به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ طبق آمار موجود، مذهب بیشتر مردم ایران شیعه‌ی اثنی عشری است و باز طبق یک حکم عقلی بیشتر خوانندگان این سطور هم یقینا جوانان شیعه هستند. این‌ها که نوشتم به این معنا نیست که دوستان دیگر ما با مذهب و یا عقیده‌ی دیگری مخاطب کتاب امروز نیستند. فقط می‌خواهم یک نهیبی به هم‌کیشان خودم بزنم!
اگر آزمایش کنید خواهید فهمید که بیشتر مردم، چیز زیادی از زندگی امام چهارم شیعیان(ع) نمی‌دانند و در بهترین حالت تنها از صحیفه‌ی سجادیه به عنوان اثر منتسب به ایشان یاد خواهند کرد. هیچ چیز بدتر از آن نیست که ما از شرایط تنگ و عبوس موجود بر شیعیان پس از واقعه‌ی کربلا آگاه نباشیم و نفهمیم که اقدامات تدریجی امام سجاد (و بعد از ایشان امام باقر(ع)) چگونه باعث بوجود آمدن یک تشکیلات قدرتمند شیعی در دوران امام صادق(ع) می‌شود.
یا مثلا با نام آوردن از امام کاظم(ع) بیشتر ما اسم زندان در ذهنمان حک می‌شود. در حالی که تنها حدود شش سال از دوران امامت سی و پنج ساله ایشان در زندان گذشته است. یحتمل از روش ایشان که مبتنی بر تقیه بوده یا این نکته که اساسا ایشان یک دوره‌ای کاملا مخفیانه و اصطلاحا زیرزمینی زندگی کرده‌است، خبر نداریم.
دوستانی که در زندگی ائمه به قدر لزوم تحقیق کرده‌اند این جسارت من را خواهند بخشید اما روی سخنم ابتدا با خودم و سپس با دوستانی است که کم کاری کرده‌اند (و کرده‌ایم)!
بد است که شیعه، مختصات دوران و ظرافت‌های روش هر امام را نداند. و نتیجه‌ی منطقی این روال این است که بیشتر ما ویژگی‌های هر دوره زندگی را نمی‌توانیم بفهمیم و طبعا نمی‌توانیم درست تصمیم بگیریم.
به تعبیر رهبر معظم انقلاب: (که این کتاب حاصل گردآوری یادداشت ها و سخنرانی‌های مختلف ایشان درباره ائمه معصومین است)
«زندگی این بزرگواران، علی رغم تفاوت ظاهری در مجموع یک حرکت مستمر و طولانی است که از سال دهم، یازدهم هجرت شروع می‌شود و دویست و پنجاه سال ادامه پیدا می‌کند.»
حتی اگر مذهب دیگری هم داشته باشیم، «انسان ۲۵۰ ساله» روش‌های به ظاهر مختلف اما متحدی را که یک تشکیلات برای رسیدن به هدف مدنظر خود دارند، به ما یاد خواهد داد.
راستی!
برای برخی شیعیان، امسال فرصت جبران کم‌کاری نیست؟؟؟
از زبان کتاب:
در باب صلح امام حسن(ع) این مسئله را بارها گفته‌ایم و در کتاب‌ها نوشته اند که هرکس حتی خود امیرالمومنین(ع) هم اگر به‌جای امام حسن مجتبی(ع) بود و در آن شرایط قرار می‌گرفت، ممکن نبود کاری بکند، غیر از آن کاری که امام حسن(ع) کرد. هیچ کس نمی‌تواند بگوید که امام حسن(ع)، فلان گوشه‌ی کارش سوال برانگیز است. نه، کار آن بزرگوار، صد درصد بر استدلال منطقی غیرقابل تخلف منطبق بود.
