یکی از دانشجویان در دلنوشته ای که برای «خبرنامه دانشجویان ایران» ارسال کرده است، 16 آذر 93 را روز تلخی خوانده و نوشته است:
بسم الله
می نویسم به حرمت آزادی بیان و به حرمت آزادگی که از حسین علیه السلام آموختم.
من منتقد شما هستم و در میان خیل منتقدان دولتتان هر روز توهینی تازه می شنوم.
من منتقد شما هستم. چند ماهی از دولتت نگذشته بود که به ما گفتی بی سواد، بعد گفتی بی شناسنامه و دیروز مرحمت کردی و خطاب «تازه به دوران رسیده» به ما دادی؟!
صریح میگویم، ظریفت را بردار و به راهپیمایی اربعین بیا، به خیل مشتاقان 1400 ساله کربلا بیا. بیا تا ما را ببینی. ما تازه به دوران رسیده ایم؟
مشاورت عاشق ویزای کشوری 200 ساله است، آنوقت ما تازه به دوران رسیده ایم؟!
ظریفت را بردار و به راهپیمایی اربعین بیا تا ببینی چه خبر است در دنیا. همیشه با هواپیما از روی سر جامعه جهانی می گذرید و به یک اتاق می رسید و آن اتاق می شود: «جامعه جهانی» . برای انقلاب خمینی هیچ چیز بدتر از این نبود، اما شما کردید.
این روزها پیام قطعنامه را بیشتر می خوانم و بیشتر گریه می کنم. می سوزم از فراق دوست سالهای نبودنم. امام(ره)
ما تازه به دوران رسیده ایم؟!
حدیث رسول الله می خوانیم که به فرهنگ جفا نشود، حرام، حلال نشود، آنوقت ما تازه به دوران رسیده ایم؟! ما که از خود چیزی نداریم. حرفهای اهل بیت، درد دینداران همه و همه تازه به دوران رسیده اند؟!
حامیان فتنه گر دولت خوش اقبال هفت دهم درصدی حضرتتان، در دانشگاه به امام و انقلاب و رهبری توهین می کنند. «فتنه» را که این همه رهبری بر آن تاکید کرده، «من درآوردی» می خوانند. تنها نظام شیعه دنیا را به «وحشی گری» متهم می کنند. و اینها همه یعنی «اعتدال؟!» . و ای کاش من می توانستم دادستان باشم تا این بیداد بردارم.
یکسال است سانتریفیوژها را از کار انداخته اید که چرخ زندگی مردم بچرخد، نچرخید. گوجه از موز پیشی گرفت و حتما مردمی که درصف نان این روزها با شاطر چانه می زنند برای نرخ نان هم تازه به دوران رسیده اند؟!
آقای رییس جمهور
در این یکسال توهین ها شنیدیم از زبان شما و مشاورانتان، عیبی ندارد کنار همه غصه هایی که برای اسلام خوردیم.
تازه به دوران رسیده هایی که شما می گویید، جای ترکش در بدن دارند و جوارحشان هنوز از گلوله داغ است، کجا بودند زمان جنگ مشاوران شما که تازه، به این دوران رسیده اند؟
ما را بی شناسنامه خواندید. من از زبان معلم مظلوم شهید بهشتی بزرگ خطابتان می کنم: «ما بی شناسنامه نیستیم، اولاد زجر کشیده آل عبا، فرزندان زندانهای بی نام و نشان و حبس ها و دخمه های فراموش. ما بی شناسنامه نیستیم اهل قنوتیم، ساکن دهستان نیایش و بچه جنوب عشقیم، کبوتران قباپوشی که بال در خون شهیدان کربلا نهاده ایم و عمری بر شاخه ها مرثیه خوان ذبح بنی آدم. ما از امتزاج دو ایمان بدوی روستائی از تصادم دو عدم ساده بوجود آمده ایم، با هیچ کس هیچ فرقی نداریم و نمازمان را اول وقت می خوانیم.»
ما که همه جا بوده ایم تازه به دوران رسیده ایم؟! 36 سال است پابه پای انقلاب آمده ایم. سی و شش سال است پدر کارگر من یک انتخابات را هم از قلم نیانداخته. مادرم با پاهایی که گاه میروند و گاه نمی روند در همه راهپیمایی ها شرکت کرده است. شناسنامه من با همه جوانی ام از مهرهای انتخابات پر شده است. ما تازه به دوران رسیده ایم یا مشاوران شما که از 2500 سال این مردم فقط آبگوشت بزباش دیدند و قرمه سبزی؟!
****************************************
روزی که روشنفکر در کوچه های شهرپرآشوب دوراز هیاهو ها، عرق می خورد
با جانفشانی های حزب الله تاریخ این ملت ورق می خورد
****************************************
آقایی که ما را تازه به دوران رسیده خواندی کلام آخر را هم از بهشتی بشنو: «ما بی شناسنامه نیستیم، ما از مردم جدا نمی باشیم، محل مهر جیره بندی قند و شکر، مهر شرکت در انتخابات ریاست جمهوری. از نوح به بعد تا کربلا و هویزه حضور داریم، پشت هر سنگی روییده ایم، با هر بوته ای رسیده ایم، بر هر شاخی بر داده ایم، ما در این آب و خاک سبز می شویم ما بی شناسنامه نیستیم.
ما به جهنم هم نمی رویم: «ما راست قامتان جاودانه ی تاریخ خواهیم ماند.»