به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ ده سال پیش در چنین روزهایی میرحسین موسوی، خود را رئیس جمهور منتخب کشور خواند و با یک زیر میز آرای مردمی زد و با دستی دیگر مردم را برای پس گرفتن رای خود فراخواند. نامزدهای انتخابات در این دوره سعی کردند با دو قطبی کردن جامعه آرا مردم را به خود جلب کنند، این دو قطبی اما محدود به زمان انتخابات نشد و موسوی با استفاده از آن توانست این دو قطبی را به فضای پس از انتخابات نیز کشاند. ادامه این دو قطبی را می توان هنوز در فضای تشکل های دانشجویی اصلاح طلب دید. تشکل های اصلاح طلب که پس از آنکه حاضر شده بودند تا از خاتمی به مرحله بعدی او عبور کنند ناگهان با احمدی نژادی روبرو شدند که آنتی تز خاتمی بود. همین موضوعات که موجب رخوت در تشکل های اصلاح طلب شده بود باعث شد تا خلاف وقایع 78 که این تشکل های دانشجویی اصلاح طلب سعی کردند جامعه را به حرکت درآورند در سال 88 خود متاثر از وقایع جامعه و دوگانگی های آن شدند.
بدنه دانشجویی اصلاح طلب پس از سال ها توانسته بود تا ریسمانی را برای بالا کشیدن خود و ارتباط مجدد با جامعه پیدا کند، «تقلب»، «موسوی»، «حصر» شعارهایی هستند که این تشکل ها طی ده سال اخیر مکررا به ان پرداخته اند. برای مثال سال گذشته شعار اصلی انجمن تهران در مراسم 16 آذر مطابق سال های گذشته هنوز رفع حصر بود. تلاش تشکل های اصلاح طلب در زنده نگه داشتن این موضوع اهمیت فراوانی دارد آنچنان که این تشکل ها به درستی در گلایه نامه خود به خاتمی در مهر ماه سال 97 بیان می کنند:« در چهار سال گذشته، ما تشکل‌های دانشجویی با زندهنگاهداشتن مسئلهی حصر، راهکار خود برای این بازسازی را نشان دادیم؛ آنچه که پیوند اکنون با سال ٨٨ را نمایان می‌ساخت و خود یکی از دلایل پیروزی‌های انتخاباتی برای اعتدالیون و لیست‌های مختلف اصلاحطلبان بود.» اما این تشکل ها در نتیجه گیری خود دچار اشتباه شده اند، این تشکل ها گمان می کنند که شعار رفع حصر باعث پیروزی اعتدالیون و اصلاح طلبان شده است، نادیده گرفتن مولفه هایی از جمله نامزد های انتخاباتی، اقتصادی و فروکش کردن دوقطبی سیاسی سال 88 و شرایط روز جامعه باعث شده است تا تحلیل های این تشکل ها تنها بر حول محور سال 88 بچرخد.
مراسم 16 آذر سال 97 انجمن دانشگاه تهران - نمادهای فتنه 88 همچنان پا برجا
محمدرضا خاتمی در مراسم 16 آذر انجمن دانشگاه تهران - حوضر خاتمی به عنوان یکی از حامیان فتنه 88 در این نسیت. خاتمی مدتی بعد گفت: سعی می کنم نظام را از تقلب تبرئه کنم!
مشکل این تشکل ها آن است که این موضوع را نه به عنوان یک بحث اجتماعی بلکه به عنوان هویت خود انتخاب کرده اند و همین موضوع باعث شده است تا پس از گذشت 10 سال از وقایع 88 و در حالی که جامعه از این موضوع عبور کرده است این تشکل ها هم چنان بر وقایع سال 88 تکیه کنند. این در حالی است که محمد خاتمی از سران فتنه 88 در جلسات خصوصی خود تاکید می کند که تقلبی صورت نگرفته است. محمدرضا خاتمی نیز پس از بگم بگم گفتن ها در مورد ارائه اسناد تقلب سال 88 پس از جلسه دادگاه اعلام می کند: « سعی می‌کنم دامان نظام را از تقلب تبرئه کنم!.» و در زمانی که تشکل های اصلاح طلب در حال شعار دادن در مورد تقلب در سال 88 هستند سران اصلاحات در حال عقب نشینی از این دروغ بزرگند.
گمان می شود همین تناقض ها باعث شده است تا برخی از این تشکل های دانشجویی برای بازگشت به جامعه راه دیگری را انتخاب کرده اند، اتحاد لیبرال ها و کمونیست های دانشگاه تهران در اردیبهشت ماه سال جاری شاید اولین نشانه های تغییر در رفتار و ایدئولوژی باشد همچنان که اعتراضات سال گذشته دانشگاه صنعتی امیرکبیر و شعارهای کمونیستی افرادی که خود را اصلاح طلب می دانستند نشانه ی دیگری از این موضوع باشد.
بیشتر بخوانید: تبارشناسی یک تجمع؛ ائتلاف دو ایدئولوژی در دانشگاه تهران
تشکل های تادا و احیا هر کدام در این مدت راهی از سقوط و ناامیدی تا رفتن به سمت رادیکال شدن را پیموده اند. تشکل های موسوم به تادا پس از دو سال سکوت در نهایت نسبت به عدم دریافت مجوز خطاب در خردادماه «از پایان صبر خود» برای روحانی نوشتند. تشکل های احیا نیز مدت هاست برای بقا خود به رفتارهای رادیکال و حتی پیوستن با پیوستن به چپ ها فکر می کند.
تشکل های اصلاح طلب هر چند در این سال ها سعی کردند تا بدنه ی اجتماعی خود را در سال 88 نگه دارند اما در حقیقت این خود بودند که در یک برهه از تاریخ متوقف شدند، هر چند گمان می رفت اتفاقات سال 88 تشکل های اصلاح طلب را زنده نگاه دارد اما با گذشت زمان نه تنها باعث زنده شدن این تشکل ها نشد بلکه آنها را متعهد به امری ساخت که خود دروغ بودن آن برای سران فتنه مشخص بود، فتنه سبز با ایستا کردن این تشکل ها بلایی بر سر این تشکل ها آورد که اکنون نه تنها فاصله این گروه ها با جامعه بیشتر شده است بلکه در پیدا کردن راه ارتباط با جامعه هدف خود و حتی رهبران سیاسی بیرون از دانشگاه خود نیز دچار مشکل کرده است. رفتن به سمت شعارهای مارکسیستی و عبور از جریان های اصلاح طلبی یکی از نمودهایی است که می توان آن را نتیجه ی ناامیدی و ایستایی پس از فتنه 88 دانست.
به نظر می رسد تشکل های اصلاح طلب در پیچ تاریخی خود در میان انتخاب ایدئولوژی به سر می برند، باید دید از این تغییرات سالم عبور خواهند کرد؟
گزارش از امین خلیق
