به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ روزنامه «رسالت» در گفت‌وگویی با یک روانشناس اجتماعی به رواج احساس تنهایی در جامعه با وجود فراوانی وسایل ارتباطی پرداخته است که بخش‌های مهم آن در ادامه می‌آید.
احساس تنهایی در دنیای امروزی بسیار رایج است. گاهی اوقات در میان تعدادی زیادی از آدم‌ها هم این حس دست از سر بشر برنمی‌دارد. اما علت احساس تنهایی چیست؟
در دنیایی که وسایل ارتباطی بیش از هر زمان دیگری رایج هستند و تقریبا تمام افراد یک وسیله هوشمند برای برقراری تماس با تمام نقاط دنیا در اختیار دارند، عجیب است که احساس تنهایی افزایش پیدا کرده و فراگیر شده است. این‌طور نیست؟
در زندگی سریع و پرتلاطم امروز که هر کجا پا می‌گذارید، مملو از آدم‌هاست، تنها ماندن بیش از همه خود را نشان می‌دهد. عجیب نیست؟
«نیره قویدل» به‌عنوان روانشناس اجتماعی به علل این تنهایی یا بهتر است بگویم، حس تنهایی اشاره دارد:
هرچند که فناوری‌های ریزودرشتی در دنیا وجود دارد و به ما امکان برقراری ارتباط با دوستان را می دهد اما درنهایت، احساس و ارتباطی که در تماس از نزدیک شکل می‌گیرد کاملا متفاوت است. حتی اگر هر روز هم با دوستتان از طریق شبکه‌های مجازی در ارتباط باشید باز هم نمی‌توانید انرژی لازم برای دوستی را که از طریق مکالمه رودررو به دست می‌آورید برای خود به وجود بیاورید.
فناوری یکی از عمده‌ترین انواع علت احساس تنهایی است. فناوری باعث شده که آدم‌ها در عین نزدیکی به هم از یکدیگر دور شوند. به شکلک‌ها یا همان ایموجی‌ها دقت کرده‌اید؟ این عناصر گرافیکی مجازی، جای لبخند، اشک، شوق، عشق و تمام احساسات انسانی را گرفته‌اند. شکلک‌هایی که حتی نمی‌دانیم، حس واقعی پشت آن‌ها چیست.
30 درصد افراد دچار حس تنهایی‌اند
شاید شما شکلک صورتکی خندان را برای فردی دیگر ارسال کنید، درحالی‌که قلب‌تان مالامال از غم است و خنده از لبانتان رخت بربسته است. چنین ارتباطی نمی‌تواند توأم با صداقت و حقیقت باشد و ازاین‌رو به‌تنهایی آدم‌های قرن ۲۱ دامن می‌زند، آن‌هم در شرایطی که بررسی‌ها نشان می‌دهد، 30 درصد افراد دچار حس تنهایی‌اند.
آدم‌ها با فرستادن شکلک در دنیای مجازی خوش‌اند!
روزگار ما، بسیاری از افراد را در خانه‌هایشان حبس کرده تا به‌جای دیدن واقعی آدم‌ها، از میان دالان‌های دنیای مجازی برای همدیگر شکلک بفرستند و خوش باشند. ما در فضای مجازی بسیار جملات محبت‌آمیز می‌گوییم اما آیا این کمی از حس محبت خواهی انسانی را جبران می‌کند؟
نوجوانان و جوانان؛ گمشده‌ها و کمبودهای عاطفی خود را در بازی‌های پرهیجان و بی‌محتوای رایانه‌ای و فضای پرخطر مجازی جست‌وجو می‌کنند؛ آن‌ها در یک گمان واهی بر این باور‌ند که بستر مجازی، دروازه ورودشان به دنیای اطراف است.
روزی جامعه شناسان و روانشناسان نگران پیامدها و آسیب‌های حاصل از پیامک‌ها بودند اما این روزها زندگی شخصی افراد در لایه‌های درونی‌تر مجازی نسبت به زندگی اجتماعی حقیقی آن‌ها خزیده است. این زندگی انفرادی را فیس بوک و اینستاگرام و تلگرام و واتساپ به انحصار خود درآورده‌اند.
برای از تنهایی درآمدن منتظر کسی نباشیم
ضرورت ایجاب می‌کند که فضای لازمی برای گذراندن اوقات فراغت جایگزین فضای مجازی فراهم کنیم، شادی و نشاط را در جامعه افزایش دهیم، افراد آسیب‌پذیر را بیشتر دریابیم، چتر مهربانی‌هایمان را گسترده‌تر، شکاف‌ها را با اطرافیان و نزدیکانمان کمتر و برای استحکام بیشتر روابط خانواده تلاش کنیم.
اصلا خودمان به خودمان کمک کنیم. گاهی نباید منتظر باشیم که کسی بیاید و ما را از تنهایی دربیاورد، خودمان باید با دل کندن از فضای مجازی به فضای حقیقی برویم و آدم‌های مدل خودمان را پیدا کنیم و دوستی معقولانه و فارغ از انتظارات عجیب و غریب داشته باشیم.
