به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ کشورها همواره در خطر بروز حوادث و اتفاقات همه گیر هستند، اتفاقاتی تلخ که بحران های جدی ایجاد می کنند و گاه به وسعت یک شهر، یک استان و گاهی همه کل کشور را تحت الشعاع قرار می دهند.
دولت ها با تعبیه سازمان ها و نهادهایی چون سازمان مدیریت بحران، هلال احمر و ستادهای مقابله ای ویژه و موقت به مقابله با این بحران ها می پردازند.
بحران هایی که می توانند ریشه های انسانی یا طبیعی داشته باشند، سیل، زلزله، بیماری و یا هر اتفاقی که کشور را درگیر مشکلات عدیده کند و باعث ایجاد فاجعه یا وضعیت فوق العاده شود.
امروزه جهان درگیر شیوع ویروس منحوس کرونا است و وضعیت فوق العاده به وسعت تمام جهان است، البته کشور ما نیز جز کشورهای خیلی درگیر است و ابعاد شیوع کرونا بخش های آموزشی کشور را به تعطیلی کشانده و بسیاری از ساختارها و ادارات و کسب و کارها را دچار مشکل جدی کرده است.
اما در همه این موارد ایرانی ها نسبت به دنیا برگ برنده بزرگ و متفاوتی دارند که تمایز بزرگی در مدیریت بحران محسوب می شود، تمایزی که هزینه های دولتی را بشدت کاهش می دهد و همبستگی ملی را به وفور افزایش می دهد، اقدامات داوطلبانه ای که بدون هیچگونه امتیاز، حقوق و چشم داشتی می تواند سرعت و وسعت خدمات دهی و مدیریت بحران را به شکل چشم گیری افزایش دهد.
جهادگران بسیجی و داوطلب که اکثرا از قشر دانشجو و طلبه بودند در اتفاقات مهم و حساس همواره پیش قراول و خط مقدم مقابله با بحران ها هستند، آن ها تکیه گاه حکومت و امید مردم هستند.
مجموعه ای مردمی که درگیر بوروکراسی اداری و سازمانی نیست، نگران بودجه و مسائل ملی نیست و از هیچ اقدامی فرو گذار نمی کند.
تاریخچه جهادی
ایده اولیه ساده بود؛ اعزام گروه‌های 10 نفری از دانشجویان برای خدمت به مناطق محروم با استفاده از امکانات ارتش. این ایده توسط یکی از اساتید دانشگاه تهران در نخستین روزهای پیروزی انقلاب مطرح شد و در فضای انقلابی آن روزها مثل بمب ترکید! خیلی‌ها پای‌کار بودند و کارها خیلی سریع پیش رفت؛ تا نیمه اسفند 57 گروه‌های دانشجویان دانشگاه تهران، صنعتی امیرکبیر، صنعتی شریف، شهید بهشتی و صنعتی اصفهان رسیده بودند به کردستان و گنبد و ترکمن‌صحرا. گروه‌هایی دیگر هم به شهرکرد و مسجدسلیمان و سیستان و بلوچستان رفتند برای محرومیت‌زدایی. ایده کلی تشکیل گروه‌های جهادی مطابق اهداف انقلاب اسلامی بود؛ محرومیت‌زدایی از مناطق دورافتاده ایران و عمران روستایی برای افزایش تولیدات کشاورزی. خیلی زود گروه‌های دیگر هم به دانشجویان پیوستند و گروه‌هایی از مساجد و مدارس و مراکز فرهنگی و... خودجوش راه افتادند و رفتند به سمت روستاها و شدند جهادگر. قسمت جالب ماجرا اینکه درواقع انقلاب اسلامی با جهاد سازندگی به روستاها رسید؛ محرومان به چشم خود دیدند که حکومت خدمت برقرارشده است.
اردیبهشت سال ۵۸ دانشجویان بسیاری همچنان آماده اعزام به مناطق محروم بودند و با همفکری میان دانشگاه‌های کشور طرحی هم ارائه شد برای تشکیل یک سازمان منظم جهادی. این طرح را شهید بهشتی به اطلاع رهبر انقلاب رساند و در 27 خرداد 58 امام(ره) فرمان تشکیل جهاد سازندگی را صادر کردند؛ «برای اینکه خرابی‌هایی را که در طول مدت حکومت جائر پهلوی در مملکت ما حاصل‌شده است ترمیم کنیم و بحمدالله ملت ما راجع به سازندگی مهیا بودن خود را اعلام کردند.»
محدوده فعالیت
برخلاف تصور عمومی کمتر از یک‌سوم گروه‌های جهادی در حوزه عمرانی فعالند و امروزه در حوزه‌های بهداشت و درمان، صنعت، آموزش، فرهنگ، فنی و حرفه‌ای، تکنولوژی، اشتغال و استارت آپ ها گروه‌های جهادی کارآمد داریم. اردوهای جهادی توسط اقشار مختلف جامعه نظیر پزشکان و دندان‌پزشکان و معلمان و معماران و طلاب و مهندسان کشاورزی و دامپزشکان برگزار می‌شود و 30 درصد اردوهای جهادی نیز توسط بانوان برپا می‌شود در بخش‌های فرهنگی و اجتماعی و آموزشی.
بسیج سازندگی از زمان تأسیس در سال 79 تا سال 97 بیش از 147 هزار پروژه جهادی را به سرانجام رسانده است؛ در دورافتاده‌ترین مناطق و در سخت‌ترین شرایط آب و هوایی. برای سال 98 نیز 40 هزار پروژه در دستور است؛ تا همت عالی جهادگران تا کجا پر کشد.
