به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در دنیای امروز کشورهای مختلف بنا به موقعیت جغرافیایی، پتانسیل های محیطی ، ظرفیت های درونی و... دارای نقاط قوت و ضعف منحصر به فردی هستند، نقاط ضعف و قوتی که با توجه به معادلات جهانی جایگاه یک کشور را مشخص می کند.
مثلا کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس بواسطه نفت خیزی توانستند در دنیای امروز برای خود جایگاهی دست و پا کنند بگونه ای که جهان این کشورها را با نفت می شناسد؛ سایر کشورها هر کدام مزیت های خاص خودشان را دارند، ایران در دو دهه اخیر با توجه به قرار گرفتن در منطقه غرب آسیا به عنوان پرآشوب ترین منطقه جهان و وجود پدیده هایی تروریستی چون داعش و القاعده و همچنین غده سرطانی صهیونیستی از یک سو و اقلیت های جدایی طلب در منطقه و جنگ قبیله ای یا مذهبی و صدالبته حضور منفعت طلبانه و شرورانه آمریکایی ها و متحدانش در این منطقه فضایی ایجاده کرده است که همواره مستعد شعله ور شدن و آتش گرفتن منطقه است.
ایران در این منطقه و این شرایط به شدت جنگی و البته با وجود این که بازیگران جنگجوی منطقه همه همواره دشمنی خود را با ایران اثبات کردند جزیره ثبات منطقه و محدوده امنی بوده است که تحسین جهانیان را در پی داشته است.
در دوره ای که داعش با افراطی گری مذهبی و وحشی گری های منحصر به فرد خود دنیا را در ترس و سیاهی فرو برده بود و حتی در دور دست ترین کشورهای اروپایی نیز عملیات تروریستی و انتحاری انجام می داد؛ نیروهای امنیتی و نظامی ایران نه تنها کشورشان که نزدیک ترین(مرزی) و دشمن ترین کشور(اعتقادی) با این وحوش بود نه تنها در ایمنی کامل بود که شعاع 40 کیلومتری اطراف کشور نیز منطقه سبز جنگی قرار دادند و اجازه ورود به این محیط را نیز نمی دادند.
این قدرت اطلاعاتی و امنیتی نیروهای ضامن امنیت در ایران به همان اندازه که دوستان را خوشحال می کرد و مردم را دلگرم، همان اندازه و بسا خیلی بیشتر دشمن را جری تر می کرد؛ عدم ثبات در ایران دقیقا همان دلیلی بود که این جنگ افروزی ها در منطقه شکل می گرفتند اما آن ها شاهد چیز دیگری بودند و این ماجرا اصلا قابل تحمل نبود.
گذر از مرزهای ایران برای هر ارتش و نیروی نظامی امکان پذیر نبود، حتی پهبادهای فوق سری آمریکایی نیز قدرت عبور از آسمان ایران را نداشتند بگونه ای که سری ترین آن ها در نقطه مرزی ایران و توسط سامانه سوم خرداد هدف گرفت تا کسی بدون اجازه ایران حتی قصد سرک کشیدن از مرزهای ما نداشته باشد.
امنیت در ایران باید از هر طریقی مخدوش می شد، چه بهتر از این که در درون مرزهای ایران مزدورانی بکار گرفته شوند و این عملیات های کور تروریستی را بعهده بگیرند؟
اعتراضات خیابانی
دی و بهمن 96 و آبان 98 فشارهای بیرونی و تصمیمات غلط دولتی ها نگرانی ها و اعتراضاتی در جامعه ایجاد کرد، مردم از وضع ناراضی بودند و در خیابان به اعتراض می پرداختند و این موقعیت طلایی برای حضور آشوبگران بود، آن ها هیچ تجمع اعتراضی حتی تجمع مردم یک روستا بخاطر مسائل بهداشتی و درمانی را از دست نمی دهند؛ از همین تجمعات سواستفاده کرده به اماکن عمومی و اموال بیت المال آسیب می زنند و البته کشته سازی های گسترده برای محکوم کردن نظام به دیکتاتوری و هر جنایت دیگری که امنیت را زیر سوال ببرد.
شبکه های گسترده سعودی، انگلیسی آمریکایی و منافقین و ... همه و همه از کلیپ سازی تا کلیپ های با جماعت 10 نفری معترضان را به شدن رسانه ای می کنند.
عادت دادن مردم به اعتراض های کف خیابئنی و عادت کردن مزدوران به تخریب اموال عمومی و بیت المال و چهره پردازی منفی از ایران در اذهان جهانی بعنوان حکومتی با اعتراض های مختلف و متعدد می تواند در دراز مدت امنیت را در سطح وسیعی از بین ببرد و یا حس امن بودن را به چالش بکشد.
ترور سردار سلیمانی
نقشه شوم دیگر غربی ها به شهادت رساندن نفر اول تامین امنیت منطقه و قوی ترین ژنرال نظامی غرب آسیا و یا حتی جهان بود، شهید سلیمانی بعنوان نابودگر داعش و حافظ امنیت و ثبات در ایران بعنوان نماد قدرتمند امنیت شناخته می شد و همین مسائل وی را بعنوان محبوب ترین فرمانده ایرانی مطرح می کردند، ترور وی نه تنها از دست دادن یک فرمانده بی نظیر و مدبر در سطح منطقه بلکه ترور امنیت و نماد امنیت ایران بود تا از این رهگذر حس نا امنی را به جامعه ایرانی تلقین کنند.
القای عدم امنیت فوتبالی
کنفدراسیون فوتبال آسیا میزبانی نمایندگان ایران در لیگ قهرمانان آسیا را سلب کرد، در همین راستا مدیران هر چهار باشگاه ایرانی دلیل بیانیه ظالمانه AFC، برای عدم شرکت در این رقابت ها به توافق قطعی دست یافتند.
رسانه‌های عربی با حمایت عربستان سعودی در تلاش بودند تا دیدار نمایندگان کویت و ایران که قرار بود یک بهمن ۹۸ در ورزشگاه آزادی تهران برگزار شود را به روز ۵ بهمن و در کشور امارات موکول کنند. اما این بار لابی سعودی عربی در تلاش هستند تا وقاحت بیشتری به خرج دهند و برگزاری دیدارهای کلیه تیم‌های عربی و غیرعربی با تیم‌های باشگاهی ایران را در زمین ثالث برگزار کنند و حق میزبانی را از نمایندگان کشورمان بگیرند که تا حدودی موفق شدند و با واکنش باشگاه های ایرانی مواجه شدند.
این در حالیست که هیچ مسابقه فوتبالی در ایران دچار مشکلات امنیتی نشده بود و اگر مقصود سقوط هواپیماست چگونه بعد از سقوط هواپیما در اکراین یا روسیه یا حتی حمله به آرامکو این کشورها از میزبانی مسابقات فوتبال منع نشدند؟
برجام و FATF
اصولا نشستن قدرت های جهانی پای میز مذاکره با ایران بقول خودشان جلوگیری از دستیابی ایران به بمب هسته ای است که ماهیت این دلیل خود ضد امنیت است، در حالیکه ایران هرگز نخواسته است و از نظر مذهبی به این سلاح کشتار جنگی اعتقادی ندارد و صد البته لوایح مربوط به FATF نیز در جهت فشار به ایران به عنوان یک کشور غیر شفاف و حامی تروریست است تا با قبول شروط و لوایح آن دسترسی بیشتری به ساختارهای مالی و امنیتی ایران پیدا کنند و ضربه آخر را به پیکره امنیت ایران وارد کنند.
همه و همه این اقدامات، فشارها از زمین فوتبال تا زمین جنگ برای زمین زدن امنیت کشوریست که امنیت اش زبان زد جهانیان است؛ البته این شرایط به مراتب از دهه شصت، جنگ و ترور های آن روزها بهتر است و ساختارهای نظامی و اطلاعاتی قدرتمند ایران در مواجهه های مختلف از داعش تا ریگی از زمین ن پهباد تا خنثی کردن صدها برنامه تروریستی همه و همه نشان از رشد روز به روز امنیت ایران دارد، امنیتی که خاری در چشم دشمن است.
