به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از خبرگزاری ورزش بانوان، نجمه خدمتی از سال ۲۰۱۲ و بلافاصله پس از المپیک لندن وارد تیراندازی شد و بلافاصله به تیم ملی راه پیدا کرد. دوران حضور او در تیم ملی تا به امروز سراسر افتخار بوده است. اوج این افتخار طلای بازی‌های آسیایی اینچئون و فینالیست شدن بازی‌های المپیک ریو بود. پایان افتخار؟ نه. تازه اول راه است!
نجمه فرزند ارشد و تک دختر یک خانواده ۶ نفره است. برادران کوچکش، علیرضا، عرفان و کیان به خواهرشان افتخار می‌کنند. او از بیرجند می‌آید. شهر کاج ها و شرقی ترین شهر ایران. بیرجند شهر کوچکی است و رسیدن از این شهر به تیم‌های ملی بسیار دشوار است.
نجمه می‌گوید برایش افتخار است که از بیرجند به ورزش ایران معرفی شده است. چند سالی است که به دلیل اردوها و مسابقات متعدد، کمتر در کنار خانواده اش بوده اما شیوع کرونا و تعطیلی اردوها سبب شد بتواند پس از مدت‌ها در کنار خانواده اش باشد.
او درباره بازگشت الهام هاشمی به تیم می‌گوید: «زمانی که در اینچئون مدال طلا گرفتم الهام هاشمی سرمربی تیم ملی بود. پس از آن، ایشان ۴ سال هدایت تیم ملی سنگاپور را بر عهده داشت و پس از جاکارتا، دوباره به تیم ملی بازگشت و حضور او برای من خوشحال کننده و ارزشمند است. دورانی که بدون او مسابقه می‌دادم برایم سخت بود. اگر به گذشته برگردم و از زندگی ورزشی ام چیزی بخواهم، آن حضور خانم هاشمی در کنارم به عنوان مربی در طول این سال‌ها است.»
حضور نجمه خدمتی در المپیک، جذابیت‌های بزرگترین رویداد ورزشی جهان را برای ما بیشتر می‌کند. این دومین تجربه دختر بیرجندی آن هم تازه در ۲۴ سالگی است: «در المپیک ریو اولین دختر ایرانی بودم که به فینال می‌رسیدم و در رشته خفیف این موفقیت را به دست آوردم در حالی که رشته تخصصی من، بادی بود و خودم این انتظار را نداشتم. با توجه به سن کمی که دارم، امیدوارم بتوانم علاوه بر توکیو در ۲ یا ۳ المپیک دیگر هم حاضر باشم. ۴ سال قبل درکی از المپیک نداشتم اما حالا باتجربه‌تر شده‌ام، اتمسفر المپیک را می‌شناسم و چیزهای جدیدی برای تجربه دومم فرا گرفته‌ام. نیمی از راه را طی کرده‌ام و برای حضور در توکیو لحظه شماری می‌کنم. »
در مقطعی به نظر می‌رسید اوضاع برای او مبهم پیش می‌رود. در جاکارتا از او در ماده تخصصی اش استفاده نشد و شواهد می‌گفت که نجمه خدمتی وارد دوران افول شده است. افولی که حتی این ایده را به ذهن متبادر می‌کرد که ریو، احتمالاً اولین و آخرین المپیک نجمه خدمتی بوده است. البته که او خیلی زود، به تردیدها پاسخ داد و آن هم چه پاسخ جذابی.
نجمه می‌گوید: «هر ورزشکاری یک دوره افت دارد. زمانی که قرار بود در المپیک ریو شرکت کنم تمام تمرکز و فکر و ذکرم، ریو بود. پس از المپیک، مشکلاتی به وجود آمده بود. این‌طور نبود که افت کنم. از نظر لباس که برای یک تیرانداز، عاملی کلیدی است مشکل داشتم و از سوی دیگر مربی ام من را درک نمی‌کرد. البته با همه این شرایط در ادامه، در انتخابی بازی‌های آسیایی جاکارتا نفر دوم بودم اما متاسفانه بر اساس تصمیم کادر فنی، با وجود اینکه ۲ سهمیه در جاکارتا داشتیم من را در تیم قرار ندادند.
من به خودم ایمان داشتم. در ۲۰۱۴ در شرایطی که پس از ۳ روز از شروع بازی‌های آسیایی، همه منتظر مدال از کاروان بودند و فشار کسب مدال روی دوش تک تک اعضای کاروان سنگینی می‌کرد یک دختر ۱۸ ساله توانسته بود طلا بگیرد. پس آن دختر ۱۸ ساله در آینده با تجربه بیشتر، می‌توانست موفقیتش را تکرار کند. با این حال تصمیم بر این نبود که بخشی از برنامه جاکارتا باشم. نتایج جاکارتا خوب نبود و من آن را متوجه تصمیمات کادر فنی می دانم اما پس از آن با حضور الهام هاشمی، فضا تغییر کرد. فقط یک ماه از حضور هاشمی در تیم ملی گذشته بود که من در دومین مسابقه انتخابی المپیک، سهمیه توکیو را به دست آوردم.»
ستاره المپیکی ایران در مورد کیمیا علیزاده هم صحبت کرده است. رقیق شفیق نجمه، خبرساز شد و تغییر تابعیت داد و تیرانداز، برای او خیر می‌خواهد: «کیمیا علیزاده یکی از دوستان من بود. به خاطر دارم که در سال ۲۰۱۴ در المپیک نوجوانان در چین، من و کیمیا تنها دختران کاروان اعزامی ایران بودیم. این باعث شد به هم نزدیک شویم و با هم صمیمی شویم. در مورد اقدامش در خصوص خروج از ایران، نظر خاصی ندارم. فقط می‌خواهم برایش آرزوی موفقیت کنم. »
به عنوان حرف آخر، نجمه خدمتی ستاره‌ای که دوستش داریم، پشت خانواده مظلوم و کم تریبون تیراندازی ایستاده است. او عنوان می‌کند: «بسیاری فکر می‌کنند تیراندازی رشته ای است که هیجان ندارد غافل از اینکه در رتبه ما در رنکینگ جهانی با کمتر از میلی متر، جابجا می‌شود و با همین میلی مترها یک تیرانداز به فینال می‌رود یا مدال می‌گیرد و یا دستش از موفقیت کوتاه می‌ماند. ما امروز نیاز داریم که رشته ما به مردم شناسانده شود و زیبایی‌های آن برای عموم مردم روشن شود. هر اندازه تیراندازی خانواده بزرگ‌تری باشد جایگاه محکم‌تری برای آینده به دست می‌آورد. حمایت از تیراندازان افزایش می‌یابد، هزینه‌های پرفشار آن تعدیل می‌شود و هم مسئولان و هم بخش خصوصی را برای سرمایه گذاری بیشتر مجاب می‌کند. تیراندازی، افتخار ایران است و از همه می‌خواهم که در کنار آن باشند. »
