به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از دانشگاه تبریز، محققان دانشگاه تبریز در قالب یک طرح تحقیقاتی تحت عنوان «تهیه کامپوزیت‌های پلی‌استایرن دیرسوز و ارزیابی خواص اشتعال‌پذیری آنها» موفق به تولید گرید دیرسوز پلیمر پلی استایرن شدند.
سید جمال‌الدین پیغمبردوست، عضو هیئت علمی دانشکده مهندسی شیمی و نفت دانشگاه تبریز و مجری این طرح با بیان اینکه پلی‌استایرن یکی از پلیمر‌های تجاری پرمصرف محسوب می‌شود که کاربرد‌های فراوانی در صنعت ساختمان، صنایع الکترونیک و همچنین صنایع تبلیغاتی دارد، اظهار داشت: یکی از محدودیت‌های استفاده از این پلیمر سهولت شعله ور شدن آن است، لذا لزوم کنترل و ممانعت از فرآیند اشتعال آن امری اجتناب ناپذیر است.
پیغمبردوست با تاکید بر اینکه تولید کامپوزیت‌های پلیمری با استفاده از یک سری مواد افزودنی به عنوان تأخیر‌انداز اشتعال می‌توانند مقاومت پلیمر را در برابر احتراق افزایش دهند، تصریح کرد: به طور معمول برای دیرسوز کردن پلیمر‌های استایرنی از ترکیبات هالوژنه برم‌دار استفاده می‌شود، اما این ترکیبات، گاز‌های سمی و میزان زیادی دود تولید می‌کنند که اشاره بر آلودگی محیط‌زیستی آنها دارد؛ از این رو باید به دنبال روش‌هایی برای کاهش میزان این افزودنی‌ها یا جایگزین مناسبی برای آنها بود.
عضو هیئت علمی دانشکده مهندسی شیمی و نفت دانشگاه تبریز درخصوص اهداف اجرای این طرح یادآورشد: هدف اصلی از انجام این طرح پژوهشی، کاهش مقدار مواد سمی هالوژن‌دار نظیر برم و آلودگی‌های ناشی از این مواد است که اغلب برای دیرسوز کردن مواد پلیمری به کار برده می‌شوند.
وی گفت: هدف دیگر از انجام این طرح پژوهشی تهیه کامپوزیت پلی‌استایرن دیرسوز با استفاده از ترکیبات برمی (هگزابرومو سیکلودودکان) و فسفری (تری‌فنیل فسفات) است تا با کاهش مقدار ماده برمی و در عین حال استفاده از خاصیت هم‌افزایی بین این دو ترکیب به نتایج خوبی در به تأخیر انداختن اشتعال برسیم.
پیغمبردوست خاطر نشان کرد: این طرح پژوهشی با همکاری مجتمع پتروشیمی تبریز انجام شده و در آن کامپوزیت‌های پلی‌استایرن با استفاده از درصد‌های مختلف وزنی از دو ماده هگزابروموسیکلودودکان و تری‌فنیل فسفات از طریق فرایند اختلاط مذاب در اکسترودر تهیه شدند، استفاده از مواد هالوژنه به علت سمیت و آلودگی‌های محیط زیستی دارای محدودیت‌هایی است، لذا به کار بردن مواد فسفری می‌تواند باعث کاهش مقادیر مورد نیاز از مواد هالوژنه و در عین حال رسیدن به هدف مطلوب می‌شود. این در حالی است که فرآیند اختلاط مذاب نمونه‌ها در یک اکسترودر دوپیچه همسوگرد صورت گرفت.
وی در ادامه بیان کرد: برای بررسی خواص اشتعال‌پذیری و پایداری حرارتی نمونه‌ها، آزمون‌های مختلفی همچون شاخص حدی اکسیژن (LOI)، آزمون احتراق UL-۹۴ و آنالیز پایداری حرارتی انجام شد. همچنین ساختار کامپوزیت‌های تهیه شده توسط آنالیز‌های مختلفی نظیر SEM، EDXA و XRD مورد بررسی قرار گرفت و شاخص جریان مذاب نیز برای بررسی تغییرات ویسکوزیته پلی‌استایرن در حضور افزودنی‌های مختلف اندازه‌گیری شد.
