ندای حسین‌(ع) به‌گوش می‌رسد

خبرنامه دانشجویان ایران: علی خضریان// مراسم راهپیمایی اربعین پس از یک‌ هزار و چند صد سال در‌ حالی پیش روی چشمان جهانیان در حال وقوع است که عموم جامعه‌شناسان طی قرن گذشته بر پایان دوران معنویت و دینداری اجماع داشته و این مساله را در کنار غربی‌ها و برخی غربزده‌ها که عناد با دینداری داشتند، با خوشحالی تحلیل می‌کردند. حتی متدینان و دوستان نیز با تاسف اعلام می‌کردند و معتقد بودند عصر دینداری گذشته و اگر دین در دوران مدرنیته محو نشود، به حاشیه زندگی فردی محدود می‌شود؛ اما درست همزمان با دورانی که در دنیا فاتحه دین و دینداری را می‌خواندند و حلوای آن را برای مجلس ختم دین و معنویت طبخ می‌کردند، همگان شاهدند زنده‌ترین، پرشورترین و معنابخش‌ترین پدیده که در هزار سال گذشته سابقه‌ای نداشته و معلوم نیست در سایر فرهنگ‌ها و تمدن‌ها نیز در آینده اتفاقی به این بزرگی رقم بخورد و شاید بتوان گفت اتفاقا معلوم است که امکان بروز و ظهور چنین اتفاقی وجود ندارد، حول محور معنویت و در لبیک به «هَل مِن ناصر یَنصُرُنی» حسین(ع) در اربعین، به‌وقوع پیوسته است. این پدیده طبق مبنای عرفی و مادی قابل معنا نیست و علوم اجتماعی در وصف معجزه عصر جدید عاجز مانده است.

به‌جرات می‌توان گفت اگر همه ثروتمندان دنیا و صاحبان کمپانی‌ها جمع شوند و با پول بخواهند چنین پدیده‌ای را رقم بزنند، نمی‌توانند چراکه اربعین محصول یک کار بشری نیست که بتوان با پول، زور، اسلحه و حتی فریب، شبیه به آن را رقم زد. به‌همین‌دلیل مساله اربعین را نمی‌توان این‌گونه به تحلیل نشست.

اربعین نشان می‌دهد هر کس برای خدا باشد و برای خدا عمل کند، خدا با او است و برای او عمل می‌کند و الا اگر محاسبات مادی و زمینی بود که باید پس از شهادت 72 نفر و اسارت زنان، کودکان و دوستان به انتها می‌رسید و خبری باقی نمی‌ماند.

خصوصا اینکه پس از شهادت سیدالشهدا(ع) تمام ظرفیت سانسور این حادثه از سوی بنی‌امیه به میدان آمد و مانع زیارت کربلا می‌شدند. امروز هم راهپیمایی اربعین در سانسور کامل خبری جهان غرب در حال وقوع است و عده‌ای فکر می‌کنند با سانسور رسانه‌ای بزرگ‌ترین اجتماع تاریخ بشریت می‌توانند مانع رسیدن ندای حسین(ع) از کربلا به عالم شوند. در‌حالی‌که اگر این صدا سانسورپذیر بود، امروز و پس از هزار و چند‌صد سال شاهد این پدیده نبودیم و این ندا همچنان به گوش عالم خواهد رسید؛ همان‌طور که در کربلا متوقف نشد و حضرت زینب‌(س) در پاسخ به جسارت‌های ابن زیاد که به دنبال تحقیر اسرا بود، فرمود: «این ماییم که ماندیم و شما رفتید و فراموش خواهید شد.»

ابن زیادهای عصر حاضر هم مشمول گذر زمان خواهند شد و آنچه شامل زمان می‌شود، ندای حسین(ع) است که ابدی شده و در عصر مدرنیته به بزرگ‌ترین پیاده‌روی تاریخ بشر تبدیل شده است و می‌توان در آن توامان غم و شادی را تجربه کرد؛ از یک طرف غم معنوی غربت، اسارت و ستمی که بر خاندان رسول خدا(ص) رفت و از طرف دیگر شادی و بهجت ناشی از نورانیت، قدرت و انرژی عظیمی که حسین(ع) و زینب‌(س) آن را آفریدند که پوسته زمان و مکان را شکافته و عالم را با بزرگ‌ترین راهپیمایی تاریخ روبه‌رو کرده ‌است.