فارغ از دانستن دلایل استعفای سعدالحریری و انتشار اخبار ضد و نقیض از وضعیت او در عربستان، از شروع به قدرت رسیدن محمد بن سلمان در عربستان شاهد تحولات راهبردی در عربستان بوده ایم.
اتفاقات و رویدادهای سیاسی ظاهر ماجرا برای اقناع مردم و افکار عمومی بوده و حقیقتا دولت ها درپی تحقق اهداف اصلی و دکترین های خود هستند. به عبارت دیگر برای هر اتفاق در صحنه سیاسی باید بهانه داشت و بازداشت سعدالحریری، بهانه ای برای دخالت های بعدی عربستان در لبنان به شمار می‌رود.
راهبردهای اساسی عربستان در حال حاضر مقابله با قدرت ایران و حزب الله در منطقه، اصلاحات ساختاری در آزادی غربی به مردم، نزدیکی بیشتر به آمریکا و متحدان آن از جمله اسرائیل است، تا جایی که احتمال به رسمیت شناختن اسرائیل از سوی عربستان بسیار محتمل شده است. هدف و مقصود اصلی عربستان را می‌توان در قالب پروژه تبدیل لبنان به یمن به حساب آورد، بطوریکه با همراه کردن قدرتهای بزرگ و هم پیمانان منطقه ای از قدرت لبنان و در واقع جبهه مقاومت بکاهد.
امروز ازنظر تسلیحاتی در وضعیت خوبی قرار دارد و آماده است؛ سؤال این است که آیا عربستان سعودی می‌خواهد رویارویی نظامی با حزب‌الله را کلید بزند و وضعیتی همچون یمن را برای لبنان نیز رقم بزند یا خیر؟ به نظر می رسد تجربه یمن برای عربستان و شاهزاده این کشور بسیار ارزشمند بوده که این بار خودسرانه و دفعتا تصمیم به اقدام نظامی نگرفته است. از طرف دیگر با مراجعه به نحوه به قدرت رسیدن صدام و حمله به ایران، متوجه می شویم مشابه همان سناریو در عربستان یعنی قبضه کردن قدرت و سرکوب مخالفان در حال وقوع است. دادن امتیازات به شیعیان عراق پس از انقلاب نیز با اصلاحات دینی توسط بن سلمان قابل تطبیق است.
در واقع دستگیری سعدالحریری و مسائل مشابه(از جمله راه ندادن نماینده ایران به سازمان ملل) به نوعی فرصت نیز برای دستگاه دیپلماسی ما در جهان محسوب می شود. ما می توانستیم با به چالش کشیدن عربستان که اهداف آمریکا را تامین می کند، سیاست ها و راهبردهای آمریکا و نظام سلطه را محکوم کنیم.
امیدواریم با واکنش بهتر و به موقع دستگاه دیپلماسی بتوانیم راهبرد و منطق جمهوری اسلامی را در منطقه و جهان تثبیت نماییم.
* دانشجوی کارشناسی ارشد روابط بین الملل