به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از فارس، چند وقتی است صدای تعدادی از اساتید دانشگاه را از پشت درهای وزارت علوم می‌شنویم.
یکی چادر زده و چند روزی همانجا جلوی درب وزارتخانه تحصن کرده است و دیگری اعتصاب غذا را راه اعلام اعتراضش می‌داند و دلیل اعتراض بیشترشان هم بلاتکلیفی کاری است.
این اساتید به هر نحوی اعتراض خود را مطرح می‌کنند تا شاید به پاسخی برسند ولی برخی‌شان می‌گویند که حتی پس از یک یا دو سال هم جواب نگرفته‌اند.
این‌ها در انتظار مساعدت مسؤولان برای ادامه فعالیت‌شان هستند و شاید این اپیدمی تحصن‌های بی پاسخ اساتید برای کشوری که در رأس تولید علم دنیاست و می‌خواهد با کمک دانشگاهیانش این تولید علم را به فناوری تبدیل کرده و از فناوری‌اش ثروت‌زایی کند، چندان خوشایند نباشد.
شاید بهتر است مسؤولان دلیل اعتراضات را بررسی کرده و پاسخی حتی منفی به این اساتید دهند تا دیگر شاهد اعتصاب غذا یا تحصن و اعتراضات اینگونه از سوی دانشگاهیان که الگوی جامعه هستند، نباشیم.
یکی از این تحصن‌ها که سر و صدای بیشتری در رسانه‌ها داشت، تحصن سعیدرضا مساح استاد دانشگاه علم و صنعت بود.
سعیدرضا مساح به دلیل اخراجش از دانشگاه علم و صنعت به همراه خانواده خود در یک چادر مسافری در مقابل وزارت علوم تحصن و اعتصاب غذا کرد. وی پس از اعتراضات و رفت و آمد به دادگاه و دیوان عدالت اداری، منتظر شد تا پاسخ اعتراضاتش را از وزیر علوم بگیرد ولی چند وقتی در بلاتکلیفی بود.
پس از آن اعتراضات محمد نقدی یکی از اساتید دانشگاه ایلام هم در رسانه‌ها سر و صدا کرد و پس از مدتی که به پاسخ نرسید، تصمیم به تحصن گرفت.
چند روز پیش نقدی به دلیل رسیدگی نشدن به اعتراضاتش دست به تحصن زده بود، او همراه با خانواده‌اش مقابل ساختمان اصلی وزارت علوم در حوالی میدان صنعت تهران تحصن کرد.
مشکل این اساتید نیز مربوط به وضعیت کاری‌شان است.
از این دست اعتراضات در میان اساتید دانشگاه کم نیست و در این میان هنوز تکلیف جایابی برخی دانشجویان بورسیه نیز مشخص نشده است. هر بار وزیر علوم قول حل شدن مشکل جایابی را می‌دهد ولی دانشجویان بورسیه همچنان گلایه دارند و در انتظار مساعدت وزیر هستند.
مشکلات اساتید دانشگاه و دانشجویان بورسیه که شاید با همکاری کوچکی از سوی مسؤولان حل شود، مشکلاتی است که در صورت تلنبار شدن ممکن است وضعیت پیشرفت علم و فناوری کشور را با مانع رو به رو کند.
