به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ میزگرد دانشجویی «علل افت جنبش دانشجویی؟» به همت بسیج دانشجویی دانشگاه خوارزمی برگزار شد در این نشست محمد امین اسکندری مسئول سیاسی بسیج دانشگاه خوارزمی، سید رسول حسینی مسئول بسیج دانشگاه خوارزمی؛ علی عباسیان دبیرسیاسی انجمن اسلامی مستقل دانشگاه خوارزمی و حمید بیرانوند دبیر شورای صنفی دانشگاه خوارزمی برگزاری شد.
اسکندری: دانشجویان سطحی نگر شدند
محمد امین اسکندری، مسئول سیاسی بسیج دانشجویی دانشگاه خوارزمی در این نشست گفت: قطعا نهاد دانشگاه بعنوان یک کانون و دانشجو به عنوان فاعل آن نقش و تاثیرگذاری زیادی در تاریخ معاصر ما داشته اند از 16 آذر بگیریم تا مبارزات آن و تا اوایل انقلاب که تسخیر لانه جاسوسی توسط دانشجویان از سوی امام خمینی به عنوان انقلاب دوم خطاب می شود و بنده دفتر تحکیم وحدت را در اول انقلاب نه به عنوان بازوی دانشجویی امام بلکه به عنوان یکی از عوامل تاثیر گذار در تصمیمات کشوری باور دارم و همین دلایل باعث شدن تا بسیاری دانشجوها که باوجود سن پایین مسیولیت ها داشتند.
اسکندری ادامه داد: همینطور که می بینیم دانشگاه مرجع جامعه است و به آن گرا و خط میدهد و این اهمیت زیادی دارد شما اگر در هر زمینه ای مرجع باشید همه نگاه ها به سمت شماست و باعث رشد و بروزرسانی و پویایی شما میشود، اما به نظر می رسد دانشگاه از مرجعیت افتاده است و به نظرم این مهمترین عامل افت جنبش دانشجویی است چون به حاشیه میرود و در نهایت از بیرون تاثیر میگیرد و بازیچه احزاب و جریانات می شود. یکی از عوامل این موضوع رشد کمی دانشگاه بجای رشد کیفی دانشگا است که ارزش آن را کم کرده است.
این دانشجو ادامه داد: عامل دیگر سیاست منفعالانه دانشگاه ها در مورد جنبش های دانشجویی و کرسی های ازاد اندیشی است، آزادی که برخی از سیاسیون مد نظر دارند بعضی ، آزادی جهت دار است و برعکس باعث از بین رفتن جنبش میشود، مانند ماجرای کوی دانشگاه که دیدیم بعد از به آشوب کشیدن دانشگاه متواری شدند و سر از کاخ سفید درآوردند، در حالی که معاون سیاسی وزارت علوم وزیر کشور بین جمعیت بود! در واقع اگر آزادی بدهند آن آزادی جهت دار و برای معاملات سیاسی است که باعث سیاست زدگی دانشجویان می شود و یا در برخی موارد همین آزادی جهت دار نیز وجود ندارد و برای مثال در اکثر مواقع شورای ۳نفره و مجموعه فرهنگی دانشگاه گزینشی برخورد میکنند، چرا؟ چون آقایان خواهان انتقاد نیستند.
او گفت: عامل دیگر را می توان سطحی شدن دانشجویان دانست، در سال های گذشته به مباحث سطحی و سیاسی مشعول شدند که از مباحث عمیق جاماندند و ناگهان به مواردی مثل برجام، fatfو... برخورد کردند که نیازمند مطالعات عمیق بود اما دانشجوها پیشینیه نداشتند و در نهایت به فقر تئوریک برخوردند.
مسئول سیاسی بسیج دانشجویی دانشگاه خوارزمی افزود: همچنین یک نگرش هست که میگویند چون مخالف نداریم جنبش ما هم از حرکت می ایستد! ما باید بفهمیم دغدغه و مخالف ما کیست؟ ایا حزبی هستیم که اگر جناح مخالف نباشد دیگر رقیب نداریم یا آرمان و عقاید عامل مبارزات ماست؟ اگر اهل عدالتیم تا ناعدالتی باشد باید مبارزه کرد نه اینکه اگر جناح مخالف نبود دیگر به عدالت کاری نداشته باشیم.
اسکندری گفت: باید برای جبران فقر تئوریک خود به نهضت های مطالعاتی برگردیم، چرا که اگر دانشجو مطالعاتش عمیق باشد حتی از بیرون هم دیگر تاثیر نمی گیرد هر چند نیاز است برخی ساختار های دانشگاه عوض شود گاها برای گرفتن یک مجوز باید دو هفته دوندگی کرد این راه را کند میکند
.
حسینی: دانشگاه دارای ساختار جزیره ای است
سید رسول حسینی، مسئول بسیج دانشگاه خوارزمی با اشاره به تغییر دغدغه های دانشجویان گفت: متاسفانه دانشجو از جامعه عقب افتاده و به نوعی دغدغه های او مشکلات و مباحث جامعه نیست، یکی از عوامل آن را میتوان در افزایش استفاده از فضای مجازی دانست بطوری که واقعیات های کف جامعه را دیده نمی شود و مواردی را که مشاهده میکنند عینیت ندارند، مشگل آن از بی هدفی دانشگاه است و مشکلات ساختاری آن که باعث شده دانشجو به این سمت سوق پیدا کند.
حسینی گفت: دانشگاه دارای ساختار جزیره ای است هدف ندارد و درون داد و برون داد خاصی پیدا نمیشود، بطوری که ارتباطی با بازار کار ندارد و چیزی تحویل نمیگیرد و تحویل نمی دهد و در واقع هیچ ارتباطی نیست و باعث میشود که دانشجو از چالش های جامعه عقب بماند و خواب برود.
او ادامه داد: همچنین رشد فرد گرایی که در جامعه افزایش پیدا کرده که از آثار فضای بد اقتصادی جامعه نشات میگیرد بنابراین جلوی فعالیت جمعی و رهبری و جنبشی را گرفته است، چرا که وقتی وضع مالی دانشجو تامین نباشد به این مسائل نمی پردازد. همچنین تشکل های دانشجویی تخصص ندارند و کارشان جریان ساز نیست.
عباسیان: مشکل اصلی خودناباوری و حصار ذهنی است
علی عباسیان، دبیرسیاسی انجمن اسلامی مستقل دانشگاه خوارزمی با اشاره به خودناباوری نیروها و تشکل های دانشجویی گفت: آنچه که عامل اصلی این رکود تشکیلاتی در درون دانشگاه است، محدودیت‌های نظارتی و ساختاری نیست بلکه یک نوع خودناباوری و حصار ذهنی است که به دلایل مختلفی بوجود آمده است! البته موانع سلبی نیز وجود دارد که بنده معتقدم اگر جریان پویای دانشجویی شکل بگیرد می‌تواند آنها را پشت سر گذاشته و ساختار را نیز اصلاح کند.
او افزود: ما فعالین دانشجویی به عنوان نمایندگان بی تعلق‌ترین، آزادترین و کم محدودیت‌ترین قشر فعال جامعه می‌بایست برای حذف این حصار ذهنی، ایجاد تحرکات جدی و بازگرداندن دانشجو به همان جایگاه اثرگذار و پیشتاز جامعه، قوانین را به درستی شناخته و ابتدائا از خودمان شروع کنیم. دانشجویان هرگز نباید منتظر تغییری بمانند! اگر ایراد را در ساختار دیدیم، باز هم می‌بایست در همین لباس دانشجویی ایرادات ساختاری را مطرح کرده و در قالب‌های مختلف به آن بپردازیم!
عباسیان گفت: فعالان و دغدغه‌مندان فرهنگی، فرماندهان این تحرک حالا فلج شده هستند. آنها باید گفتمان خودباوری و آزادگی را در جمع های دانشجویی حاکم کنند و با تلاشی مجاهدانه، تجدید قوای محتوایی داشته و با تجهیز به ابزار رسانه خطوط جبهه دانشجویی را جا‌به‌جا بکنند! مطالبه‌گری را در راس موضوعات قرار دهند و صف‌های دانشجویی را بدنبال خود بکشانند؛ فعالان در راس، وظیفه دارند با ایجاد تشکیلات و توجه به جذب حداکثری جریان‌ساز شوند و هویت اثرگذار دانشجویان را به همان جایگاه ارزشی خود بازگردانند. ان‌شاءالله که در چنین شرایطی ما نیز لبیک گوی فرمان "بپاخیزید" بیانیه گام دوم باشیم!
بیرانوند: گفتمان اعتراضی بیشتر حول شعارهای اقتصادی می چرخد
حمید بیرانوند، دبیر شورای صنفی دانشگاه خوارزمی با اشاره به خمودگی برخی از تشکل های دانشجویی گفت: در حال حاضر دانشگاه‌ها به دلایلی به سرحد رکود ، خمودگی سیاسی و تضعیف روحیه جمعی و تشکلی رسیده اند و این مسئله دانشجویان و جنبش دانشجویی را به وادی بی‌هویتی سیاسی- اجتماعی و نوعی انفعال کشانده است. متاسفانه دانشگاه خوارزمی با رکود فزاینده ای در این زمینه مواجه است. به‌طوریکه انفعال و بی تفاوتی به حد اعلای خود رسیده است که نمود آن را در جلسه پرسش و پاسخ با مسئولین دانشگاه شاهد بودیم و حتی دانشجویان دغدغه های صنفی خود را نیز دیگر پیگیر نیستند و به فضای مجازی اکتفا کرده اند.
عضو شورای صنفی دانشگاه خوارزمی ادامه داد: در طول چند سال اخیر کرسی های آزاداندیشی به سطح بسیار پایینی از اندیشه ورزی و ارائه دیدگاه‌های مختلف رسیده است. به طوری که ریاست محترم دانشگاه جناب آقای دکتر حبیبی نیز در روزهای اخیر به این مهم اشاره نموده و اظهار داشته اند که امروز فضای حاکم بر دانشگاه به نحوی شده که، نباید اجازه دهیم صدای مخالف به عنوان ضد انقلاب یا صفت خاصی تلقی گردد، همچنین شرایط را به گونه ای پیش ببریم که حاشیه امنی برای بیان دیدگاه‌های مخالف به وجود آید. خوشبختانه ایشان به دلیل اینکه سال‌ها در سمت‌های مدیریتی خود در تعامل مستقیم با قشر دانشجو بوده، روحیه دانشجو محوری و تعامل گرا به نفع دانشجو دارند، به طوری‌که در مصاحبه اخیر خود نشان داده که خواستار فضای دانشگاهی امن و چند صدایی می باشد.
او گفت: لذا شورای صنفی به عنوان نماینده دانشجویان چنین نگاهی از سوی مسئولین را نوید بخش دانشگاهی به مراتب پویاتر و پیشرو در تغییرات اجتماعی و سیاسی آینده می داند. بنابراین شورای صنفی خواستار حمایت همه جانبه ریاست محترم دانشگاه، دیگر مسئولین امر برای ایجاد بستر رشد تشکل های دانشجویی مستقل، پویا و احیاء کرسی های آزاد اندیشی واقعی است.
بیرانوند گفت: تجاری شدن دانشگاه‌ها، فضای آکادمیک را از رسالت خود یعنی تعلیم و تربیت، تولید علم و ایجاد روحیه جمعی و پرسشگری دور کرده و حاصل آن سیطره ارزش های تجاری بر نظام شخصیتی دانشجویان همچون لذت طلبی ، تاکید بر ظواهر و مصرف گرایی، فردگرایی و بی تفاوتی نسبت به جامعه و اجتماع می باشد. روند فزاینده پولی شدن و حاکم شدن سیاست های نئولیبرالی بر دانشگاه باعث شده گفتمان اعتراضی دانشجویی بیشتر حول محور هزینه های زندگی دانشجویی، تغذیه، خوابگاه و شهریه شکل بگیرد. به عبارتی گفتمان اعتراضی بیشتر حول شعارهای اقتصادی می چرخد.
او افزود: در صورتی که گفتمان حاکم بر تشکل های دانشجویی باید بر محوریت تولید علم و ایجاد خطوط فکری، اندیشه ورزی، احساس مسئولیت اجتماعی و صدای طبقات مختلف عموم جامعه باشد. این در حالی است که گفتمان اعتراضی دانشجویی به جای اینکه بر محوریت سنت های علمی و اندیشه ای شکل گیرد، در ابتدایی ترین سطح خود یعنی نحوه ارتباط دختر و پسر و یا نوع پوشش تنزل پیدا کرده، در اینجا لازم است مسئولین امر این بسترهای ابتدایی کنش های جمعی را هموار نمایند که دغدغه دانشجویان فراتر از این موارد مذکور باشد.
شورای صنفی دانشگاه خوارزمی ادامه داد: از جمله موارد دیگر خمودگی سیاسی، اجتماعی در دانشگاه عدم استقلال این نهاد آکادمیک می باشد. تنها نهادی که باید حوزه اختیار بالایی داشته باشد دانشگاه است، این درحالی است که کانون های متعدد قدرت در رابطه با فضای دانشگاه، نحوه تحصیل، نحوه ایجاد تشکل ها و تعیین قوانین فرهنگی و اخلاقی حاکم بر دانشگاه تصمیم‌گیری میکنند. آیا با این نوع نگاه و سیاست‌گذاری نسبت به دانشگاه جایی برای خلاقیت فکری، پذیرش نگرش تکثرگرایانه، تشکل های مستقل از ساختار قدرت و یا احساس امنیت باقی می ماند؟
