به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از خبرگزاری دانشجو، هر گاه اسم «دانشجو» به گوشمان می‌خورد، تصویر جوانی پر انرژی، کنجکاو، تلاشگر، جویای علم در ذهنمان ظاهر می‌شود، اما این تصویری محدود از دانشجوی امروز است؛ چرا که اکنون شاهدیم دانشجو شدن افراد، مختص قشر و طبقه خاصی نیست و به رده سنی جوان محدود نمی‌شود.
بعضا همین دانشجویان رتبه‌های برتری در آزمون سراسری کسب می‌کنند و مورد تحسین همگان قرار می‌گیرند. اینکه جوانی ناتوان بتواند در دانشگاه دولتی تحصیل کند و معلولیتش را به عنوان محدودیت تلقی نکند یکی از این شگفتی هاست که باعث شده تصویری که امروزه از دانشجو در ذهن می‌سازیم، متفاوت از سالیان قبل باشد.
نگین رستمی، یکی از این دانشجویان است که با وجود اینکه مادرزادی نابینا بوده، امروز دانشجوی سال آخر کارشناسی ارشد رشته زبان و ادبیات فارسی است. آرزویی که نگین سال‌ها به دنبال آن بوده؛ اما شرایطش مهیا نبوده تا اینکه در نهایت با پافشاری و تلاش مضاعف به خواسته اش رسیده است.
نگین رستمی، که به عنوان دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه کردستان شناخته شده، به دلیل فراهم نبودن شرایط تا ۲۱ سالگی نتوانسته به مدرسه برود و دوران ابتدایی خود را بگذراند؛ اما با این حال خانواده اش برای اینکه او، رشد کند از ۱۲ سالگی روی توانایی اش در بخش حفظ قرآن کریم کار کردند تا اینکه نگین در سن ۱۶ سالگی حافظ قرآن شد.
به گفته نگین، در طول این مدت از طریق اداره بهزیستی در برخی مسابقات حفظ قرآن کریم شرکت کردم و حتی در سطح کشوری، مقام‌های برتر کسب کردم تا اینکه در سن ۲۱ سالگی موفق شدم شروع به تحصیل کنم. اما به دلیل تفاوت سنی که با دانشجویان ابتدایی داشتم، ناچار شدم به صورت جهشی دوران ابتدایی، راهنمایی و دبیرستانم را طی سه سال بگذرانم.
نگین در ادامه صحبت هایش به خبرنگار ما می‌گوید: با توجه به علاقه‌ای که به ادامه تحصیل حتی در سطح دانشگاهی داشتم، در آزمون سراسری شرکت کرده و موفق شدم رتبه ۵ هزار را در همان سال اول کسب کنم و به عنوان دانشجو در دانشگاه کردستان مشغول به تحصیل شوم.
وی ادامه می‌دهد: اینکه به عنوان دانشجو در جامعه ام زندگی کنم برایم مهم بود، اما مهمتر از آن، علاقه ام به حفظ قرآن کریم بود. اوایل که شروع به حفظ قرآن کردم با اینکه سن کمی داشتم، بسیاری از اطرافیانم می‌گفتند که تو نمی‌توانی، تو معلولی و از پس این کار بر نمی‌آیی! اما من توانستم. شروع دوران دانشگاهی ام نیز با همین تفاسیر بود، اما باز هم به همه ثابت کردم که معلولیت، محدودیت نیست و به خواسته ام، جامه عمل پوشاندم.
نگین می‌گوید: در دورانی که شروع به حفظ قرآن کریم کردم از کمترین امکانات برخوردار بودم و مشکلات بسیاری سر راهم بود، اما راهم را ادامه دادم. دوران تحصیل دانشگاهی ام را نیز به این نحو آغاز کردم و با اینکه سهمیه‌ای برای معلولان در نظر گرفته نشده، با اتکا به توان خودم، توانستم رتبه نسبتا مطلوبی کسب کنم و در دانشگاهی دولتی پذیرش شوم.
وی با اشاره به وضعیت دانشجویان کم توان دانشگاه کردستان اضافه می‌کند: دانشگاه کردستان دارای تعداد زیادی دانشجوی کم توان و معلول است که همگی براساس توانایی خود رتبه‌های برتر کسب کرده اند و اکنون در کنار سایر دانشجویان مشغول تحصیل هستند. این دانشجویان از هیچ سهمیه‌ای استفاده نکرده اند و در شرایط یکسان با دانشجویان عادی دوران تحصیلات دانشگاهی خود را می‌گذرانند. خوشبختانه دانشجویان و مسئولان دانشگاه برخورد‌های مناسبی با دانشجویان معلول دارند و هیچ نوع اهانتی به آنان نمی‌کنند و تا جایی که بشود دانشجویان معلول را همراهی می‌کنند.
نگین با بیان اینکه تنها تفاوت کتاب‌های درسی دانشجویان معلول با سایر دانشجویان در این است که با خط بریل نوشته شده اند و بعضا صوتی هستند، خاطرنشان می‌کند: از این نظر تفاوتی بین خود و سایر دانشجویان نمی‌بینیم.
نگین که اکنون ۳۳ سال سن دارد و دانشجوی ارشد دانشگاه کردستان است، تنها خواسته اش از مسئولان حمایت است تا بتواند آینده درسی و کاری خود را تضمین کند. دلهره نگین از آینده مربوط به وضعیت شغلی اش است و او نگران است که به خاطر معلولیتش نتواند آن آینده‌ای که در آرزویش است را داشته باشد، اما با این حال دست از تلاش بر نمی‌دارد. هر چند که به یکسری دلایل، فعلا امکان ادامه تحصیل در مقطع دکتری را ندارد.
نگین، در دوره کارشناسی در دانشگاه کردستان، کلاس‌های آموزشی حفظ قرآن کریم نیز برگزار کرده که با استقبال خوبی از سوی دانشجویان همراه بوده و در صورتی که زمینه آن، فراهم باشد به برگزاری این کلاس‌ها به دلیل علاقه اش، ادامه می‌دهد.
نگین توصیه می‌کند: بهتر است دانشجویان به توان خود ایمان آورند و معلولیت را بهانه‌ای برای نرسیدن به آرزوهایشان تلقی نکنند. اینکه یک فرد معلول به توانایی اش ایمان آورد، مهمترین نکته برای رسیدن به خواسته هایش است. معلولین به جای اینکه مدام از خود بپرسند «چرا من؟» باید خود را باور کنند و دست از گوشه گیری بردارند و با این واقعیت کنار آیند.
نگین با اشاره به فراهم نبودن شرایط کشور برای استخدام معلولان ابراز می‌کند: نباید معلولیت مانعی برای رشد افراد تلقی شود و لازم است شرایطی از سوی مسئولان فراهم شود که افراد کم توان نیز بتوانند در حرفه خود مشغول کار شوند.
