متن صحبت های این استاد حوزه و دانشگاه که در اردوی نخبه پروری سیاسی - آموزشی این اتحادیه دانشجویی ایراد شده را می‌خوانید:
ما در حوزه های علمیه به تشکل ها و جنبش های خودجوشی مانند تشکل‌های‌دانشجویی در دانشگاه نیاز داریم، که در این فضا طلبه به بحث‌و‌گفتگو و تبادل نظرات و عقاید سیاسی و اجتماعی و سعی برای رسیدن به تفاهم فکری بپردازند و این خود خیلی رشد اجتماعی را حاصل می‌کند و این در حالی است که یک طلبه دو برابر یک دانشجو و شاید بیشتر هم تحصیل می کند و حجم و معلومات علمی‌اش بعضا بیشتر از عمده دانشجویان می باشد و البته از لحاظ سنی هم بالاتر هستند و این طلبه که این ویژگی ها را دارد از لحاظ رشد اجتماعی بسیار از دانشجویان جوانی که در دوره دانشجویی خود در تشکل های دانشجویی شرکت داشته اند کمتر رشد کرده است و این است که قشر طلاب نمی توانند با بدنه جامعه ارتباط موثر و مستقیم داشته باشند.
با این حال که حوزه های علمیه نقاط مثبت خود را دارند ولی تشکل های دانشجویی مانند انجمن اسلامی تاثیرگذاری بیشتری به نسبت حوزه های علمیه در فضای اجتماعی دارند.
حسنات و رذائل اخلاقی یک فرد در جمع است که شناخته می شود و در سن جوانی است که می توان در صدد رفع و ارتقاء آنها بود پس شما دانشجویانی که که در سن جوانی در جمع و تشکیلات حضور دارید فضای مناسبی را برای خود مهیا کرده اید که آینده روشنی برای خود ترسیم کنید چون در معاشرت‌های تشکیلاتی و اجتماعی است که افراد می توانند محک بخورند و خودشان را برای مسئولیت های فردای انقلاب آماده کنند و خلاصه کلام، تشکیلات بهترین جا برای شناخت خود است و بهترین جا برای اصلاح است تا برای مسئولیت های آینده خود را آماده کنند و این خاصیت های تشکیلات است که افراد در داخل تشکیلات انعطاف پذیر می شوند و قابلیت رشد پیدا می کنند و البته احتمال اضمحلال هم وجود دارد در شرایطی که تشکیلات در زندگی شخصی و فردی شما تاثیر دارد و حتی در زندگی زناشویی و تربیت فرزندان شما نیز تاثیر گذار است.
بنده پیدا نمی کنم الگویی به مانند شهید دیالمه که در اوج جوانی و در سن22 سالگی پختگی کامل خود را داشته داشته باشد زیرا که این جوان رشد کرده در فضای تشکیلات است و خروجی نمونه تشکیلات و کار تشکیلاتی می باشد و زندگی خود را در تشکیلات خلاصه می کند و آخر این شد که دیالمه را شهید کردند.
تشکیلات موجب می شود که انسان تعامل را یاد بگیرد و خودسازی کند تشکیلات باعث می شود که فرد انتقادپذیر باشد، تشکیلات باعث می شود که منیت را از خود دور کند و این تشکیلات یعنی این که جمع مرا می سازد و من در تعامل با جمعی که از جهاتی حتی با او اختلاف سلیقه دارم بتوانم تعامل کنم و برای کار جمعی حتی با این افراد رفاقت هم بکنم.
در روایتی آمده است وقتی یک فرد صاحب رفعت و مقام مسئله ایی را خوب بررسی کرد، تواضع کرده است و تواضع یک مسئول کوچک کردن و قربان صدقه رفتن ظاهری نیست بلکه رسیدگی و تصمیم گیری کارشناسی شده و به‌جا می باشد.
در کار تشکیلاتی باید سعی کنیم که انتقاد پذیر باشیم و اگر هم نقد می کنیم نقدها سازنده و دقیق باشد و در کمال احترام و تواضع باشد به نوعی که در تشکیلات یک امر خیلی اهمیت دارد و آن این است ما باید دیگران را درک کنیم و حتی انتظار درک دیگران به نسبت خود را نداشته باشیم و در این مقام باید دیگران را تحسین کنیم و خوبی های خود را به دیگران نسبت دهیم و معایب دیگران را در تشکیلات به خود نسبت بدهیم و این ویژگی یک فرد ایثارگر و موثر و البته مثبت نگر می باشد و در نهایت خلاصه کلام مثبت های هم دیگر را ببینیم و تحسین کنیم.
در اخلاق اسلامی تشکیلاتی این نظام حاکم است که عیب های دیگران را به خود نسبت دهید و خوبی ها و نقاط مثبت خود را به دیگران که این امر باعث رشد متقابل و البته الفت‌وانس بین اعضا تشکیلات می شود و انسان در قالب این نظام اخلاقی رشد می کند و باعث بزرگی خود می شود.
این مسئله حائض اهمیت است که باید به دنبال موفقیت های جمعی بود و وقتی به یک موفقیت در قالب یک جمع و تشکل می رسیم این نشانه این است که در تمامی موارد و مباحث به کمال رسیده ایم.
