به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل ازبرنا؛ رایحه مظفریان، اولین بانوی باستانی‌کار ایران در خصوص حضور در این رشته طی گفتگو با خبرنگار برنا بیان کرد: پیش از من هم کسانی بودند که در این رشته پیش قدم شدند اما به خاطر سیاست گذاری‌هایی که در دوره‌های مختلف نسبت به این ورزش وجود داشته کمتر دیده شدند. من با یک علاقه شخصی این ورزش را شروع کردم و جذب آن شدم. بارها می‌رفتم زورخانه تا اینکه فهمیدم خانم‌های دیگری هم هستند که این ورزش را انجام می‌دهند و به این رشته علاقه دارند. کم کم به یکدیگر معرفی شدیم. در گذشته های دور چند بار برای راه‌اندازی این رشته برای بانوان به فدراسیون درخواست داده بودیم اما به دلیل مشکلاتی که همین الان هم درگیر آن هستیم، این اتفاق نمی‌افتاد و درخواست ما نادیده گرفته می‌شد. تا اینکه تصمیم گرفتیم صدایمان را از طریق فضای مجازی به گوش بقیه برسانیم.
وی در ادامه افزود: تعداد بانوان باستاتی‌کار دائما در حال افزایش است، به همین دلیل تصمیم گرفتیم مستقل عمل کنیم اما اگر فدراسیون بتواند مسئولین را قانع کند تا بخشی را به طور رسمی به بانوان اختصاص دهیم خیلی هم عالی می‌شود، اگر هم نتواند همچنان به فعالیت‌هایمان ادامه می‌دهیم چون این ورزش بخشی از هویت ملی ایران است.
مظفریان اظهار کرد: واقعا جای تعجب دارد که نسبت به این موضوع مقاومت و محافظه‌کاری وجود دارد، در حالی که زن ایرانی در ورزش‌های دیگری که انجام می‌دهد، مثل جودو، ووشو و... که اصلا به ملیت ایرانی وابسته نیست شرکت می کند و حمایت می شود و خداراشکر موفق است اما برخی مردان ایرانی نسبت به حضور زنان در این رشته باستانی واکنش منفی نشان می‌دهند، البته عده زیادی هم هستند که واکنش مثبت نشان می‌دهند و هر دو روی سکه را باید دید. این که آیا زنان از نظر جسمانی توانایی دارند یا خیر در رشته‌هایی مانند کشتی و وزنه‌برداری جواب داده شده است. در مسابقات نیروی بدنی زنان با زنان سنجیده می شود پس زن ایرانی در مقایسه با زنان توانایی قابل ملاحظه ای دارد. در گذشته پسرانی که هنوز بالغ نشده بودند اجازه ورود به زورخانه نداشتند اما به مرور زمان این سد برداشته شد و برای ورود به زورخانه الزامی بر بلوغ وجود ندارد. این نشان می دهد که ورزش باستانی انعطاف دارد و تمام دستورالعمل ها دائمی نیست.
بانوی باستانی کشورمان تصریح کرد: این موضوع نشان می‌دهد در این رشته و بین باستانی کاران انعطاف وجود دارد. به نظر من توان جسمی یک خانم بالغ خیلی بیشتر از یک پسر نوجوان است. ما در رقابت با مردان نیستیم و قرار است با خودمان مقایسه شویم. این مسئله یک بهانه برای آقایان شده در حالی که ما اصلا محک نشدیم و آزمونی را پس ندادیم. درحالی که بانوان غیر ایرانی در کشورهای دیگر این رشته را انجام می‌دهند و از پس آن برمی‌آیند.
وی در پایان گفت: این ورزش یک رشته ملی و میراثی ما است پس ملیت فقط مردان نیست. زنان ار ابتدای تاریخ تا الان دوشا دوش آقایان حرکت کردند و جای آن‌ها در این ورزش ملی خالیست. این رشته توانایی بین المللی شدن ندارد چون در این صورت حضور زنان نیز باید ثبت شود و شروع به فعالیت کنند تا فدراسیون ورزش‌های بین‌المللی موافقت کند. زنان ایرانی اجازه ورود به گود را ندارند در حالی که یک مرد غیر مسلمان و غیر ایرانی می‌تواند ورود پیدا کند. کسی ورزش زورخانه‌ای انجام نمی‌دهد تا عنوانی مانند پهلوانی بگیرد، فقط به خاطر عشقی که دارند در این رشته فعالیت می‌کنند. در مورد زنان هم همینطور است، پهلوان بودن در درجه دوم قرار دارد، ما اول می‌خواهیم ورزشکار این رشته باشیم آن‌وقت مانند دیگران اگر صلاحیت داشتیم، صفت پهلوانی و قهرمان را از مردم بگیریم. اگر این رشته قابلیت پهلوان پروری دارد، چرا برای بانوان اینگونه نباشد.
