به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از ورزش سه، اوواسیون می‌نویسد بله، شکی نیست که شکست، تلخ و دردناک است. چون فرصت بی‌نظیری برای رسیدن به مراحل بالای جام جهانی داشتیم. تلخ است چون شکست 2-0 مقابل فرانسه و حذف از مرحله‌ی یک‌چهارم نهایی روی یک ضربه‌ی ایستگاهی و اشتباه کسی اتفاق افتاد که سالها بود با حضورش درون دروازه احساس امنیت می‌کردیم : فرناندو موسلرا.
تلخ است چون به جام جهانی‌ای پایان داد که اروگوئه در آن فوق‌العاده ظاهر شده بود. پیروزی در چهار بازی، بدون از دست دادن یک امتیاز، هفت گل زده و تنها یک گل خورده.
تلخ است چون برنامه‌ی دفاعی کادر فنی موثر بود و کیلین ام‌باپه که همه از سرعتش می‌ترسیدند نتوانست در مقابل دفاع اروگوئه کاری از پیش ببرد.
تلخ است چون در این بازی نتوانستیم از ادینسون کاوانی استفاده کنیم. ستاره‌ای که با گلهای زیبایش در پاریس سن‌ژرمن برای بازیکنان فرانسه مهاجمی قهار و قابل احترام بود. احساس می‌شد غیاب کاوانی برای اروگوئه بسیار مهم و تاثیرگذار است. بیشتر از آنچه تصور می‌رفت. کریستین استوانی که جایگزین او شده بود با وجود آنکه خیلی‌ها انتظار داشتند بتواند جای خالی ماتادور را پر کند ولی موفق ظاهر نشد و بازی ضعیفی به نمایش گذاشت.
تلخ است چون وقتی اروگوئه با ارائه‌ی یک بازی منظم به فرانسه فشار می‌آورد، موفق می‌شد چرا که فرانسوی‌ها نمی‌توانستد زیر فشار ما نقشه‌های تاکتیکی‌شان را کامل کنند.
تلخ بود چون اروگوئه یک بار دیگر وقتی توپ را بدست می‌آورد، در کار با توپ نظم و سازماندهی لازم را نداشت. خیلی از توپها به دلیل معطل کردن بیش از حد بازیکنان و اصرار به حرکات فردی از دست رفت. یکی از این توپها که توسط بنتانکور از دست رفت باعث شد گل اول بازی را دریافت کنیم.
تلخ بود چون کاسرس تقریباً بلافاصله بعد از دریافت گل اول می‌توانست بازی را به تساوی بکشد ولی در مواجهه با هوگو لوریسی که دیروز فوق‌العاده بود نتوانست کاری از پیش ببرد.
تلخ بود چون لویس سوارز در خط حمله بسیار جنگید ولی حتی یک فرصت گلزنی بدست نیاورد. تنها ماندن سوارز نتیجه‌ی بازی خوب تاکتیکی فرانسه یا بهتر است بگوییم نتیجه‌ی درخشش انگولو کانته بود که دیشب بازی خارق‌العاده‌ای به نمایش گذاشت و تقریباً تمام توپهای ارسالی برای عمق دفاع فرانسه را قطع کرد. انگار انگولو آهنربا داشت چرا که همه‌ی توپها به او ختم می‌شد. نه پوگبا، نه ام‌باپه و نه ژیرو هیچکدام به اندازه‌ی کانته در بازی دیروز ندرخشیدند.
تلخ است چون اروگوئه دیگر هرگز فرصتی مثل این نخواهد داشت. چرا که حضور لویس سوارز و ادینسون کاوانی ( دو تن از بهترین مهاجمین دنیا ) در جام جهانی 2022 قطر نیازمند معجزه است. آنها در جام جهانی بعدی فوتبالیستهایی 35 ساله خواهند بود و کسی نمی‌تواند مثل این دوره از آنها انتظار درخشش داشته باشد.
تلخ است چون اروگوئه نتوانست نمودار صعودی پیشرفت خود در جام جهانی روسیه را ادامه دهد. اروگوئه در مقابل مصر و عربستان سعودی بسیار ضعیف شروع کرد، در مقابل روسیه بهتر شد و در دور دوم، پرتغال کریستیانو رونالدو را به خانه فرستاد.
تلخ است چون رویای جام جهانی تا چهار سال دیگر برای هواداران فوتبال اروگوئه و برای بعضی از ستاره‌های این تیم برای همیشه به پایان رسید.
اما غرور و افتخاری که این شیرهای جسور به مدت سه هفته برای ملت اروگوئه آفریدند صدمه‌ای ندیده و همچنان پابرجا است. غرور و افتخاری که به خاطرش از آنها سپاسگزاریم.
