به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ روز گذشته تجمع کم تعدادی پیرامون مسائل صنفی در دانشگاه تهران شکل گرفت، تجمعی که تعداد افراد آن به بیست تا سی نفر محدود می شد و خلاف تبلیغات چند روزه برگزار کنندگان آن برای شرکت کردن حداکثری دانشجویان در این تجمع، بیشتر دانشجویان بدون اعتنا به این تجمع از آن کنار ان رد می شدند. این اعتراضات که با عنوان فراخوان فعالین صنفی دانشگاه تهران و با شعار «حق تحصیل حق زندگی» منتشر شده بود. سوالاتی را پیرامون چگونگی تشکیل چنین اعتراضات و البته بی فروغ بودن انها به وجود آورده است.
وقتی مشکلات صنفی تبدیل به مشکلات سیاسی می شود
در روزهای ابتدایی سال گذشته اعتراضات صنفی در دانشگاه امیرکبیر از طریق جمعی که فعالین صنفی خوانده می شدند طراحی وبرنامه ریزی شد، اعتراضاتی که موضوع اصلی انها کیفیت نامطلوب غذا بود و البته باعث شد تا دانشجویان دانشگاه نیز که از کیفیت بد غذا دلخور هستند به این اعتراضات بپیوندند، مدتی بعد اما این فعالین صنفی روش ها و موضوعات دیگری را برای اعتراضات خود انتخاب کردند، اعتراضاتی که مدتی بعد و پس از جلب حمایت و اطمینان دانشجویان و با عنوان «حمایت از کارگران» که در حقیقت با شعارهای رادیکال و ضد حکومتی و با جای خالی کارگران شکل گرفت، هدف واقعی این افراد مشخص شد. این حرکت که به روندی تکراری در دانشگاه ها تبدیل شده در دانشگاه تهران نیز بارها رخ داده است، اردیبهشت امسال که گروه های مختلف از جمله گروهی که خود را «فعالین صنفی» می خواند برای اعتراض به حجاب اجباری در دانشگاه اعتراض کردند، حتی در این اعتراضات نیز ردپای مسائل سیاسی و حمایت از زندانیانی سیاسی دیده می شد.
بیشتر بخوانید: تبارشناسی یک تجمع؛ ائتلاف دو ایدئولوژی در دانشگاه تهران
حتی سال گذشته نیز جمعی با عنوان فعالین صنفی در مقابل کتابخانه مرکزی دست به تجمع زدند شعارها تنها در سطح مشکلات صنفی باقی نماند و عملا شعارهایی مانند «نان، کار، آزادی» این گروه که شعارهایی مارکسیستی بود باعث شد تا دانشجویان اقبال خاصی به چنین تجمعاتی که پایان آن تنها سو استفاده از عناوین دانشجویی است، نداشته باشند. در این روند ابتدا سعی می شود دانشجویان را با شعارهای صنفی به سمت خود جلب کند اما در نهایت در بزنگاه های سیاسی از این نیروها برای اهداف سیاسی خود استفاده نماید، در خیلی از این موارد که دانشجویان به صورت ناخودآگاه خود را درون یک بازی سیاسی و البته بهانه و مهره ای برای به نتیجه رسیدن اهداف گروهی خاص می بینند، چنین گروه هایی را ترک می کنند اما همین موضوع مدت هاست که باعث شده است تا نگاه ها به شوراهای صنفی و عناوینی مانند فعالین صنفی، بد بینانه شود و شاید یکی از دلایل عدم استقبال دانشجویان به شواراهای صنفی در سال های گذشته را نیز بتوان همین مورد دانست.
بیشتر بخوانید: اعتراف یک عکس
بی قانونی، خواسته عجیب برخی از صنفی گرایان
در کنار این موارد یکی از مباحثی که این گروه برای محق جلوه دادن خود استفاده کرده است، ایراد به آیین نامه های قانونی برای برگزاری انتخابات شوراهای صنفی است. این گروه معتقد هستند که شوراهای صنفی بدون هیچ گونه ایین نامه! و باید بدون دخالتا دانشگاه برگزار شوند، این در حالی است تمامی انتخابات های برزگرا شده توسط تشکل ها، کانون های علمی با توجچه به ایین نامه های خاص وزارت علوم برگزرا می شود و داشتن آیین نامه برای برگزاری انتخابات این شوراها امری عجیب نبوده است، این امر نشان دهنده ان است که این گروه در حالی از داشتن قوانین گلایه می کند که هیچ انتخاباتی بدون داشتن آیین نامه ای خاص قابل برگزاری نبوده و عملا میدان مسابقه برای کاندیداها و البته رای دهندگان ناشناخته خواهد بود.
بیشتر بخوانید: دانشجویان چپ به دنبال کدام مکتب؟
از طرفی دیگر این گروه ماده 19 شیوه نامه اجرایی شوراهای صنفی دانشجویان دانشگاه های کشور مبنی بر داشتن حداقل نصاب افراد شرکت کننده در این انتخابات را نیز مورد انتقاد قرار می دهند. در ماده 19 این شیوه نامه آمده است: «انتخابات با حضور 25 درصد کل واجدذین دارای حق رای رسمیت می یابد، داوطلبان شورا در مرحله اول با کسب نصف بعلاوه یک کل آرا انتخاب خواهند شد و در صورت کشده شدن انتخابات به مرحله دوم با کیب اکثریت نسبی رای دهندگان(صرف نظر از تعداد و درصد انها) حائز شرایط شناخته خواهند شد.» این گروه با ایراد آوردن به این حدنصاب ها معتقدند هستند که عملا این شیوه نامه در مقابل برگزاری شوراهای صنفی ایستاده است. اما سوال در این است که این گروه که را نماینده به حق دانشجویان می داند چگونه از به صندوق رای آوردن حداقل 25 درصد دانشجویان ناتوان است.
این درحالی است که کافی ست تنها 25 درصد واجدین شرایط در این انتخابات شرکت نمایند یعنی حتی شرکت افرادی که مخالف گروه های موسوم به فعالین صنفی هستند نیز به این گروه کمک می کند، اما در برخی از موارد شاهد ان هستیم که عملا شوراهای صنفی به حد نصاب نرسیده و هیچ گاه به صورت قانونی ثبت نمی شوند. این در حالی است که این گروه همیشه در تجمعات و اعتراضاتی که برگزار کرده است خود را نماینده اکثر دانشجویان می داند! حال چگونه این اکثریت نتوانسته 25 درصد کل دانشجویان را شامل شود خود جای پرسش دارد.
علاوه بر موارد بالا ادعاهای بسیاری دیگری توسط این گروه ها مطرح می شود که با نگاهی دقیق، بیشتر جلوه مظلوم نمایی داشته تا انکه بخواهد در برگیرنده حقایق باشد. در پایان باید گفت بر خلاف تمام تلاش هایی که این عده برای جلب نظر دانشجویان دارند، عملکرد سیاست زده این گروه نه تنها باعث جدایی دانشجویان از این گروه بلکه ناامیدی دانشجویان از تمامی ارکانی با عناوین شوراهای صنفی شده است و در واقع این گروه خلاف شعارهای خود باعث ناکارآمدی و عملا آسیب به عناوینی چون شوراها و فعالین صنفی شده اند.
1398/08/01 - 14:07
