خبرنامه دانشجویان ایران: میکائیل دیانی*//  اخیرا به واسطه پخش مستند فراموش شده ها در دانشگاه ها بعد از یکی دو سال حضورم در صحن دانشگاه ها و در ارتباط با تشکل های دانشجویی خیلی پر رنگ تر شده است اما آنچه که در این رفت و آمد ها حس کردم و از بیان اعضای تشکل های دانشجویی هم این بر می آمد، آن است که ارتباط گیری تشکل های دانشجویی با بدنه دانشگاهیان به شدت سخت تر از گذشته است، علاوه بر این جذب نیرو هم که در طول همین ارتباط گیری است خوب صورت نمی گیرد.

وقتی به شرایط ایجاد کرده برای تشکل ها با شرایط کار تشکیلاتی زمان خودمان توجه کردم حس کردم عمده ترین دلیل این عدم ارتباط محدود کردن تشکل های دانشجویی در یک ساختمان اداری غیردانشجویی در دانشگاه است. زمانی که ما در صحن دانشگاه کار تشکیلاتی می کردیم همواره در دانشکده ها بودیم و تلاش مان همیشه این بود که دفاتر دانشکده ای تشکل هایمان در پر ترددترین نقاط دانشکده باشد، همین مسئله بسیاری از امور معارفه و آشنایی ما با دانشجویان را تسهیل می کرد.

علاوه بر آن جذب نیرو نیز ساده تر بود و در نهایت بازخورد و بازتاب فعالیت های ما در نظر دانشجویان به سرعت به ما می رسید که این خود به نشاط و پویایی تشکل های دانشجویی کمک می کرد.

اواخر دوران تحصیل در دانشگاه یادم می آید که قرار بود در دانشگاه ها «خانه فرهنگ» صورت گیرد که آن زمان هدف از شکل گیری اش فراهم کردن محیطی مجهز برای کانون های فرهنگی و هنری بیان می شد اما در این چند هفته حضورم در دانشگاه ها آنچه مشاهده کردم این بوده که همه تشکل های دانشجویی را در ساختمان خانه فرهنگ گنجانده اند، عمدتا نهاد رهبری و معاونت فرهنگی که بیشترین مراودات اداری تشکل های دانشجویی نیز با آنها است در همین ساختمان واقع شده است که به معنای دیگر تشکل های دانشجویی برای فعالیت خود حتی در سطح دانشگاه هم نیاز به تردد ندارند!

این گرچه راه رفتن افراد را کم کرده است اما معنای اساسی ترش آن است که تشکل های دانشجویی را به سکون بی ارتباطی دعوت می کند.

حالا با این سیستم خانه فرهنگ دیگر بدون هیچ اقدام ضربتی و قانونی دست و پای تشکل های دانشجویی برای ارتباط گیری و جذب بسته می شود و پویایی و نشاط تشکل های دانشجویی به راحتی گرفته می شود، چیزی که خواست عمومی دولت تدبیر و امید است، یک دانشگاه بی رمق بلاموضع!

این رفتار مسئولین دانشگاه ها البته موقعی مشکوک تر و سازمان یافته تر از سوی دولت به نظر می رسد که یکی از افراد تشکل های دانشجویی در یکی از دانشگاه های غربی کشور که همین هفته در خدمت شان بودم می گفت "مدیران نه تنها به این شکل دست و پای ما را بسته اند بلکه به بهانه های مختلف از راه اندازی دفاتر دانشکده ای هم ممانعت می کنند"

این یعنی تا چند سال دیگر اثری از تشکل های دانشجویی پویا نخواهد بود. سوالم از مسئولین وزارت علوم اما این است که این رفتار به نفع چه کسی تمام خواهد شد؟ دانشجوی بی موضع و ضعیف حتی برای دولت نیز خطرناک است چه آنکه دولتی که نقاد نداشته باشد، مرده است!

* دبیر اسبق تشکیلات اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل