به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از جهان نیوز، همزمان با همه پرسی منطقه خودمختار کردستان عراق و لجاجت مصطفی بارزانی در اجرای آن؛ برخی از فعالین سیاسی کشور با ارائه دیدگاه ها و تحلیل هایی باعث تعجب ناظران منطقه ای و سیاسی شدند. در این میان فعالین سیاسی اصلاح طلب، پیشروتر از همه دست به چنین اظهارات خطرناک و شاذی زده اند که در رسانه های معاند جمهوری اسلامی و محلی کرد انعکاس بسیاری داشته است.

زیباکلام در مصاحبه ای با یکی از سایت های ضد انقلاب درباره همه پرسی و استقلال کردها گفته است:" . معتقدم علی رغم اعتراضاتی که ترکیه، عراق و ایران خواهند کرد در نهایت مجبور می‌شوند به دلیل ملاحظات ژئوپلتیک یک رابطه حداقلی داشته باشند. اما نکته آخر این که هیچکس جز کردها حق دخالت در سرنوشت مردم کردستان عراق را ندارند. نه ایران نه ترکیه و نه حتی عراق." در آن سوی دیگر رمضانزاده، سخنگوی دولت اصلاحات و از محکومان فتنه 88 نیز در توئیتی، استقلال کردها را برای کشور خطرناک ندانسته است:" حمایت کردهای ایران از رفراندم کردستان عراق طبیعی است و هیچ ضرری برای منافع ملی ندارد، کردها همیشه مرزدار ایران و در راه تمامیت ارضی آن می جنگند."

همچنین در شبکه های اجتماعی، جدای از عناصری مشکوک و حامی تجزیه استان هایی از کشور، فعالین رسانه ای و برخی از کسانی که آنسوی مرزها به عنوان کارشناس مسائل سیاسی و منطقه ای در رسانه هایی مانند بی بی سی فارسی حضور می یابند نیز بحث هایی مانند حق انتخاب سرنوشت و لزوم حمایت از ایجاد کشور کردستان را ساماندهی کرده اند. در همین چارچوب، هیجانات محدود و اندک، برخی از شهرهای کردنشین ایران با عناوینی مانند جشن و شادمانی گسترده کردهای ایران از همه پرسی کردستان عراق منعکس می شود.

دسته بندی این حرکت ها و اقدامات می تواند از چند جنبه صورت گیرد. از یکسو کسانی که خود را مدافع حقوق بشر می دانند ولی به صورت گزینشی دست به حمایت از تحولات می زنند.

برای نمونه، زیباکلام حمایت از حقوق کردها و حتی یهودیان را در دستورکار خود قرار داده ولی مسلمانان میانمار هیچ جایگاهی در جهانبینی این فرد ندارند و یا بسیار حاشیه ای و تنها برای خالی نبودن عریضه! در سوی دیگر عناصر مشکوک و تجزیه طلب قرار دارند که ازهر فرصتی برای تخطئه این تحولات برای مخالفت با نظام جمهوری اسلامی و تمامیت ارضی کشور بهره برداری می کنند.

با این حال برکسی پوشیده نیست که تحرکات کردستان عراق برای استقلال به عنوان بخشی از طرح خاورمیانه بزرگ است که بالکانیزه کردن منطقه را مورد هدف قرار داده است. طرحی که مورد حمایت نئوکان ها و لابی های قدرتمند صهیونیسم است تا با تجزیه کشورهای منطقه خاورمیانه به هر وسیله ای حتی به کمک نئوتروریست های داعشی، مناطق ذره ای و پیرامونی ضعیفی حول کشور اسرائیل شکل بگیرد و امنیت این رژیم غاصب بیش از پیش تضمین شده باشد. نفوذ در کشورهای کوچک و ضعیف و استفاده از منابع مادی آنها بسیار ساده تر از سوی غرب و اسرائیل دنبال می شود تا وجود کشورهای بزرگ و قدرتمند با منابع سرشار و متمرکز.

همچنین در برهه های از زمان تاریخی به اثبات رسیده زمانیکه حکومت مرکزی در ایران روبه تضعیف نهاده است، عناصر تجزیه طلب با کمک کشورهای خارجی، تحریکات جدایی طلبانه خود را با جدیت بیشتری پیگیری کرده و حتی با ارتش یا سپاه وارد درگیری شده اند. فرقه دموکرات آذربایجان به رهبری جعفر پیشه وری و تشکیل جمهوری مهاباد به رهبری قاضی محمد، از جمله اقداماتی بود که پس از پایان جنگ جهانی دوم و با کمک شوروی شکل گرفت. همچنین در اوایل انقلاب اسلامی نیز غائله کردستان از سنندج تا پاوه به گمان ضعف حکومت تازه کار انقلابی از سوی عناصر و احزاب تجزیه طلب کرد پیگیری شد. حزب دموکرات کردستان که سال 1323 و در زمان اشغال ایران توسط متفقین و با پشتیبانی شوروی اعلام موجودیت کرده بود، پس از خروج اشغالگران از هم پاشید. این حزب پس از سه دهه سکوت در 24بهمن1357 که تنها دو روز از پیروزی انقلاب گذشته بود، به پشتوانه حمایت بیگانگان و بخصوص آمریکا ادعای خود مختاری و جدایی‌طلبی کرد.  این سوابق تاریخی نشان می دهد، خوشبینی تام داشتن به حوادث جدایی طلبی در کشورهای همسایه، یا از روی ساده انگاری یا براساس مزدوری و خیانت به ملت و کشور است.

هرچند تمامی اقوام و مذاهب ایرانی در قرن های گذشته، پاسدار خاک و ناموس کشور بوده اند و خود را زیر پرچم ایران تعریف می کنند ولی نباید از طرح های خائنانه دشمنان و رقبای منطقه ای و فرامنطقه ای غافل بود. تحریک، شانتاژ و به کارگیری عناصر و گروه های تجزیه طلب براساس طرح هایی چون خاورمیانه بزرگ همواره در حال پیگیری هستند و در پازل خاورمیانه هر قطعه ای با قطعه ای دیگر در ارتباط مستقیم قرار می گیرد.

امثال کسانی چون صادق زیباکلام نیز همیشه برای متفاوت بودن، حتی به بهای به خطر انداختن منافع ملی کشور، مدافع و حامی اقداماتی در کشور و منطقه می شوند که هیچ نشانی از تدبیر و آینده نگری در آن دیده نمی شود و برای دیده و شنیده شدن برخلاف جریان آب حرکت می کنند.