به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از میزان، برخی بر این باور هستند که در جامعه کنونی و به دلیل اشتغال طیف گسترده‌ای از بانوان، مقررات مربوط به نفقه نیز، دستخوش تغییر شده است و عُرف، زنان شاغل را مستحق نفقه نمی‌داند.
در این باره باید گفت که اولاً طبق ماده ۱۱۰۲ قانون مدنی، همین که نکاح به طور صحیح واقع شد، روابط زوجیت بین طرفین موجود و حقوق و تکالیف زوجین از قبیل مهریه، نفقه، حُسن برخورد و معاشرت و تمکین، در مقابل یکدیگر برقرار می‌شود.
ثانیاً، بر اساس ماده ۱۱۰۶ همان قانون، در عقد دایم، نفقه زن برعهده شوهر است. صِرف برقراری رابطه زوجیت، مرد را مکلف به پرداخت نفقه می‌کند و در این زمینه، تمکین شرط استحقاق زن نسبت به نفقه نیست.
نفقه در شرایط عدم تمکین
اما در صورتی که زن از تمکین خودداری کند و به عبارت دیگر، ناشزه محسوب شود، حق او بر نفقه، معلق بر تمکین خواهد شد. از آن‌جا که طبق قانون و شرع، زنان ممنوع از اشتغال نیستند و تمام درآمد آن ها، مختص به خودشان است و تکلیفی به پرداخت هزینه‌های زندگی مشترک ندارند و از طرف دیگر، متن ماده ۱۱۰۶ قانون مدنی به طور مطلق، تمامی زنان در عقد دایم را مشمول حکم عام نفقه قرار داده و در این باره در هیچ جایی قایل به تفکیک یا تخصیص نشده است، می‌توان گفت که قطع به یقین، زنان شاغل همچنان مانند زنان خانه دار، مستحق نفقه هستند.
