به گزارش خبرنگار اقتصادی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در مسئله‌ی تحریم‌های نفتی ایران، چیزی که بیش از خود تحریم‌ها به چشم می‌آید اتحاد قابل‌توجه تمامی نهادهای آمریکایی است. همکاری ننگین ترامپ، وزارت خزانه‌داری، کنگره و تمامی مؤسساتی که با اسم‌ورسم مشخص، عقبه‌ی فکری جنگ اقتصادی و روانی علیه ایران را تشکیل می‌دهند. جنگی که مقابله با آن ابزارهای خودش را می‌طلبد؛ اما کمی این‌طرف تر مقامات ایرانی به تهدید بستن تنگه‌ی هرمز و یا فرصت دیرهنگام دوماهه برای کناره‌گیری از برجام اکتفا می‌کنند. مجلس شورای اسلامی که به‌منزله‌ی یکی از ستون‌های اصلی نظام است گاهی به حرکات نمایشی و یا یک نطق پیش از دستور بسنده می‌کند. آیا باوجود کنگره‌ی فعال امریکا با بارانی از مصوبات ضد ایرانی، انتظار پویایی بیشتر از اهالی بهارستان توقع زیادی است؟ آیا وقت آن نرسیده که این نهاد پرقدرت، یک استحاله‌ی اساسی درروند برگزاری جلسات ایجاد کند و حرکت لاک‌پشتی بعضی طرح‌ها راکه در مقاطعی برای کشور سرنوشت‌ساز است، تسریع کند و در اولویت بررسی قرار دهد؟
فروش فراورده و خداحافظی با تحریم‌های نفتی
تنها راه نجات از تحریم‌های نفتی در بلندمدت حل مسئله‌ی خام فروشی نفت است. مسئله‌ای که با دوراندیشی سیاست‌گذاران این حوزه به‌راحتی قابل‌حل است. تبدیل نفت خام به فراورده و تکمیل زنجیره‌ی آن، چند برابر ارزش‌افزوده بیشتر تولید می‌کند و از همه مهتر قابلیت تحریم پذیری نفت خام که باعث بی‌ثباتی وضعیت کشور می‌شود، برای همیشه از بین می‌رود. چراکه فروش فراورده بسیار آسان‌تر از نفت خام است و برخلاف ادعای برخی سران نفتی کشور، در دوره‌ی تحریم‌های قبلی نیز مشکلی بنام فروش فراورده وجود نداشت؛ اما برای توسعه‌ی صنعت پالایش چه سنگ‌هایی را باید از مسیر آن برداشت؟
مشکل توسعه‌ی صنعت پالایش در ایران، تأمین مالی است
توسعه‌ی صنعت پالایش به سه فاکتور اساسی بستگی دارد. فاکتورهایی بنام فناوری، نیروی انسانی متخصص و تأمین مالی. در مورد فناوری می‌توان گفت که ستاره پالایشگاه خلیج‌فارس که ساخت داخل است و یک پالایشگاه مدرن محسوب می شود حجت را برهمه تمام کرده و اعتمادبه‌نفس خاصی به صنعت پالایش برای رونق بیشتر بخشیده است. از طرفی کشور، نسبت به نیروی انسانی متخصص و تحصیل‌کرده بسیار غنی است. تنها فاکتور مانده تأمین مالی است که مشکل همیشگی طرح‌های هزینه‌بر پالایشی است. در چند دهه‌ی گذشته فاینانس خارجی در این حوزه راهگشا نبوده و نمی‌توان رویان حساب کرد. وضعیت دولت و درآمدهای آن‌هم کفاف این طرح‌ها را نمی‌دهد. صندوق توسعه‌ی ملی نیز محدودیت‌های فراوانی دارد. تنها راه چاره، استفاده از سرمایه‌های مردمی است. تجربه‌ی گذشته، در مورد پالایشگاه ستاره‌نشان داده که فروش سهام پالایشی در بورس، در کسری از ثانیه اتفاق می‌افتد و مردم استقبال خوبی از این سرمایه‌گذاری پرسود می‌کنند.
طرحی جامع و دست‌به‌نقد در انتظار تصویب!
طرح توسعه‌ی ظرفیت پالایشگاهی کشور که پاییز گذشته به بهارستان قدم گذاشت، مراحل کارشناسی و بحث در کمیسیون تخصصی انرژی و اصلاحات لازم را گذرانده و بین صدها طرح که روا ل عادی و زمان‌بر خود را طی می‌کنند اماده ی ورود به صحن علنی مجلس است. این طرح که سوار بر سرمایه‌های مردمی است برکات فراوانی به همراه دارد. اولین و در دست رس‌ترین نتیجه بی آن‌هم دور زدن تحریم‌ها و پایان خام فروشی است. از طرفی نقدینگی موجود در جامعه که 1900 هزار میلیارد برآورد شده است به‌جای سرازیر شدن به بازارهای غیر مولد سکه و آرزو مسکن، صرف آبادانی کشور می‌شود ودرعین حال مشکل اشتغال را نیز حل می‌کند.
به نظر می‌رسد مجلس شورای اسلامی بعد از مدت‌ها انفعال، با رسیدگی سریع به این طرح کاربردی که یک تیر و چند نشان محسوب می‌شود بتواند پاسخ مناسبی به خصومت‌های مداوم کنگره‌ی آمریکا بدهد.
*گزارش از سیداحسان حسینی
