به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از نود، فارغ از همه تعریف و تمجیدهایی که البته شایسته لیورپول طلایی کلوپ است، نمی‌توان ضعف بارسلونا را در رقم خوردن بزرگ‌ترین بازگشت در تاریخ مرحله نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا نادیده گرفت.
سوالاتی فراتر از وابستگی کاملاً بارسلونا به مسی، اصرار بازیکنان به دادن پاس آخر به ستاره آرژانتینی (آن هم در حالی که موقعیت خوبی برای گلزنی داشتند) وحتی تعویض‌های اشتباه والورده وجود دارد.
چرا روبرتو؟
قرار دادن روبرتو در سمت راست خط دفاعی و نشاندن بازیکنی به نام سمدو، متخصص این پست و عنصر دفاعی مناسب روی نیمکت، یکی از اشتباهات تاکتیکی والورده بود. حضور سمدومی‌توانست بازی رو به جلوی لیورپول را کمی عقب‌تر ببرد و فضا را برای تیم خودی مهیا کند. جالب اینکه ۲ گل لیورپول ازسمت راست و در خلا سمدو و ضعف روبرتو به ثبت رسید.
استفاده اشتباه از سوارس
سوارس در بازی مقابل لیورپول رهبر ضدحملات بارسا شده بود. شاید والورده با این کار قصد داشت بخش احساسی بازی او را در اولین بازی مقابل تیم سابقش در ورزشگاه آنفیلد تحریک کند اما مساله اینجا بود که سوارس در باشگاه بدنسازی هم نمی‌تواند یک ساعت بدود؛ چه رسد به ۹۰ دقیقه بازی پرفشار مقابل تیمی مانند لیورپول! والورده بیهوده انتظار داشت ستاره‌اش هر لحظه یک استارت انفجاری داشته باشد.
آزادی بی حد و حصر مسی
مسی در این بازی آزادی بی حد و حصری داشت و انگار تاکتیکی برای تغذیه او اندیشیده نشده بود. بازیکنان بارسا هم تحت تاثیر این استراتژی مایل بودند از هر نقطه‌ای فقط توپ را به مسی برسانند. به همین دلیل آلبا در موقعیت رویایی توپ را به مسی داد و لیونل در نقطه کور و در اوج ناآمادگی توپ را هدر داد. کلوپ هوشیار هم پس از اطلاع از این موضوع، بنای فشار را روی مسی گذاشت و بارسلونا را فلج کرد.
وابستگی به لیونل
بارسلونا در این بازی به وضوح نشان داد چقدر به مسی وابسته است. والورده حتی آسان‌ترین بازی‌ها بدون او را هم نمی‌برد و به نظر می‌رسد یکی از راهکارها، رفتن او و حضور مربی کاریزماتیکی در حد گواردیولا باشد که حتی وقتی مسی نیست، سایه کاریزماتیکش بر تیم و رقیب تاثیر بگذارد. اعتیاد به مسی، بلای جان بارسا شده است.
