به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ متن بیانیه به شرح ذیل است:
بسمۀ تعالی
فَبَشِّر عِبادِ الَّذینَ یَستَمِعونَ القَولَ فَیَتَّبِعونَ أَحسَنَهُ ۚ أُولٰئِکَ الَّذینَ هَدىٰهُمُ اللَّهُ ۖ وَأُولٰئِکَ هُم أُولُوا الأَلبٰبِ (17 و 18 / زمر)
اردیبهشت‌ماه سال پیش بود که دوگانۀ عقلانیت-افراطی‌گری و نیز دوگانۀ بازگشت به عقب و یا توسعه در جامعه رنگ و بوی خاصی به خود گرفت. روزهایی که اقشار مختلف مردم دست در دست هم دادند و در اتحادی مثال‌زدنی بار دیگر پیروزی انتخاباتی حسن روحانی را رقم زدند؛ تا 24 میلیون رأی پشتوانۀ ایستادگی، حمایت و جدیت دولت منتخب در مسیر توسعه و آبادانی کشور باشد. در این میان دانشجویان به عنوان یکی از صبورترین و دغدغه‌مندترین بخش‌های جامعه پشت به پشت عقلانیت ایستادند و به شهادت تاریخ، نقش بسزایی در صدور مجوز تمدید اقامت چهارسالۀ تیم حسن روحانی را امضا کردند. آنانی که بارها ثابت کرده‌اند عقد اخوت با کسی نبسته‌اند و دل در گروی اشخاص ندارند، بلکه در جهت تحقق آرمان‌های برخاسته از جامعه، هر چه در توان دارند خواهند گذاشت.
بحران‌های خانمان‌سوزی که در سالیان اخیر ریسمان بر شاهراه تنفس جسم و روح ملت نهاده‌اند، بر کسی پوشیده نیست. پرواضح است که حل این مشکلات جز با اتکای به توانایی علمی و عملی جوانان و آینده‌سازان کشور محقق نخواهد شد. امروز اما شاهد آن هستیم که حتی اندک شعله‌های امید به تحول در رویه و رفتار دولت در مواجهه با جوانان و دانشجویان، نه تنها از زبانه افتاده بلکه روی به خاموشی نهاده است. اکنون و با گذشت یک سال از دومین دورۀ ریاست جمهوری شیخ اعتدال، نه نمودی از اعتدال و پاسخگویی دیده می‌شود و نه ندایی برای دریافت نشانه‌ای از اعتماد، همراهی و حمایت از جوانان به گوش می‌رسد. بدیهی است که «به عمل کار برآید، به سخن‌دانی نیست» و نمی‌توان کتمان کرد که دانشجویان به عنوان قشر نخبه و نمونۀ کوچکی از مردم همین جامعه، برخی رفتارها را فهمیده و از درک آن عاجز نیستند. دانشجویان می‌فهمند که «تریبون فرمایشی» نه از سر دلسوزی است و نه از روی اعتماد به جوانان. آن‌ها می‌فهمند که رئیس جمهور منتخب خود، همانی که برای انتخابش روزها و بلکه ماه‌ها تلاش کردند، حتی از شنیدن مطالبات و صدای رسای آن‌ها گریزان است. آن‌ها متوجه تلاش‌ها برای رسا نبودن، برای دیده نشدن، برای کشیدن شیرۀ حیات جنبش دانشجویی هستند که یقیناً نمی‌تواند پیغام همدلی را به آنان مخابره کند.
هر سال و به رسم مهمان‌نوازی، مراسم افطاری از طرف نهاد ریاست جمهوری با دعوت از جوانان و دانشجویان برگزار می‌شود که در آن عده‌ای به صورت سفارشی پشت «تریبون فرمایشی» قرار گرفته و ایراد سخنرانی می‌کنند. اما آیا مدعوین این برنامه و نیز سخنرانان آن تجلی همه جنبش دانشجویی در کشور است؟ نگاهی به عملکرد دولت، رویۀ دعوت از مهمانان، تعیین سخنرانان و مباحث مطروحه در این جلسات خود گویای همه چیز است. چگونه انتظار می‌رود که دانشجو در برابر این روندهای ناصواب سکوت کند؟
امسال و در این مراسم نه تنها تریبون سخنرانی و بیان نظرات و مطالبات به حق بدنۀ دانشجویان فعال در انجمن‌های علمی‌دانشجویی از آن‌ها سلب شد بلکه شاهد آن بودیم که اساساً هیچ تریبونی حتی به شکل فرمایشی در اختیار دانشجویان قرار نگرفت. علاوه بر این چگونگی دعوت از مدعوین در این مراسم نیز با اما و اگرهای بسیاری روبروست که چیزی جز عدم تفویض اختیار در حوزۀ دعوت مهمانان برنامه به انجمن‌های علمی دانشجویی و نمایندگان آن‌ها را روایت نمی‌کند. حال سؤال این است که انجمن‌های علمی‌دانشجویی سراسر کشور و نیز اتحادیه‌های علمی‌دانشجویی در طی این سال‌ها مرتکب چه گناه بزرگی شدند که این چنین مجازات می‌شوند؟ این نهاد دانشجویی در این سال‌ها جز برای رونق و گسترش دانش مبتنی بر فن و مهارت در دانشگاه‌ها اقدام دیگری نداشته است. اکنون هزاران دانشجو در سراسر کشور عضو رسمی انجمن علمی به حساب آمده و مشغول کار و تلاش بی‌مزد برای کمک به پویایی و تزریق روحیۀ نشاط علمی در دانشگاه‌ها هستند. چطور ممکن است که به این سادگی از این خیل عظیم دانشجوی فعال در کشور گذشت و آن‌ها را قربانی مصلحت‌اندیشی نمود؟ مگر نه این است که داشتن یک تریبون جهت بیان نقطه‌نظرات و مطالبات نمایندگان حقیقی انجمن‌های علمی‌دانشجویی سراسر کشور، کمترین حقی است که این‌‌چنین ضایع شده‌است؟
در پایان نیز ضمن انتقاد شدید نسبت به رفتار صورت‌گرفته با دانشجویان از طیف‌های مختلف و به ویژه اعضای انجمن‌های علمی‌دانشجویی سراسر کشور که آخرین امیدها و آمال فعالین دانشجویی سراسر کشور را نقش برآب کرد؛ نه از باب امیدواری که از روی خیرخواهی و حق‌گویی که رسالت اصلی جنبش دانشجویی در زمینه‌های مختلف است، تقاضا داریم تا دولت و مقامات محترم، ضمن تجدید نظر در برخی رفتارهای ناصواب خود به مردم و به دانشجویان بازگشته تا ضمن جلب حمایت ایشان، برنامه‌های توسعه و پیشرفت را در صورتی که عزم جدی برای تنظیم و پیشبرد آن وجود دارد، پیگیری کرده و از همراهی جوانان و آتیه‌سازان کشور بهره‌مند گردند.
با آرزوی توفیق الهی
مجمع دبیران اتحادیه‌های انجمن های علمی‌دانشجویی سراسر کشور
