خبرنامه دانشجویان ایران: معین حافظی زاده*// قبل از اسکار، در واقع اجماعی بر این بود که رقابت اصلی در بخش بهترین فیلم زبان خارجی، میان فیلم های «مردی به نام اُوِه»به زبان سوئدی و فیلم «تونی اردمن» به زبان آلمانی باشد،اما بازی های سیاسی تمام معادلات را بر هم میریزد.

ترامپ و سیاستهای خارجی او و حزبش در مورد مهاجران کشورهای مختلف و به خصوص کشورهای مسلمان، باعث شد موجی علیه سیاستهای او به وجود بیاید. قشر هنری آمریکا و فعال های هنری در مراسم اسکار و داوران این مراسم نیز پس از این که فروشنده ی اصغر فرهادی را از حاشیه ی مراسم به دریافت جایزه بهترین فیلم زبان خارجی میرسانند،  به نظر میرسد از داستانهای سیاسی دور نمانده اند.

شاید اگر بخواهیم از منظر پارامترهای هنری و سینمایی فیلم فروشنده ی فرهادی را بررسی کنیم، نتواند نمره ی قبولی را کسب کند، همانطور که حتی قبل از داستان برنامه های ترامپ در مورد مهاجران و مسلمانان نیز همان گونه که گفته شد دو فیلم سوئدی و آلمانی، به عنوان اصلی ترین گزینه های دریافت این جایزه مطرح بودند. در واقع بعد از بازیهای سیاسی و تند روی های ترامپ در مورد مهاجرت ها به کشورش، هنر و در جلوه گاه آن مراسم اسکار کاملا تحت تاثیر قرار میگیرد و داوران اسکار تحت تاثیر ماجراهای سیاسی کاملا تغییر موضع میدهند.

همچنین وجود حامی مالی ای از کشور قطر که تا حد زیادی جویای نام بوده و پس از دریافت اسکار این فیلم در بیانیه ای کاملا ابراز خوشحالی میکنند که بالاخره سرمایه گذاریهایشان نتیجه داده است جای تامل دارد.

اصغر فرهادی با نماینده ای که برای خود تعیین کرده بود نیز کاملا نشان داد که در واقع نمیتواند نماینده ای از فرهنگ اسلامی و ایرانی باشد و دخالت بازی های سیاسی را نیز در این مورد میتوان بحث کرد.

طبیعی به نظر میرسد که وقتی از لحاظ تعداد، رای کاندیدای رقیب ترامپ از او بیشتر است این عامل در قسمت های مختلف جامعه ی آمریکایی، به صورت اعتراضاتی با توجه به موضع گیری های وی بروز پیدا کند و تحرکاتی در جامعه آمریکا رخ دهد، اما اینکه ترامپ و سیاستهای او باعث شود، که در مراسم هنری ای مانند اسکار معادلات تغییر یابد و اجماع جامعه ی هنری را بر فیلمهای دیگری که شاید از لحاظ هنری تا قبل از ترامپ شایسته تر بودند، تغییر دهد، بسیار قابل تأمل است.

اگر هنر در آمریکا اهمیت دارد و میشود آمریکا را به عنوان کشوری در نظر گرفت که در مورد هنر و سینما با توجه به معیار های هنری داوری میکند، اصولا نباید سیاسی کاری ها و اعتراضات علیه دولت حاکم در آمریکا از طریق یک جشنواره ی بین المللی که اهمیت آن در تاریخ بسیار سرنوشت ساز و برای همگان چه در جامعه ی هنری و چه در میان اقشار عامه ی جامعه مبرهن است، اعمال بشود چون ذات یک جشنواره ی هنری و سینمایی در سنجش آن بر اساس هنر است و نباید آنرا به عنوان یک ابزار اعتراض علیه حاکمیت ترامپ در نظر گرفت.

شاید با این کار و اتفاقات اخیر در جامعه ی آمریکا بتوان به راحتی در مورد جوایز اسکار سالهای گذشته و امکان اینکه پارامترهای دیگری در جوایز سالیان گذشته نظیر زد و بند های سیاسی، سیاستهای خارجی و بین المللی و خصوصا روابط آمریکا با کشور های مختلف، قضاوت و تا حد بسیار زیادی تردید نمود. در مورد فیلم جدایی نیز شاید بتوان گفت که روابط خارجی ایران و آمریکا در آن دوره، اصلا بی تاثیر نبوده است.

این تاثیرات روابط خارجی تنها در مورد ایران اعمال نشده است و با این رویه که در اسکار ٢۰۱٧ دیده شد، طبیعتا در دوره های قبل نیز وجود داشته است.

در ذهن اقشار مختلف مردم در سراسر  و حتی اقشار هنری اعمال کردن پارامترهای غیر مرتبط در مراسمی کاملا هنری و سینمایی مطلوب نیست. در دنیایی که همه چیز تحت تاثیر سیاست و سیاسی کاری است نباید جشنواره های این چنینی که در تاریخ اهمیت دارند و نسلهای آینده در مورد آن در مسند قضاوت مینشینند، هنر را پایمال کرد و حداقل سینما باید از بازیهای گوناگون به دور بماند. هرچند شاید این سیاسی کاری ها به منفعت عده ای یا حزبی یا دولتی باشد اما در کل دود آن در چشم هنر و سینما میرود.

*دانشجوی رشته علوم سیاسی دانشگاه تهران