به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»، به نقل از دانشجو، در سال‌های انقلاب، دانشگاه صنعتی شریف دانشگاه جوانی بود که لقب شاه را یدک می‌کشید. اما نه تنها از فعالیت‌های انقلاب دور نبود که یکی از کانون‌های دانشگاهی جدی در مبارزه با رژیم بود. جدا از سازمان مجاهدین که پایگاه جدی در دانشگاه داشت، انجمن‌های اسلامی و تشکل‌های صنفی دانشگاه هم در مبارزه با پهلوی چیزی کم نگذاشتند و حتی بعد از انقلاب، نام دانشگاه با نظر استاد و دانشجو نام یکی از مبارزان جدی انقلاب شد که سازمان مجاهدین هم دشمنش شده بود.
دکتر مهدی گلشنی استاد پیشکسوت دانشکده‌ی فیزیک از حال و هوای آن سال‌های دانشگاه روایتی کوتاه عنوان کرده است.
این استاد دانشگاه شریف درباره سال‌های انقلاب در دانشگاه گفت: در نزدیکی انقلاب و در سال‌های اولیة پرتلاطم بعد از انقلاب، استادان مسلمان دانشگاه با هم ارتباط نزدیک تری داشتند. مخصوصاً وقتی سال‌های اول انقلاب که شورای هماهنگی متشکل از دانشجویان، استادان و کارکنان به وجود آمد، همکاری نزدیک تری میان اساتید شکل گرفت.
وی افزود: سال ۵۷ نظر دولت بر منع برگزاری کنکور بود، شورای دانشگاه آن را تصویب کرد و در کنکور آن سال برخلاف سال‌های قبل که از طریق وزارت علوم انجام می‌شد، خود دانشگاه مستقیما اقدام به ثبت نام در پشت نرده‌های دانشگاه و برگزاری کنکور کرد. بنده نیز جزء چند نفری بودم که برای ثبت نام انتخاب شدیم.
گلشنی ادامه داد:در زمستان ۵۶ یکی دوبار، بعضی چپی‌ها آمدند سخنرانی کردند که بسیار هم سروصدا ایجاد شد. ولی عمدة سخنرانی‌های مهمی که در دانشگاه برگزارمی شد، از آبان ۵۷ به بعد بود که مرحوم آیت الله مطهری، دکتر پیمان و چند نفر دیگر جلساتی برقرار و سخنرانی کردند. آن ایام را ایام همبستگی نامیدند و برگزارکنندگان آن، دانشجویان فعال مسلمان بودند.
وی گفت: بعضی از عناصر فعال در جریان انقلاب و اشغال سفارتخانة آمریکا از دانشگاه ما بودند. بعضی از عناصر فعال هم شهید شدند. من چند نفر از دانشجویانی را که شهید شدند به خوبی به یاد دارم. مرحوم صمدیه لباف، یکی از دانشجویان مسلمان در رشتة فیزیک بود که به علت مخالفت با مجاهدین او را از بین بردند. یا آقای مهدی کرمی که او نیز از دانشجویان مسلمان بود و از جمله کارهایش جمع آوری پول برای مستمندان بود.
گلشنی اظهار داشت: در سال ۵۶، سالی که در آن تظاهرات انقلاب تازه شروع شده بود و مقالة ۱۹ دی اطلاعات در همان سال نوشته شده بود، آقای دکتر مهران، رئیس دانشگاه، حرمت ما را کاملاً حفظ می‌کرد و با وجود اینکه افرادی در شورای دانشگاه با او مخالفت می‌کردند، ایشان خیلی دوستانه و محترمانه با آن‌ها برخورد می‌کرد.
