«زندگی و مرگ»؛ شاید هیچ دو واژه‌ای به این اندازه نزدیک و قرین یکدیگر نیستند. فردای روزی که بسیاری از هموطنان عزیزمان را در حادثه دلخراش زلزله از دست دادیم، آوا به دنیا آمد، یعنی این مصیبت هم می‌گذرد اما در آخر تنها انسانیت باقی می‌ماند.
اما چه بد روزگاری است وقتی می‌شنوی در این میان برای برخی انسانیت رنگ باخته و در حالی که بسیاری از نهادهای بین‌المللی برای کمک به آسیب‌دیدگان کشورهای ایران و عراق شتافته‌اند، وزارت خزانه‌داری آمریکا با انتشار بیانیه‌ای از گروه‌های غیردولتی که قصد کمک به زلزله‌زدگان ایران را دارند، می‌خواهد تحریم‌های آمریکا را رعایت کنند!
تیرماه امسال سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا اعلام کرد آمریکا دشمنی با مردم ایران ندارد، اما به‌واقع کشوری که چنین ادعایی دارد چطور می‌تواند قبول کند حدود 30 هزار خانواده شب گذشته بدون سرپناه - برخی داخل چادر و برخی بدون آن - دمای سه درجه سانتی‌گراد را تحمل کرده‌اند و مانع از رسیدن کمک‌های غیردولتی به مردم ایران شود.
وزیر امور خارجه آمریکا کمتر از 20 روز پیش اعلام کرد دشمنی با مردم ایران ندارند. جلوگیری از رسیدن کمک‌های انسان‌دوستانه به مردم زلزله‌زده جز دشمنی مگر چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟
هنوز خاطرم هست رئیس‌جمهور آمریکا در سخنرانی اخیر خود در حالی ادعای حمایت از مردم ایران در مقابل حاکمیتش می‌کرد که در انتهای سخنرانی به همین وزارت خزانه‌داری که چنین بیانیه‌ای را صادر کرده دستور اعمال شرایط سخت‌تر بر ایران را صادر کرد؛ شرایطی که به‌زعم ترامپ مطابق منافع ملی آمریکا باشد و در عمل حتی به قیمت از بین بردن انسانیت.
شاعر اگر می‌دید امروز آوای بی‌گناه در آوار مانده است شاید هیچ وقت روی کاغذ نمی‌نوشت «بنی‌آدم اعضای یکدیگرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند» و به همین بیت «تو کز محنت دیگران بی‌غمی/ نشاید که نامت نهند آدمی» بسنده می‌کرد.
*«آوا» دختری است که بامداد دومین روز پس از زلزله دلخراش کرمانشاه در بیمارستان صحرایی ارتش واقع در سرپل ذهاب به دنیا آمد.