همه گیری بیماری کرونا ویروس جدید در چین شروع شده بود ولی هنوز مورد مثبتی در ایران گزارش نشده بود.
در شهرستانی که کار می کنم، مراجعین بیمارستان، مکرر در مورد ویروس جدید می پرسیدند و من هم بهشون اطمینان می دادم که اینورا نیومده هنوز!
تا اینکه اون شب، سوپروایزر بیمارستان خبر داد: قراره سه تا چینی سرماخورده بیارن!
همه با تعجب همدیگر را نگاه کردیم. آخه سه تا چینی اینجا چکار می کنند، اونم تو این شرایط؟! مگه پروازها لغو نشده؟ و سوالات دیگر...
خلاصه همه در تب و تاب افتادند که چطور مواجهه بی خطری داشته باشیم، به نحوی که بیمارستان هم آلوده نشود و مردم (مراجعین) هم نترسند.
چند روزی بود که کمیته های درون بیمارستانی تشکیل شده بود و می بایست اتاقی جداگانه به این کار (ویزیت بیماران مشکوک) اختصاص داده می شد. اما تا اون موقع هنوز موردی نداشتیم.
در این فکر ها بودیم و حتی اتاقی هم در اورژانس آماده شد، بعد گفتند نه اصلا وارد اورژانس نشوند و اتاقی در درمانگاه تخصصی (که شب‌ها تعطیل است) به این کار اختصاص داده شود، بعضی از مدیران و کارشناسان شبکه بهداشت هم آمدند...
که پلیس در این اثنا چینی ها را در اتاقی در هتل چهارستاره روبروی بیمارستان اسکان داده بود.
اینکه چینی ها دقیقا چرا آمده بودند را نمی دانم، اما اینطور که گفتند طرف حساب یکی از شرکت های صنعتی شهرستان بودند، و به علت اختلاف مالی، فردای آن روز قرار دادگاه داشتند، و گذرنامه هایشان هم توسط پلیس ضبط شده بود.
چینی ها هم مثل ما ترسیده بودند، بخصوص با ضبط گذرنامه هایشان، حاضر نبودند به بیمارستان بیایند، بنابراین ما به همراه گروهی از کارشناسان بهداشت شبکه، و سوپروایزر بیمارستان به هتل محل استقرار آنها رفتیم.
اولین باری بود که داخل هتل میشدم، بسیار شیک و مجلل ساخته و تزیین شده.
برای اینکه آلوده نشویم، بهمان گان اتاق عمل دادند. آنموقع هنوز از این لباس های فضایی در کار نبود! ماسک معمولی هم دو تا روی هم زدیم و وسطش گاز گذاشتیم که دلمان خوش باشد مثلا فیلتر دار شده! (چون ماسک N95 نداشتیم) دو تا دستکش هم روی هم دستمان کردیم!
مشکل دیگر زبان بود. نه ما چینی بلد بودیم و نه آنها فارسی! با همراهی یکی از هتل دارها که مترجم انگلیسی بود رفتیم دم در اتاقشان. بیدار بودند! دو تا آقا و یک خانم. مضطرب بودند و انگار انتظارمان را می کشیدند (از وقتی به هتل آمده بودند تا زمانی که همه ی تمهیدات آماده شد چند ساعت گذشته بود و نیمه شب شده بود. حتی نیمه شب رئیس شبکه بهم زنگ زد و کلی سفارش کرد برای نحوه ی مواجهه و...)
مترجم گفت که برای تست کرونا آمده ایم. آنها هم بعد از مشورت، اجازه دادند و در اتاق را باز کردند.
اما ما داخل نرفتیم! همان دم در با تب سنج دیجیتال تبشان را گرفتیم و ته حلقشان را دیدیم.
خودشان به شخصی در سفارتشان زنگ زدند که ایرانی بود و چینی هم بلد بود(شاید مترجم سفارت بود) و روی اسپیکر گذاشتند. اون آقا گفت معاینه کنید اما اگر مشکلی داشتند صبر کنید تا خودش را تا فردا برساند و دادگاهشان انجام شود و بعد برای بقیه کارها اقدام شود. اما ما می خواستیم به هر بهانه ای شده سه تاشون را اعزام کنیم بیمارستان فارابی اصفهان که آنموقع برای اینکار درنظر گرفته شده بود.
خود چینی ها می گفتند از پکن آمده اند که با ووهان خیلی فاصله دارد و در گمرک هم چک شده اند و سالمند و داشتن هرگونه علائمی را انکار می کردند.
دمای بدن دو نفرشان 36.9 و یکی شان 37.4 بود. این یکی را با تب سنج جیوه ای زیربغل هم چک کردیم، 37.3 بود که باید نیم درجه اضافه شود. یعنی 37.8 !
همین کافی بود! گفتیم تب دارند و باید اعزام شوند. از ما اصرار و از آنها انکار! به دلیل نبودن گذرنامه هایشان ترسیده بودند و حاضر نبودند جایی بروند.
خلاصه نهایتا قرار شد در همان هتل قرنطینه شوند و نمونه ته حلق توسط کارشناسان بهداشت ازشان اخذ شود و به تهران ارسال شود برای بررسی از نظر وجود ویروس کرونا.
نتیجه ی آزمایش چند روز بعد آمد:
.
.
.
.
.
نگران نباشید؛ منفی بود!
این سه تا چینی اولین نفراتی بودند که با احتمال بیماری کرونا در شهرستان ما ویزیت شدند. نمیدانم، شاید هم اولین نفرات در سراسر استان.
با اینکه این سه نفر تست کروناشون منفی شد، اما بعد از مدتی دوباره سرو کله ی این ویروس منحوس در شهرستان ما پیدا شد.
