به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از ورزش سه، در سالی که ریاض محرز، محمد صلاح و سادیو مانه سه فوق ستاره شاغل در لیگ برتر به عنوان کاندیداهای نهایی بهترین بازیکن سال آفریقا معرفی شده بودند، کسی تردیدی نداشت که این جایزه به مهاجم سنگالی لیورپول خواهد رسید. در شبی که ریاض محرز در جام اتحادیه در دربی منچستر، یکی از مردان اصلی منچسترسیتی بود و محمد صلاح هم اصلاً به محل برگزاری مراسم نرفته بود، این سادیو مانه بود که قابل پیش بینی ترین جایزه سال را به خودش اختصاص داد.
بهترین آفریقا یا بهترین جهان؟
سادیو مانه بعد از گذراندن یک فصل درخشان با لیورپول، ماه گذشته در مراسم بهترین های 2019 جهان، بعد از دو فوق ستاره بزرگ این دهه یعنی مسی و کریس رونالدو و دو پله پایین تر از هم تیمی اش ویرجیل فن دایک در رده چهارم ایستاد. این ستاره سنگالی همراه لیورپول قهرمان اروپا شده بود، کفش طلای لیگ برتر را گرفته بود و آمار گلزنی درخشانی به جا گذاشته بود. همان موقع هم کارشناسانی بودند که سادیو را لایق دریافت این جایزه می دانستند، مثل لیونل مسی، فاتح این جایزه!
مسی بعد از اینکه برای ششمین بار فاتح توپ طلا شد، گفت: «چه حیف شد که مانه در رده چهارم قرار گرفت. البته بازیکنان بزرگ و باکیفیت زیادی در فوتبال دنیا حضور دارند که انتخاب را دشوار می کند. در نهایت من به سادیو مانه به عنوان بهترین بازیکن سال رای دادم چرا که او از آن دست بازیکنانی است که دوست دارم»
با این حال، سادیو مانه این شانس را دارد که سال آینده یکی از کاندیداهای جدی فتح توپ طلا باشد. او در بهترین روزهای فوتبالش قرار دارد و اگر اتفاق عجیبی پیش نیاید، سادیو یکی از ارکان اصلی لیورپول برای رسیدن به قهرمانی در لیگ برتر بعد از 30 سال خواهد بود.
یک سرگذشت عجیب
سادیو مانه دیشب بعد از اینکه جایزه بهترین بازیکن قاره آفریقا را گرفت: گفت: «من راه زیادی را برای رسیدن به اینجا طی کردم و بابت این جایزه عمیقا احساس شادی و افتخار می کنم». راهی که واژه «زیاد» برای آن توصیف ناچیزی است.
آن هایی که سادیو مانه را دنبال می کنند، احتمالاً این خاطره «نصیر جبار» روزنامه نگار اسپانیایی را قبلاً شنیده اند: «او دید که من دوربین دارم. به من نزدیک شد و پرسید که آیا می‌توانم از او عکس بگیرم؟ جوابم مثبت بود. بعد پرسید آیا امکان دارد این عکس را برای مادرش ارسال کنم؟ گفتم بله و آدرس ای‌میل او را خواستم. چند ثانیه به من نگاه کرد و بعد نشانی باشگاه متز را برایم نوشت و پرسید که چه‌قدر باید برای ارسال این عکس برای مادرش پول بدهم؟ من عکس را به باشگاه دادم و گفتم لطفا هرچه زودتر آن را به دست خانواده‌اش برسانید.»
این خاطره به دورانی برمی گردد که سادیو اولین تجربه اروپایی عمرش را در 19 سالگی و در دسته دوم فرانسه می گذراند. اما این ستاره خجالتی و سر به زیر، گذشته عجیب تری داشته. روزهایی که در سنگال با فقر و محرومیت روزگارش را می گذراند و از آنجایی که پدر و مادرش پولی برای بزرگ کردن و مدرسه فرستادن او نداشتند و به همین دلیل سادیو با عموی خودش زندگی می کرد. همان عمویی که دیشب هم به خاطر این جایزه از او تشکر کرد.
جامی که الهام بخش شد
سادیو مانه در کودکی عاشق فوتبال شد و بعد از اینکه تیم ملی کشورش در جام جهانی 2002 فرانسه را مغلوب کرد، سادیوی 10 ساله دنیای رویایی خودش را پیدا کرده بود. مانه درباره آن پیروزی می گوید: «آن اتفاق معجزه بود و برای من الهام‌بخش. انگار قهرمان‌های خودم را پیدا کرده بودم. باورم نمی‌شد.» سادیو تصمیم گرفت که فوتبالیست شود اما مشکلات بی شماری وجود داشت.
عمویش که علاقه سادیو را برای فوتبالیست شدن درک کرده بود، او را برای تست دادن به باشگاه جنراسیون فوت در حومه داکار فرستاد. سادیو درباره آن روز می گوید: «وقتی به زمین تمرین رسیدم، تعداد زیادی نوجوان و جوان را دیدم که برای تست دادن آمده بودند. پیرمردی سمت من آمد و پرسید که آیا می‌خواهم تست بدهم؟ گفتم بله. عصبانی شد و فریاد زد که با این چکمه‌های بزرگ و پاره؟ با این شلوار؟ تو حتی لباس پوشیدنت هم شبیه فوتبالیست‌ها نیست! می‌خواست مرا بیرون کند. به او التماس کردم و گفتم من بهترین هستم، فقط اجازه بده چند دقیقه در تست شرکت کنم. فهمیدم خودش مربی تیم است. سه یا چهار دقیقه بیشتر از من تست نگرفت. صدایم زد و گفت تو قبولی»
سادیو بعد از 9 سال حضور در سنگال، راهی متز شد و بعد از یک سال، مورد توجه باشگاه سالزبورگ اتریش قرار گرفت. از اینجا قصه زندگی سادیو به طور کلی تغییر می کند. در همان اتریش بود که یک گزارشگر فوتبال، یکی از بهترین خاطرات مانه را رقم زد. آنجا که در توصیف یکی از گل هایش گفت: « خدای من، خدای من، سادیو ندوید، سادیو ندوید، سادیو پرواز کرد. او پرواز کرد»
روزهای خوب از راه رسید؛ دو فصل فوق العاده در اتریش، انتقال به ساوت همپتون، تبدیل شدن به یکی از پدیده های لیگ برتر و بالاخره انتقال به لیورپول و رسیدن به قله ای که امروز فتح کرده.
سادیو که روزگاری بدون اینکه به مادرش بگوید، سنگال را ترک کرده بود و راهی فرانسه شده بود، حالا یک فوق ستاره واقعی است، هر روز ساعت ها با مادرش تلفنی حرف می زند و همچنان پیوندش با سنگال را حفظ کرده. او می گوید:«من تمایل ندارم خانه مجلل و ماشین لوکس داشته باشم. می‌خواهم بخشی از ثروتی را که خداوند به من بخشیده است به فامیل و دوستانم اهدا کنم»
