به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ «محمد ایمانی» کارشناس مسائل سیاسی در کانال تلگرامی خود نوشت:
"مایک پمپئو" وزیر خارجه آمریکا (رئیس پیشین CIA ) دیروز، از «گروه اقدام ایران» به ریاست برایان هوک و با هدف هماهنگی امور مرتبط با ایران رونمایی کرد. این اقدام در شصت و پنجمین سالگرد کودتای 28 مرداد 1332 انجام شده است.
پمپئو گفت "مذاکره با ایران پیش‌شرط‌هایی دارد. امیدواریم به زودی به توافقی جدید با ایران دست پیدا کنیم. راهبرد آمریکا، افزایش فشار بر ایران تا زمانی است که شاهد تغییر زیادی در رفتار ایران در داخل و خارج باشیم".
هوک نیز که همزمان مدیر سیاستگذاری وزارت امورخارجه هست، می گوید "ما روشن گفته ایم حاضریم با ایران مذاکره کنیم و توپ در زمین جمهوری اسلامی ایران است. رفع تحریم‌ها و از سرگیری روابط کامل دیپلماتیک و تجاری با ایران منوط به تغییر رفتار جدی ایران است. با حدود ۲۰ کشور مذاکره کرده‌ایم و رایزنی‌ها برای فشار بیشتر بر این کشور در جریان است".
آنها بی پروا می گویند که در حال خصومت و افزایش فشار برای دیکته کردن خواست های خود هستند؛ بی آنکه کمترین شرمندگی درباره نقض توافق موجود (برجام) داشته باشند. اما این طرف موضع آقای روحانی عجیب و تاسف بار است. او روز چهارشنبه، با ادبیاتی عاطفی و حاکی از دلشکستگی از آمریکا #گله کرد و پاسخ گستاخانه طرف مقابل را دیروز گرفت. در واقع با دو درک کاملا متضاد که موضع دولت ما را به شدت #شکننده می کنند، مواجه هستیم.
به ادبیات آقای روحانی دقت کنید؛ "آمریکا خود کاری کرده که شرایط مذاکره را از بین برده؛ با روند خوبی داشتیم مذاکره می‌کردیم اما خودش آن را تخریب کرده و پل را خراب کرده و آن طرف ایستاده و می‌گوید باید چگونه عبور کنم!؟ اگر می‌خواستید عبور کنید، چرا خراب کردید؟ #اگر_می‌خواستید_همدیگر_را_ببینیم چرا پل را خراب کردید؟ خودشان پل را خراب کرده و آن طرف ایستاده و داد می‌زنند. این که نشد. اگر راست می‌گویید بیایید پل را دو مرتبه درست کنید".
آیا این ادبیات، ادبیات یک دولتمرد مقتدر و معترض به نقض عهد است؟ دشمن از این سخنان، انزجار و اقتدار و بی اعتمادی و بی میلی به مذاکره را برداشت می کند و مجبور به دادن امتیاز می شود یا احساس می کند فشارش نتیجه داده و به نوعی گلایه و درخواست از موضع پایین منتهی شده و بنابراین مسیر بدعهدی و فشار کاملا درست است؟!
اکنون که مذاکره جدید، با توجه به موضوع عهدشکنی گستاخانه آمریکا، ممنوع و منتفی است. اما به فرض محال، اگر قرار بر مذاکره هم بود، نوع واکنش های آقای روحانی، بدترین مواضع است؛ درست نظیر ادبیاتی که قبل و بعد از انتخابات سال 92 با مضمون اظهار ضعف و اشتیاق به مذاکره و توافق به هر قیمت به کار بست (آمریکا کدخداست/ خزانه خالی است/ نباید با شعارهای توخالی مقابل ابرقدرت ها ایستاد) و حاصل آن، امضای توافقی نامتوازن و اجرای نامتوازن تر برجام بود.
