به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از مشرق، مهدی فضائلی نوشت: «بدیهی» در اصطلاح اهل منطق به مقوله‌ای گفته می‌شود که تصورش موجب تصدیق است.
در عین حال انسان بعضاً با شگفتی شاهد تردید و تشکیک در برخی بدیهیات است؛ از امور اعتقادی گرفته تا امور سیاسی و فرهنگی و اجتماعی. بین دو گزاره «برای حل مشکلات کشور باید به توان داخلی تکیه کنیم» و «برای حل مشکلات کشور باید از دشمن کمک بخواهیم» کدام صحیح بودنش بدیهی است و کدام غلط بودنش؟ آیا هیچ انسان خردمندی برای حل مشکلات کشور به دشمنی که همواره تمام تلاشش را برای نابودی این کشور به کار گرفته و از هیچ ددمنشی و ظلمی رویگردان نبوده است، امید می‌بندد؟
آیا می‌توان روی کمک دشمنی که از کودتا و ترور و پناه دادن به تروریست‌ها گرفته تا پشتیبانی از تجاوز صدام و سرنگون کردن هواپیمای مسافربری و حمله به سکوهای نفتی و انواع تحریم‌ها برای زمین زدن که نه، له کردن کشور ابا نداشته است، برای حل مشکلات کشور دل بست؟ و در مقابل آیا ملتی که دارای نیروی انسانی تحصیل‌کرده، متخصص و باهوش، منابع و ذخایر متنوع و غنی و همچنین برخوردار از فناوری است، نمی‌تواند مشکلاتش را با یک مدیریت صحیح حل کند یا حداقل به‌میزان قابل توجهی کاهش دهد؟
مگر کشورهای توانمند (جز آنهایی که با غارت دیگران به ثروت رسیده‌اند)، جز با اتکا به مدیریت خود و فرهنگ صحیح به پیشرفت دست یافته‌اند؟ لذا هم تجربه و هم مشاهدات ما صحت این فرمایشات رهبر حکیم انقلاب اسلامی را تأیید می‌کند که: «علاج کارها و مشکلات گوناگون کشور دست مردم است؛ به بیگانه نباید نگاه کرد، به فلان دولت و فلان دولت نباید امید بست، به نشست و برخاست با این و آن نباید اتکال کرد. اشتباه نشود؛ ما نمی‌گوییم باب مراوده را با دولت‌های عالم ببندیم؛ نخیر، بنده سال‌ها رییس‌جمهوری این کشور بودم، اهل مراوده و اهل گفت‌وگو و اهل نشست و برخاست هستیم، منتها نشست‌وبرخاست کردن یک چیز است، کارهای کشور را به نشست‌وبرخاست با این و آن موکول‌کردن یک چیز دیگر است؛ این دومی همان چیزی است که ما آن را نهی و منع می‌کنیم. هر چه می‌توانید از امکانات دنیا استفاده کنید؛ اما بدانید علاج مشکلات در داخل کشور است، حل مشکلات به دست این مردم است. از بیگانگان، به نفع جمهوری اسلامی که راه نویی را در دنیا به وجود آورده است، نمی‌شود امید کمک داشت.» بارها و بارها از سوی کارشناسان و متخصصان اقتصادی کشور این مطلب تکرار و تأیید شده است که حداکثر نقش تحریم‌ها در اقتصاد کشور از ۳۰ درصد تجاوز نمی‌کند.
مفهوم این جمله آن است که ۷۰ درصد راه حل مسائل، داخلی است و حتی اگر بر فرض، تحریم‌ها برداشته شود اما مشکلات مدیریت اقتصادی حل نشود، بخش اعظم مشکلات کشور کماکان ادامه خواهد داشت. عده‌ای با غفلت یا تغافل نسبت به این مساله، هزینه بی‌عرضگی خودشان را می‌خواهند از حساب عزت کشور پرداخت کنند!
