به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از خبرگزاری دانشجو، خراسان شمالی، استانی در شمال شرقی کشور که در قیاس با سایر استان‌ها لقب تازه تاسیس را می‌تواند یدک بکشد. به همین علت نیز دانشگاههای این استان نیز عموما از قدمت بالایی برخوردار نیستند و آهسته آهسته سعی دارند وضعیت خود را بهبود ببخشند.
در این گزارش سعی داریم به سراغ یک مشکل رفته و علت را جستجو کنیم. مشکلی از درون دانشگاه. یقینا هر دانشجوی خراسان شمالی به سختی می‌تواند حضور یک شخصیت پررنگ کشور را در دانشگاههای استان به خاطر بیاورد و اگر بتواند مواردی را عنوان کند، در طول یک دهه گذشته این افراد به تعداد انگشتان یک دست نیز نمی‌رسند. آخرین حضور شخصیتی مطرح سیاسی در دانشگاههای استان برمی گردد به اسفند ماه سال ۹۶ که حسن عباسی در دانشگاه بجنورد حاضر شد و پس از آن دیگر هیچ. همچنین برنامه محوری خاصی در این استان به چشم نمی‌خورد. علت این امر چیست؟ رخوت و ضعف دانشجویان و تشکل‌ها و یا سیاسی بودن دانشگاه‌ها و سنگ اندازی مسئولان؟
به سراغ تعدادی از فعالان دانشجویی رفتیم تا علت را از زبان آنان بشنویم. در ابتدا دانشجوی فعال خراسان شمالی که مایل به انتشار نامش نبود به خبرنگار ما از جایگاه ویژه دانشجویان در انقلاب و نقش آفرینی این قشر سخن می‌گوید و سپس به علل کاهش فعالیت‌های دانشجویی اشاره می‌کند.
کاهش شوق دانشجویان برای ظهور استعدادهایشان
این دانشجو به گذاشتن تمام علل در کناریکدیگر تاکید می‌کند و ادامه می‌دهد: یکی از عوامل، تفاوت در نوع نگاه امروزی مسئولان دانشگاهی به دانشجویان است که به تبع آن، موضوع به تشکل‌های دانشجویی سرایت خواهد کرد. مقام معظم رهبری جوان امروزی را با انگیزه و با نشاط‌تر از جوانان دهه اول انقلاب معرفی می‌کند و دانشگاه‌ها را منبع سرشاری از جوان می‌داند، اما نقطه مقابل این تفکر وجود دارد و نتیجتا باعث می‌شود که دانشجوی جوان، خود را یک مصرف کننده بداند و به دنبال رشد باورها، توانمندی‌ها و استعداد‌های خود حرکت نکند که در یک قالب بزرگتر می‌توان کاهش فعالیت تشکل‌ها را نیز متاثر از کاهش انگیزه و شوق دانشجویان برای ظهور و بروز استعداد هایشان به دلیل عدم توجه مسئولان دانشگاهی دانست.
وی سپس نگاه خود را جزئی‌تر می‌کند و وارد تشکل‌ها می‌شود و در این خصوص می‌گوید که عدم ریسک پذیری تشکل‌های دانشجویی در اجرای برنامه‌های خود در قالب‌های مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به دلیل ترس از شکست و ناکامی در رقابت با سایر تشکل‌ها و یا کانون‌های دانشگاهی و یا مسئولین دانشگاه از علل دیگر است که این آسیب باعث کاهش اثرگذاری آن تشکل در دانشگاه و تقلیل اعتبار و جایگاه خود می‌شود.
خلاقیتی که نیست!
اما یکی از مسائل مهم دیگر در برنامه‌هایی که اجرا می‌شود غیرخلاقانه بودن آن هاست. به طور دقیق‌تر اگر برنامه‌های یک یا دو دهه قبل را با برنامه‌های کنونی مقایسه کنیم، تفاوت قابل ملاحظه‌ای در آن دیده نمی‌شود. حذف خلاقیت باعث شده تا در دوران امروز تشکل‌ها نتوانند دانشجویان را به عنوان اصلی‌ترین مخاطب خود به خوبی جذب کنند و همین امر باعث می‌شود از تعداد برنامه‌ها به شدت کاسته شود.
اما این دانشجو ریشه عدم خلاقیت را در پیش از دانشگاه جستجو می‌کند و معتقد است در نظام آموزشی آموزش و پرورش، خلاقیت دانش آموزان از بین می‌رود و از سوی دیگر کار گروهی به آنان آموزش داده نمی‌شود و همین موضوع علتیست تا تشکل‌های کم سابقه مانند تشکل‌های دانشگاههای خراسان شمالی نتوانند خود را به خوبی عرضه کنند.
مهر سکوت بر دهان تشکل‌ها
این دانشجوی رشته حقوق مسئولان دانشگاه را نیز بدون تقصیر نمی‌داند و می‌گوید: زمانی که اولین حق دانشجو یعنی آزادی بیان از او سلب می‌شود، به صورت خودکار سدی در برابر ظهور استعداد‌ها و یا شناسایی نقاط ضعف خود ایجاد می‌شود و دیگر نمی‌شود از دانشجویان انتظار موضع گیری در قبال مسائل مختلف جامعه و ارائه راهکار و پیشنهاد داشت. متاسفانه امروزه اکثریت تشکل‌های دانشجویی در دانشگاههای بجنورد از این معضل رنج می‌برند در صورتی که اگر هدف و نوع برنامه تشکل‌ها در چهارچوب قانون باشد دلیلی بر زدن مهر سکوت بر این تشکل‌ها وجود ندارد.
بی توجهی مسئولان استان به تشکل‌های دانشجویی
شاید یکی دیگر از عوامل کم رونقی فعالیت تشکل‌های دانشجویی خراسان شمالی را بتوان در بی توجهی مسئولان به آنان جستجو کرد. طی سالیان گذشته بار‌ها و بار‌ها تشکل‌ها در مناسبت‌های گوناگون از مسئولان مختلف استانی دعوت کرده اند تا به دانشگاه آمده و به سئوالات دانشجویان پاسخ دهند، اما به تعداد بسیار اندک این دعوت‌ها به نتیجه رسیده. بدیهی است که اگر مسئولان مختلف استانی خود را متوجه این دعوت‌ها می‌کردند، اکنون وضعیت بهتری را در سطح استان شاهد بودیم.
مجتبی قنبرزاده، فعال سابق دانشجویی دانشگاه بجنورد نیز کم خروشی فعالیت‌های دانشجویی استان را امری بدیهی عنوان می‌کند و معتقد است در دانشگاههای استان فعالیت تشکیلاتی وجود ندارد و در واقع فردی برای آموزش کار تشکیلاتی به دانشجویان نیست و همین امر سبب می‌شود تعدادی از دانشجویان بی تجربه مسئولیت تشکل‌ها را به دست بگیرند و به محض این که پیچ و خم‌های کار دستشان آمد، دانشگاه و مسئولیت را ترک کنند و این روند همواره تکرار می‌شود.
عدم وجود زیرساخت‌های مناسب برای رفت و آمد سخنرانان
قنبرزاده پروژه محوری را آسیب دیگر تشکل‌های استان می‌داند و می‌گوید: یک تشکل برای برگزاری یک برنامه بزرگ تمام توان خود را می‌گذارد و تمام انرژی خود را تخلیه می‌کند و به این شکل است که در ادامه نه خود فعالیتی دارند و نه به دنبال تیم سازی می‌روند.
همچنین یکی از علل دیگر عدم سفر شخصیت‌های مطرح کشوری در استان قطعا زیرساخت‌های نامطلوب استان است. این فعال دانشجویی در این خصوص نیز بیان می‌کند: به سختی می‌شود پرواز مستقیم از تهران به بجنورد را پیدا کرد و اگر این پرواز هم مطابق با زمان برنامه یک تشکل باشد، آن تشکل باید هر لحظه منتظر لغو پرواز بماند که این موضوع برای خودمان به وجود آمده. وقتی امکانات وجود ندارد و سفر به خراسان شمالی نیاز به ساعت‌ها هماهنگی دارد طبیعی است که حضور افراد برجسته کشوری در استان کاهش می‌یابد.
در مجموع می‌توان گفت با توجه به این که زنده بودن دانشگاه و فعالیت تشکل‌های دانشجویی تاثیر مستقیمی بر جامعه و مسئولان استان و حتی کشور دارد، حال باید دید مسئولان دانشگاهی، مسئولان تشکل‌ها و دیگر مرتبطین برنامه‌ای برای بهبود شرایط عنوان شده دارند؟
