به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ درباره‌ی بعضی آدم‌ها به درستی می‌گویند که آنها از زمانه‌ی خود جلوترند. مثلا این حرف درباره‌ی مولوی قطعا مصداق دارد چرا که اثر وزین او «مثنوی معنوی» هنوز هم خواندنی است و برای مردمان روزگار ما هم حرف‌ها دارد. یا یکی از افراد معاصر که جمله‌ی بالا درباره او هم صدق می‌کند عبدالحسین زرین‌کوب است. چه با او در نظراتش موافق باشیم یا مخالف، نمی‌توان کتمان کرد که او افق آینده را می‌دیده است.
یکی دیگر از افرادی که هنوز هم به درستی قدر ندیده و قطعا در آینده اثبات می‌شود که علی رغم زندگی در یک روزگار، فکرش سالها جلوتر از زمانه‌اش بوده‌است سیدمرتضی آوینی است. دلیل می‌خواهید؟
دلیلم کتابش هست: «آغازی بر یک پایان».
این کتاب مجموعه مقالات پراکنده‌ی او در باب انقلاب اسلامی است که بعد از شهادتش تدوین شد. اسم «انقلاب اسلامی» که می‌آید احتمالا بعضی افراد سریع در مقابل آن گارد می‌گیرند. اما صاحبان اندیشه نیک می‌دانند که برای مخالفت با هر پدیده‌ای باید ابتدا درباره آن تحقیق کرد و سپس به درجه‌ای از شناخت رسید و بعد می‌توان آن را نقد و یا نفی کرد.
یکی از بهترین منابع تحقیقی درباره‌ی انقلاب اسلامی همین کتاب سید مرتضی هست. چرا که او ابتدا مقالاتی درباره‌ی شخص امام خمینی(ره) دارد و سپس نوشته‌هایی درباره‌ی مبانی حکومت دینی و تقابل آن با غرب و در انتها هم از آینده‌ی انقلاب اسلامی و گذر از تمدن غرب برای رسیدن به انقلاب جهانی حضرت بقیه الله(عج) سخن می‌گوید.
آوینی در این کتاب به خوبی به یکی از اصلی‌ترین علل سلطه‌ی تمدن غرب اشاره می‌کند. علتی که همین حالا واسطه‌ای شده است بین شما مخاطبین و نگارنده‌ی این سطور یعنی: تکنولوژی. و در ادامه به درستی آینده‌ی تکنولوژی را برای ما تبیین می‌کند: یعنی همین وابستگی انسان به تکنولوژی که امروز می‌‌بینیم. به همین علت است که می‌گویم آوینی از زمانه‌ی خود جلوتر بود.
از زبان کتاب:
بهاران از کجاست که روح روییدن و سبز شدن ناگاه در تن خاک مرده پیدا می آید ؟ و از کجاست که روح شکفتن نا آگاه از تن چوب خشک چندین برگ‌های سبز و شکوفه‌های سفید و آبی و زرد و سرخ بر می‌آورد؟
بهاران راز دار رستاخیز پس از مرگ است و قبرستان ها مزارعی هستند که در آنها بذر مردگان افشانده‌اند و جسم تا نمیرد کجا رستاخیر پذیرد؟
این بار انقلاب ربیع و انقلاب صیام به هم بر افتاده‌اند تا آن یکی هسته جسم را بشکافد و این یکی هسته جان را ، و زندگان از بطن مردگان سر برآورند.
با بهاران روزی نو می‌رسد و ما همچنان چشم به راه روزگاری نو. اکنون که جهان و جهانیان مرده‌اند ، آیا وقت آن نرسیده است که مسیحای موعود سر رسد ؟ و یحی الارض بعد موتها …
