خبرنامه دانشجویان ایران: مجتبی رئیسی*// سؤالات مطرح بشود، احتمالاً پاسخهای قانع کننده‌ای هم خواهید شنید. کمااینکه خود من در برخورد با بعضی از مسئولین، احیاناً بعضی از همین سؤالهای شما یا سؤالاتی از این قبیل را از آنها دارم. خوب، یک جوابی میدهند، انسان احیاناً قانع میشود؛ ممکن هم هست جواب قانع کننده‌ای نداشته باشند. به هر حال طرح سؤال، خوب است. مراقبت کنید طرح سؤال را مخلوط نکنید و اشتباه گرفته نشود با معارضه. آن چیزی که من قبلها هم گفته‌ام، بارها هم گفته‌ام، الان هم میگویم، این است که جریان دانشجوئی یا جنبش دانشجوئی یا هر چیز دیگر که اسمش هست، تصور نکند که وظیفه‌اش این است که با دستگاه متولی امر و متصدی اداره‌ی کشور معارضه کند؛ نه، این خطاست؛ چه لزومی دارد؟ معارضه کردن که کارِ همیشه درستی نیست؛ ممکن است یک جا درست باشد، یک جا درست نباشد. مهم این است که شما حرفتان را مطرح کنید، استدلالتان را مطرح کنید، پاسخ قانع کننده‌ای بخواهید؛ مسئولین هم باید پاسخ بدهند.(رهبر انقلاب)

مطالبه کردن با دشمنی کردن فرق دارد. اینکه ما گفتیم گاهی اوقات معارضه‌ی با مسئولان کشور نشود - که الان هم همین را تأکید میکنیم؛ معارضه نباید بشود - این به معنای انتقاد نکردن نیست؛ به معنای مطالبه نکردن نیست؛ در باره رهبری هم همینجور است.(رهبر انقلاب)

نگرانی آنجاست که مطالبه کردن دارد جای خود را به معارضه کردن می دهد. جلسه ی دانشگاه، دیگر جلسه ی پرسش و پاسخ از یک مسئول نیست، به تمام معنا یک دوئل است. گفتگو و دیالوگ جای خود را به مونولوگ های یک طرفه ای داده که همه ی تلاشش، تحقیر طرف مقابل است.

اگر هدف شفاف شدن مسائل است، این نیاز به بحث دارد، نیاز به طرح پرسش، جواب مسئول، و جوابِ جوابِ  مسئول را دادن دارد. در مونولگ های یک طرفه ی تحقیر کننده هیچ مسئله ای شفاف نخواهد شد. کمااینکه جلسه ی دانشگاه شریف هیچ موضوعی را شفاف نکرد چرا که اساسا مسئله ای مطرح نشد.

معتقدم جلسه ی خصوصی با مسئولین( در حد ضرورت و برای مطالبه گری) نه تنها ایرادی ندارد، که در مواقعی بسیار هم لازم است، چون میبینم در فضای جلسه ای همچون جلسه ی شریف، بسیاری از مباحث اصلی، زیر صدای سوت بلبلی ها و کف زدن ها مغفول می ماند.

جلسه خصوصی با رئیس قوه، play back دانشگاه شریف نیست. دیروز دانشجویی گلی نزده که نگران باشد امروز اگر در خانه او بازی کند احتمال گل خوردنش بالاست! قرار بر گل زدن و گل خوردن نیست. قرار بر طرح پرسش دانشجو و پاسخ مسئول است، حال یا قانع میشوی یا قانع نمیشوی! شأن دانشجو هم همین است. شأن دانشجو همین خواستن و مطالبه کردن است.

پ.ن1: دقت شود این متن نافی کم کاری مسئولان قوه برای حضور در دانشگاه و یا طبیعی بودن بخشی از فضای هیجانی جلسه نیست. بحث این متن تبدیل مطالبه کردن به معارضه کردن است.

* دبیر سابق جنبش عدالتخواه دانشجویی