خبرنامه دانشجویان ایران: محمد ایمانی// شگفتی و تلخی یک ماجرا در روند توافق برجام هرگز کهنه نخواهد شد و آن اینکه در سکوت توام با رضایت تیم مذاکره کننده ما، کنگره آمریکا مصوبه ای گذراند مبنی بر اینکه دولت این کشور هر ۴ ماه یک بار، ضمن گزارش درباره روند پایبندی ایران، تعلیق تحریم ها را تمدید کند! یا به عبارت دیگر بتواند دبّه کند!
دولت آمریکا به اعتبار سوابق بدعهدی اش، در وضعیت عادی هم قابل اعتماد نبود، چه رسد به اینکه بخواهد هر ۴ ماه یک بار، یک سکته به توافق بدهد. تیم مذاکره کننده ما - از بس دولت برای توافق هول و دستپاچه بود - یک بار برای ۱۰-۱۵ سال تعهد داد و ظرف ۲ ماه همه تعهداتش را با شتاب تمام به اجرا گذاشت. اما در مقابل پذیرفت که آمریکا سالی ۳ بار به برجام شوک و سکته بدهد!
یک عایدی مهم این اتفاق آن بود که هیچ سرمایه گذار خارجی جرئت نکرد همکاری میان مدت- بلند مدت که بماند- با ایران داشته باشد. ظرف ۴ ماه کدام، همکاری اقتصادی جدی را می توان انجام داد؟! بنابراین برجام برخلاف تصور، تبدیل به شمشیر داموکلس تهدید و القای بی ثباتی نسبت به محیط اقتصادی پر سود و جذاب ایران شد.
با این اوصاف چرا باید شگفت زده شویم که تیم آمریکایی پس از اعلام توافق، جشن گرفتند؟ آنها بعدها گفتند باورشان نمی شد تیم مذاکره کننده ایران، توافقی با چهارچوب برجام را بپذیرد. جشن و پایکوبی شرمن و جان کری توجیه داشت. اما این طرف برای چه جشن گرفته بودند یا اصرار داشتند حال و هوای جشن و فتح الفتوح را به مردم منتقل کنند؟
