به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ ۲۷ آذر بود که اسحاق جهانگیری، معاون اول رییس‌جمهور، در مراسم رونمایی از ۱۰ طرح فناورانه جهاد دانشگاهی که در دانشگاه علم و فرهنگ برگزار شد، پیرامون نحوه تقسیم بودجه کشور گفت: برخی با نفوذی که در ریاست جمهوری، سازمان برنامه و بودجه یا مجلس داشتند امروز تبدیل به عضوی از بودجه کشور شده اند. بودجه آنها اگر در ابتدا یک میلیارد بود، بعد به پنج میلیارد و در حال حاضر تا 20 میلیارد رسیده است.
جهانگیری در این میان بلافاصله به انواع موسسات آموزشی و دانشگاه‌های خصوصی اشاره کرد و چنین گفت: این همه دانشگاه در کشور وجود دارد و قرار نبود فردی دانشگاهی راه اندازی کند و بودجه کمکی بگیرد.
این سخنان معاون اول رییس‌جمهور را می‌توان رمزگشایی از یک روند عادی میان سیاسیون کشور دانست که سبب شده تا حتی داد جهانگیری دربیاید؛ اینکه بسیاری از سیاست‌مداران کشور بعد از حضور در ساختار قدرت دست به راه‌اندازی چندین دانشگاه خصوصی می‌زنند و به نوعی برای دوران بعد از مدیریت برای خود حیاط خلوت درست می‌کنند و از این طریق بودجه‌هایی از دولت درخواست می‌کنند.
«خبرنامه دانشجویان ایران» در سلسله گزارش‌هایی قصد دارد به بررسی حضور سیاسون در هیات‌های موسس و امنای دانشگاه‌ها و موسسات خصوصی کشور بپردازد.
«خبرنامه دانشجویان ایران» منتظر پاسخگویی افراد مشهور سیاسی معرفی شده در این گزارش‌ها به سوالات زیر است و آمادگی خود را برای انتشار آن اعلام می‌کند.
دانشگاه غیرانتفاعی طبری بابل متعلق به فاضل اردشیر لاریجانی در سال ۱۳۸۳ تاسیس و در ابتدای امر با جذب ۲۰۰ نفر دانشجو آن هم در دو رشته کاردانی فعالیت آموزشی را آغاز نموده است. ۲۰۰ نفر از اساتید این موسسه به صورت تمام وقت و نیمه وقت بعنوان اعضای هیات علمی این موسسه علمی آموزشی مشغول به کار هستند. این موسسه در شرایط فعلی در ۱۴رشته مقاطع کارشناسی ناپیوسته وکارشناسی پیوسته و در سه رشته مقطع کارشناسی ارشد ۳۵۰۰ دانشحو جذب نموده است.
بیشتر بخوانید// دانشگاه مهر البزر؛ پاتوق اصلاح‌طلبان رادیکال
۱- بسیاری از این افراد در مشاغل مدیریتی کلان کشور مشغول به فعالیت هستند، برخی نیز خود جزو روسای دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی هستند. از سویی در سخنرانی‌های خود از وضع مدیریت کشور گله‌مند هستند و از سوی دیگر خود همزمان مدیریت چندین مجموعه را برعهده دارند. به راستی چگونه این افراد هم به مشاغل دولتی خود سروسامان می‌دهند و هم در امر آموزش فعالیت می‌کنند؟
۲- چرا تاکنون هیچ‌یک از موسسات و دانشگاه‌های غیرانتفاعی وابسته به سیاسیون صورت وضعیت مالی خود را منشر نکرده‌اند تا دید چند درصد از بودجه سالانه آنها از محل بودجه عمومی کشور تامین می‌شوند؟
۳- بسیاری از مسئولان از کیفیت بسیار پایین آموزشی در دانشگاه‌های غیرانتفاعی گله دارند اما خود دست به راه‌اندازی چنین دانشگاه‌هایی می‌زنند. هر یک از این دانشگاه‌های معرفی شده در رتبه‌بندی علمی چه وضعیتی دارند؟
۴- در حالیکه به گفته محمدحسین طیرانی، نایب رئیس اتحادیه دانشگاه‌ها و موسسات آموزش عالی غیرانتفاعی، تاکنون چندین دانشگاه و موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی در سراسر کشور تعطیل شده است، مراکز وابسته به سیاسیون چگونه و از چه راهی سودآوری دارند که در این شرایط نیز به فعالیت خود ادامه می‌دهند؟
