به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» سایت عصر ایران با انتقاد از برخورد صدا و سیما با محمدرضا حیاتی نوشت: ممنوع‌الکاری در صداوسیما درست مثل خودکار گذاشتن معلم‌ها بین انگشت‌های دانش‌آموزان است. آنها خودکار می‌گذاشتند تا دانش‌آموز خاطی درس عبرتی باشد برای دیگران و صداوسیما ممنوع‌الکار می‌کند تا حساب کار دست بقیه مجری‌ها، بازیگران و اخبارگویان بیاید.پیام واضح است: «ما حتی با حیاتی اتوکشیده هم شوخی نداریم چه برسد به شما که گاهی شلوار پاره هم می‌پوشید.» هم آن معلم‌ها فکر می‌کردند تنبیهشان به نفع دانش‌آموزان است و هم این مدیران صداوسیما؛ که تاریخ نشان داده است هر دو اشتباه می‌کنند.
نباید فراموش کرد که حیاتی از دسته افرادی است که تحلیل سیاسی ندارد و به خاطر همین نبود تحلیل، مورد توجه مدیران تلویزیون برای خواندن اخبار شد و گرنه او هم مانند برخی از گویندگان قدیمی خبر حاضر به همکاری با صداوسیما نمی‌شد.واقعا این همه «ممنوع‌کار» کردن افراد در صداوسیما، چه دستاوردی برای تلویزیون داشته است؟ دیگر کسی کاری، حرفی و نظری مغایر با منویات مدیران صداوسیما نکرده، نزده و نداده است؟ آیا دیگر همه دست به سینه ایستادند و «چشم» از دهانشان نیفتاد؟
اتفاقا این ممنوع‌الکار کردن آدم‌ها، دایره صداوسیما را تنگ‌تر و تنگ‌تر کرد. ما هر روز می‌بینم که هنرمندان بیشتری از صداوسیما بویژه تلویزیون فاصله می‌گیرند. گزارشگران و مجری‌های بیشتری سودای شبکه‌های آن‌ور آبی را می‌کنند. می‌بینیم که مدیران تلویزیون با دست خودشان تابلوی «ماهواره نگاه کن» را به مردم نشان می‌دهند. واقعا چرا تلویزیون دیگر مثل دهه هشتاد و حتی هفتاد برای مردم جذاب نیست؟ چرا چهره‌هایی که مردم آنها را دوست دارند دیگر حاضر نیستند وارد قالب تلویزیون شوند؟
واقعا اگر نبود خلاقیت‌های فردی و کپی‌کاری‌های غربی، صداوسیما چه حرفی برای گفتن داشت؟ چرا دیگر تلویزیون نمی‌تواند سریال‌های خیابان‌خلوت‌کُن بسازد؟ چرا دیگر حتی نمی‌تواند سریال مناسبتی خوب بسازد؟ ماه رمضانی که گذشت را ببینید تا متوجه عمق فاجعه شوید.همین می‌شود که سریال‌های ترکی، سکه رایج کشور می‌شود و شبکه‌های ماهواره‌ای با نصف امکانات صداوسیما به راحتی گوی رقابت را می‌ربایند. آنها هر روز فکر می‌کنند چگونه مخاطب جذب کنیم و مدیران صداوسیما هر روز منتظرند ببینند چه کسی را ممنوع‌الکار، ممنوع‌التصویر، ممنوع‌الصدا و ... کنند.
