سوالات خیلی جالب و ریزی از من و علوی‌تبار پرسید. سوالات مجری اینها بود: آیا با همجنس‌بازی موافقید؟ این حق را به دخترتان می‌دهید که شبی را با مردی بیگانه به‌سر ببرد؟ آیا موافق حقوق اقلیت‌هایی مثل بهایی‌ها و... هستید؟ پاسخ علوی‌تبار به این سوالات منفی بود. من آنجا به علوی‌تبار گفتم شماها به دروغ می‌گویید که اصلاح‌طلب هستید. نمی‌شود با این حقوق مخالف باشید و ادعای اصلاح‌طلبی و روشنفکری هم بکنید.»
این سخنان ضمن آنکه نشان داد اصلا بحث این جریان -که غالبا در فضای دانشگاهی نیز بروز و ظهور عینی داشتند- یک اختلاف سیاسی و جناحی ساده در چارچوب نظام جمهوری اسلامی نیست؛ بلکه حکایت از اختلاف بنیادین فکری دارد و ثابت کرد که جریانی معتقد به اسلام و انقلاب زمانی که درگیر مسائل سیاسی بدون در نظر گرفتن اسلام به‌عنوان یک مجموعه ارگانیک، که اعضایش تاثیر و تاثر متقابل در یکدیگر دارند، می‌شود در کوتاه‌ترین زمان به چنین نقطه‌ای میل می‌کند؛ اتفاقی که اگر جریان دانشجویی مسلمان امروز نیز از آن غفلت کند بدون‌شک در گذر زمان دچار چنین فاجعه‌ای خواهد شد.
