به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ نصرالله محمد حسین فلاح، با بیان اینکه در همه کشورهای دنیا بورس یکی از راه‌های درست تامین مالی بنگاه‌ها در کنار سیستم بانکی است، اظهار کرد: شرکت‌ها زمانی می‌توانند از رونق بازار بورس بهره ببرند که افزایش سرمایه در بازار بورس تسهیل شود و شرکت‌ها بتوانند از طریق افزایش سرمایه، پولی را جذب فعالیت‌هایشان کنند. گام دیگر این است که شرکت هایی که در اختیار یک صنعت قرار دارد در بازار بورس عرضه شود که این فرایند کمی پیچیده است.
وی با بیان اینکه شرکتی که نیاز به منابع مالی دارد باید دارایی‌های خود را عرضه کند و با فروش آنها به‌صورت سهام یا مواد منابع مالی به شرکت یا صنعت مورد نظر تزریق کند، تصریح کرد: حالا سوال این است که آیا ما در بازار بورس این امکان را داریم که دارایی‌های شرکت ها را از آنها خریداری کنیم یا افزایش سرمایه را به نسبتی که شرکت‌ها نیاز دارند انجام دهیم که به نظر می رسد به صورت بالقوه این پتانسیل‌ها وجود دارد و باید ابزارهای آن به کار گرفته شود.
وی با بیان اینکه تجربه فعلی نشان می‌دهد سازمان بورس در افزایش سرمایه‌ها راحت و روان عمل نمی‌کند، گفت: برخی کنترل‌های سازمان بورس باعث می شود علارغم رونق این بازار، منابع به موقع به شرکت‌ها تزریق نشود. بنابراین رونق بورس فی‌النفسه به نفع شرکت‌ها نیست و این موضوع نیاز به ابزارهایی دارد که مهم‌ترین آن توان جذب پول از بورس توسط شرکت‌ها است. روش دیگر این است که شرکت‌ها اوراقی منتشر کنند و در بازار بورس بفروشند تا منافع آن را جذب کند.
عضو هیئت مدیره کنفدراسون صنعت ایران در پاسخ به اینکه آیا بورس ایران کشش چنین فعالیت‌هایی که منجر به سود سهامدار و صنعتگر شود را دارد، تصریح کرد: با توجه به اینکه در سال‌های گذشته منابع مالی زیادی در اثر سیاست‌های نادرست در نهادهای عمومی ذخیره شده و حاصل کسری بودجه دولت‌ها در دست مردم و نهادها انباشت شده که اگر بخشی از این منابع در بورس فعال شود که ظاهراً الان نیت مجموعه نظام همین است، در فرآیند بعدی که تسهیلاتی برای افزایش سرمایه شرکت‌ها تخصیص یابد، این منابع قابلیت جذب به صنعت را خواهد داشت؛ بنابراین می‌توان گفت که این ظرفیت وجود دارد.
شرکت‌های خصوصی از رفتارهای سازمان بورس رضایت ندارند
فلاح همچنین با بیان اینکه شرکت‌های خصوصی از رفتارهای سازمان بورس رضایت ندارند، تصریح کرد: برای مثال سازمان بورس تحت عنوان دفاع از حقوق سهام اقلیت، بسیاری از اختیارات سهامداران اکثریت را کنترل و در موارد زیادی برای آنها مانع تراشی می‌کند که مهم‌ترین آن در بخش افزایش سرمایه‌ها است.
وی افزود: همچنین در زمان انعقاد یک قرارداد سنگین، طبق قوانین بورس تمام فعالیت‌های مربوط به سهام شرکت متوقف می‌شود و مراحلی باید طی شود که از نظر شفافیت لازم است، اما مکانیزم‌ها و سرعت عملیات در بورس کند است. نهایتاً این شرایط و لزوم تبادل اطلاعات و دریافت مجوزها برای اعضای بورس، باعث می‌شود آزادی عمل یک مالک خصوصی یا سهامدار اکثریت در بنگاه صنعتی از او گرفته و روند انجام کارها کند شود. بنابراین سهامداران کلان بخش خصوصی ترجیح می‌دهند که این آزادی عمل را از دست ندهند، اما به این معنا نیست که استفاده از بازار بورس برای رونق صنعت نشدنی است، چرا که می‌توان برخی مقررات و کنترل‌های زائدی که سازمان بورس تحت عنوان شفافیت در مجامع اعمال می‌کند و حقوق مالکانه سهامداران اکثریت را تهدید می‌کند، باید در فرآیندهایی تعدیل و تسهیل شود.
