شرط عجیب یک کارگاه پوشاک برا جذب کارگر: باید معلول باشی

به گزارش خبرنگار فرهنگی - اجتماعی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ به قول قدیمی‌ها آدم با امید زنده است و بدون امید، زندگی آدمی هم خیلی زودتر از آن که فکرش را بکنید به پایان می‌رسد. امید تنها چیزی‌ست که می‌تواند چراغی باشد تا شاید زندگی روی خوشش را هم به انسان نشان دهد.

حالا تیم مستندساز «بزرگ راه همت» دست روی همین سوژه‌ی بکر گذاشته است و با سفر به یزد، قصد معرفی یک کارگاه تولیدی پوشاک را دارد؛ کارگاه تولیدی فدک به مدیریت عمو قدیری.

«بزرگراه همت» که به نامی آشنا برای مخاطبان بدل شده، مجموعه مستندی‌ است که هر هفته از شبکه افق پخش می‌شود. تیم سازنده بزرگ راه همت تمام دغدغه‌ی خود را روی فرکانس معرفی افراد فعال و مجموعه‌های خودجوش انقلاب اسلامی تنظیم کرده‌اند.

سیزدهمین قسمت بزرگراه همت به تهیه‌کنندگی اباذر صالحیان و کارگردانی محمد تراب زاده روایت امید است و روایتگر عموقدیری؛ پیرمردی که با کمک همکارانش 4 واحد کارگاه تولیدی پوشاک را در یزد تاسیس کرده است؛ کارگاه‌هایی که شرط اشتغال در آن‌ها، «معلول بودن» است.

می‌گویند به دخترانی که شاید دیگر بهانه‌ای برای زندگی نداشته باشند، عمو قدیری امیدی تازه داده است. پیرمردی دوست داشتنی که در هفتادسالگی هنوز دست از خدمت و تاثیرگذاری برنداشته؛ او مانده تا طعنه بزند به جوانانی که کم کاری می‌کنند.

عموقدیری کارش را از سال 84 آغاز کرده است، تاسیس اولین کارگاه تولیدی پوشاک، که کارگرانش دختران معلولی هستند که امیدی به ادامه‌ی زندگی نداشتند. اما به گفته‌ی خانواده‌هایشان عمو قدیری شمعی درون تاریکی بوده؛ شمعی که روزنه‌ی امید را از پنجره‌ی خانه‌ی آن‌ها به داخل تابانده و امروز دختران آن‌ها، با آن‌چه سال‌ها پیش بودند فرق کرده‌اند.

باید پذیرفت که معلولان همیشه پدر و مادر بالای سرشان نیست؛ گاها دست تقدیر ممکن است آن‌ها را تک و تنها رها کرده باشد. بنابراین آن‌ها اگر یاد نگیرند که چگونه روی پاهایشان بایستند، موانع زیادی آزارشان خواهد داد.

کارگاه تولیدی عمو قدیری قرار است راه رفتن را به کارگرانش آموزش بدهد. آن‌ها در این کارگاه‌ها تنها خیاطی یاد نمی‌گیرند، به گفته‌ی کارگران این کارگاه، به معلولان این کارگاه چگونه زیستن در دنیای بزرگتر هم آموزش داده می‌شود.

عموقدیری سه کارگاه تولید پوشاکش را در سال‌ها 84، 90 و 92 تنها به نیت دخترها تاسیس کرده و چرخ تولیدش را به حرکت در آورده است؛ او جدیدا یک کارگاه تازه نیز برای پسرهای معلول ساخته و قصد دارد کارش را گسترش هم بدهد.

در مستند مشخص می‌شود عموقدیری خود سه فرزند معلول دارد. و احتمالا این خود محرکی بوده تا عمو قدیری به فکر کمک به معلول‌ها بیافتد. آخر او خودش بهتر از هرکسی می‌داند که معلولان چه سختی‌ها و مشکلاتی را پشت سر می‌گذارند.

محمدمهدی، فرزند عمو قدیری می‌گوید: «پیش از این همیشه معلول‌ها در خانه بودند و از اینکه نمی‌توانند کاری انجام بدهند ناراحت! بعد پدر رفت سراغ معلول‌ها و متوجه شد که معلول‌ها همیشه در خانه هستند و کار نمی‎‌کنند. بابا فکر کردند که چه کار کنند تا معلول‌ها از این ناراحتی و کسالت بیرون بیایند. رفتند سراغ بهزیستی و از آنها راهنمایی گرفتند. مدتی بعد تصمیم گرفتند کارگاهی برای معلولان ایجاد کنند و معلولان را دعوت به کار کردند. آنها نیز الان مشغول کار هستند و دیگر غمگین نیستند.»

عمو قدیری خودش می‌گوید که آبا و اجدادش همه نساج بوده‌اند و او در راه بزرگترهایش قدم برداشته است. البته کارهای خیر عموقدیری به همین کارگاه ختم نمی‌شود. او از موسسین یک صندوق قرض‌الحسنه بزرگ در یزد هم هست. صندوق فاطمیه که سال 65 در مسجد شیخ داد یزد تاسیس شده است.

همه‌ی کسانی که عموقدیری را می‌شناسند برای او احترام ویژه‌ای قائل‌اند. پیرمردی که به این راحتی‌ها خسته نمی‌شود؛ با یک دست کارگاه‌های حمایتی‌اش را اداره می‌کند و با دستی دیگر به سراغ کارهای عام‌المنفعه می‌رود.

شاید در دور و بر و اطرافمان امثال عموقدیری‌ها کم نباشند، کسانی که برای رسیدن به اهداف عالی انقلاب اسلامی زندگی‌شان را وقت مردم و همسایه‌هایشان می‌کنند. انسان‌هایی که باید الگوی جامعه‌ای باشند که در آن اصل، سود و منفعت شخصی است. عموقدیری‌ها باید به جامعه معرفی شوند تا خط بطلانی بکشند بر نظریه‌‌هایی که انسان را به سمت نفع شخصی سوق می‌دهند.

یک انسان واقعی فقط به خودش فکر نمی‌کند؛ یک انسان واقعی هرچه در توانش باشد برای رفع مشکلات اطرافیانش به کار می‌گیرد.