خبرنامه دانشجویان ایران: محمدعلی رحیمی‌نژاد// پس از تاسیس دانشگاه توسط رضاشاه، اولین جرقه های جنبش دانشجویی در سال ۱۳۱۴ و ۱۳۲۱ توسط تقی ارانی و عده ای از دانشجوان در دانشگاه تهران با برپایی اعتراضات صنفى، کلید خورد.

در ادامه شاهد شکل گیری ۱۶ آذر سال ۳۲ بودیم که حکومت عامل شهادت سه تن از دانشجویان - که با سفر نیکسون  به کشورمان اعتراض داشتند- گردید. در دهه ۴۰ طیفی وسیعی از دانشجویان به مبارزات مسلحانه روی آوردند و عده ای نیز با ارتباط  خود و روحانیت، در صدد تاثیر در دانشگاه شدند. با پیروزی انقلاب اسلامی شاهد عمق گرفتن ارتباط دانشجویان و روحانیت بودیم که انتخاب عنوان «دفتر تحکیم وحدت» و اعزام بسیاری از دانشجویان به خط مقدم، موید این ارتباط مستحکم است.

اما از ابتدای دهه هفتاد شاهد شکل گیری تفکری خاص بین برخی فعالین دانشجویی مبنی بر سهم خواهی حکومتی بودیم. این موضوع به قدری جدی شد که افرادی چون موسوی خوئینی ها و شخصیت های حکومتی در صدد تاثیر بر انتخابات تحکیم وحدت و استفاده ابزاری از دانشجویان به عنوان «پیاده نظام» تفکر خود در دانشگاه شدند. در کنار این موضوع شاهد شکل گیری افکار رادیکال در مواجهه با «اسلامیت نظام» بودیم که منجر به کوی 78 گردید.

این جریان دانشجویی در سال 83 عبور از خاتمی و 84 عبور از احمدی نژاد را به عنوان نمادهای جمهوریت رقم زدند. اتفاقا مسئله عبور از هاشمی در قالب عالیجناب سرخپوش را همین جریان رادیکال ادامه داد.

امروز نیز شاهد ایجاد پروژه عبور از روحانی توسط همین دانشجویان با بهانه های مختلف از قبیل انتخاب نامناسب وزیر علوم، بی توجهی به دانشجویان و... در دست انجام است. مشکل اصلی «تفکر رادیکال» برنتابیدن عمل به قانون است، وگرنه همه اعتراضات در قالب قانون بویژه با حضور «لیست امید» در مجلس قابل پیگیری است. نتیجه رفتارهای رادیکال جز تخریب وجهه دانشجویی و خسارت برای جامعه چیست؟

اصولا رفتار رادیکال زمانی مطرح است که راهی جز خشونت و اعتراض نباشد، اما این جریان اثبات کرده اشت که برای انتخاب خود و مردم ارزشی در عمل قائل نبوده و خود را مرجع حل و فصل همه امور می داند.

نقطه اشتراک عبور از روحانی و خاتمی در آن است که جریان رادیکال در به قدرت رسیدن هردو نقش داشته و به راحتی با پیگیری قانونی(با توجه به حضور عمده اصلاح طلبان و لیست امید) قادر به پیشبرد مقاصد خود می باشد، اما عملا مسیر عکس را طی می کند.

در شرایط فعلی فهم این مسئله که همراهی با طیف رادیکال باعث ایجاد هزینه برا دانشجو و کشور است، امری بدیهی است. پروژه عبور از روحانی و جمهوریت با اعتراضات علنی اخیر در برخی دانشگاهها جنبی عینی یافته و لزوم هشیاری عمده دانشجویان را طلب می کند که بازیچه سیاسیون و احزاب خاص واقع نشوند.