به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»، حسن رحیم پور ازغدی در روز نخست هفتمین هم اندیشی سینما انقلاب که 20 بهمن ماه در محل حوزه هنری برگزار شد به سخنرانی با موضوع «اندیشه بازاری یا بازار اندیشه» پرداخت.

رحیم پور ازغدی در ابتدا گفت: در آغاز چهلمین سالگرد انقلاب اسلامی وقتی سخن از موزیک زیر زمینی و از این قبیل می شود، باید با روش های پارتیزانی فیلم انقلابی تولید کنیم، وقتی انقلاب شد امام با جمع بندی انقلاب های شکسته خورده قبلی در ایران و جهان به این نتیجه رسید که اگرچه نمی شود نهادهای رسمی و غیررسمی و حکومتی را تخریب کرد یا ناگهان حذف کرد و آنها را باید گذاشت که به تدریج و با یک سیر انتقادی به تدریج تغییر داد ولی باید در کنار آن ها نهادسازی انقلابی کرد.

رحیم پور ازغدی ادامه داد: امام در کنار شهرداری و پلیس موجود کمیته های انقلاب را تشکیل داد که بعدها در کنار ارتش موجود در آن زمان سپاه تشکیل داده شد که البته ارتش  مردمی تر شد و با انقلاب یکی شدند و در کنار وزارت مسکن بنیاد مسکن در کنار وزارت کشاورزی، جهاد سازندگی براه افتاد که به شیوه های انقلابی و مردمی و جهادی به کمک محرومین می رفت.

وی عنوان کرد: این روش امام از اول هم با اختلاف نظر و نقد حاکمان رسمی رو به رو شد، یعنی اولین دولتی که بعد از انقلاب تشکیل شد دولت موقت، مهندس بازرگان تمام بحث او با امام در رابطه با جبهه انقلابی، خط امامی و حزب اللهی در حکومت این بود که چرا امام نهاد موازی تشکیل داد و چرا نمی گذارد که ما به روش عادی در ذیل بروکراسی عادی که از رژیم قبل هم باقی مانده با انگیزه های لبیرال کار را پیش ببریم، یک مشکل اساسی که باعث شد تا بازرگان چند بار استعفا دهد و بار آخر در قضیه لانه جاسوسی امام استعفایش را پذیرفت همین مسئله بود.

رحیم پور ازغدی بیان کرد: بازرگان می گفت «من در سیاست خارجی به دنبال رابطه با غرب هستم و ما می خواهیم‌ یک کشور عادی باشیم در وجه بین الملل یک کشور انقلابی نباشیم بعد آن ها (دانشجوهای پیرو خط امام) می روند سفارت آمریکا را می گیرند؟ و بعد هم امام متاسفانه حمایت می کند و می گوید این انقلاب دوم بزرگتر از انقلاب اول است، آن انقلاب علیه شاه بود و این انقلاب علیه امریکا در منطقه و جهان.» که بعد امام می گوید خوب جایی را گرفتید که این دوگانگی از این جا شروع می شود.

این استاد دانشگاه ادامه داد: در عرصه هنر هم این مسائل را داشتیم همیشه از دهه ۶۰ که بچه های انقلابی و مذهبی احساس می کردند در بستر رسمی تجاری و غریزی سینما راحت نمی توانند شنا کنند، آنها مجبور بودند در لیوان و فنجان شیرجه بروند و یک نظام بسته غیر متحرک، محافظه کار، غریزه محور، دنبال پول پارو کردن و شهرت پرست در این فضا بود.

رحیم پور ازغدی خاطر نشان کرد: قبل از انقلاب این مسائل با شراب و سکس و این حرف ها کاملا مخلوط بود و هیچ فیلمی نبود که درونش کاباره، رقص وصحنه های لختی مشروب خوری و خشونت نباشد حالا در کنارش هم یک حرمی، زیارتی و یک شمعی در سقاخانه روشن کنند و... که مثلا مذهبی هم باشد، حالا بعد از انقلاب یک بخشی از آن ها حذف شد اما بخشی از آن مسائل باقی مانده، هم صنعت سینما هم افراد حرفه ای در سینما و هم اغلب هنر پیشه های مطرح و پیشکوست همه آن ها در بستر قبل از انقلاب متولد شده و رشد کردند، بعد از انقلاب این ها چند دسته شدند، برخی رفتتد خارج از کشور بخصوص در آمریکا و شروع کردند همان گفتمان قبل از انقلاب را ادامه دادن با یک چاشنی ضد انقلابی سیاسی و به اصطلاح اپوزسیون و شبه اپوزسیون با مایه های سلطنی و چپ و مارکسیستی، در فضای موسیقی هم این اتفاق افتاد.

وی گفت: یک پایگاه برای ضد حمله به ارزش های انقلابی در لس آنجلسِ آمریکا از بقایای رژیم قبل شکل گرفت برای اینکه آن پرچم را بالا نگه دارد سپس با گفتمان سازی لذت محور و مکتب ستیز که از بیرون کم کم به داخل هم خط بدهد و نسل جدید مد نظرش را در آنجا بازتولید کند، این همان چیزی است که در ذیل سینمای سرمایه داری و سینمای غرب گرا تعریف می شود.

عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی بیان کرد: بخشی از آن ها مایه های شبه روشنفکری پیدا کرد و رفت سمت کسانی که در رژیم قبل کاملا صاحب دستگاه بودند، در نسل جدید آدم ها خود را تا حدودی باز تولید کردند ولی این ها مهم نبود بلکه مهم این بود که اجازه ندادند فضای رسمی سینمای ایران بعد از انقلاب به طور کامل و سر افرازانه سرش را بالا بگیرد و از مردم، مکتب و از عدالت سخن بگوید‌، و این امر هم‌چنان چه در اقتصاد و چه در سیاست خارجی ادامه پیدا کرد، یک حالت دو لبه ای هست ک طبیعی است کسانی داخل انقلاب هم تکلیفشان با خودشان روشن نیست، در مواردی ضعف فکری، ضعف نفس این ها مانع می شود که تصمیم های انقلابی زمینه سازی و بسترسازی های انقلابی در عرصه های مختلف اعم از اقتصاد، بانک، سیاست خارجی و هم چنین سینما، هنر و موسیقی به طور قاطع و محکم و ثابت شکل بگیرد و بعد از انقلاب نهادینه شود، این موازیکاری هم‌چنان به نحو کجدارو مریز ادامه پیدا کرده، گاهی ضعیف و گاهی قوی می شود.

رحیم پور ازغدی افزود: چرا شما مجبور می شوید از نهادهای سینمایی مثل ققنوس، عدالت، عمار و... در کنار جشنواره فیلم فجر را مطرح کنید؟ این ها همان نهادسازی های انقلابی موازی با نهادهای حکومتی است که آن ها به هر دلیل نمی توانند از حوزه تکنیک و سواد بالا و توجیه درست افکار عمومی فضا را به طور کامل در دست بگیرند.

وی گفت: تفاوتی بین دو رویکرد بعضی سینماگرایان وجود دارد، با یک مثال اجتماعی همچون زلزله کرمانشاه بررسی می کنیم که بعضی بازیگران با سلبریتی بازی به کرمانشاه می روند و یکسری وسایل هم برای مردم می برند و به گونه قحطی زده با مردم آنجا برخورد می کنند و از این حرکتشان هم فیلمبرداری می کنند، اما یکسری دیگر هم بچه مسلمان انقلابی با دوربین خود به مناطق زلزله زده می رود و واقعیات و مشکلات آنها را به تصویر می کشد و از این فیلم می خواهد یک نتیجه اجتماعی بگیرد، برخورد انتقادی هست اما انتشار سیاهی و یأس و نفرت نیست.

عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی خاطرنشان کرد: برخی سینماگرایان در نشان دادن واقعیت (واقع گرایی) به صورت مخاطبین خود اسیدپاشی می کنند و مخاطب فکر می کند که همه چی خراب است و هیچ چیزی قابل درست شدن نیست، سینمای دینی، سینمای امر به معروف و نهی از منکر و سینمای ناظر است نه تماشاگر، سینمای دینی یک سینمای مردمی نه عوام فریب، سینمای اصلاح و نه فحاشی.

وی افزود: هر چه که در سینمای لائیک (چپ و راست) سینمای پوچ گرا مهم است، در سینمای مکتبی یعنی سینمای انقلابی و اسلامی هم مهم است؛ حالا باید نسبت این سینما را با اقتصاد، جذابیت و مخاطب، ارزش ها و ضد ارزش ها، سبک زندگی و... را با آسیب شناسی های موردی بررسی کرد.

رحیم پور ازغدی گفت: مسائلی که ایجاب کرده در کنار جشنواره های رسمی دولتی و سالگرد انقلاب اسلامی چند تا جشنواره دیگر به اسم‌ ققننوس و عمار تشکیل شود، این است که بگوید در بین این بلبشو سینما عدالت کجاست؟ سینما امر به معروف و نهی  از منکر کجاست؟ سینما تبیین معارف توحیدی به روش هنرمندانه و جذاب نه القایی و  شعاری کجاست؟ چرا این بستر تقویت نمی شود؟ چرا این بچه ها حمایت نمی شوند؟ گاهی حتی یکی دو تا فیلم این شکلی در جشنواره فجر می آید همه می کوبند بمباران می کنند و مسخره می کنند، علت این است که در این فضای رسمی توپخانه های آن ها قوی تر است.

عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی ادامه داد: سینمای غریزه و لذت، سینمای سرمایه داری هر چه بیشتر داشتن و خوردن را معیار جامعه خوب و سعادت مردم می داند، سینمایی که تمرکزش بر روی شهوت و لذت و شهرت و غریزه است یک ایدئولوژی تمام عیار است، اگر یک سینمایی دعوت به عدالت و توحید و اخلاق و معنویت کند اسمش را می گذارند ایدئولوژیک اگر یک سینمایی ضد این ها رفتار کند، می شود ضد ایدئولوژیک در حالی که این هم ایدئولوژیک است به همان معنا که آن یکی ایدئولوژیک است؛ به عنوان مثال دعوت به عدالت را می گویید ایدئولوژیک و دعوت به بی عدالتی و سبک زندگی سرمایه داری را می گویید غیر ایدئولوژیک. هر دوی این ها ایدئولوژی است در واقع ایدئولوژی یا خدا پرستی است یا پول پرستی! اگر توحید ایدئولوژی است شرک و کفر هم ایدئولوژی محسوب می شود، منتها ایدئولوژی خوب و ایدئولوژی بد داریم و لذا هنرمندان سه دسته می شوند: ارزشی و غیر ارزشی و ضد ارزشی.

وی در پایان افزود: پشتوانه برخی ایدئولوژی ها در عرصه علوم انسانی و هم در عرصه سینما، توهم است اما یک ایدئولوژی که واقع بین و آرمان گرا است، همه واقعیت را می بیند نه فقط بعد مادی واقعیت را، کسانی که فکر ساختن سینمای آرمانی هستند این ها خلاق اند، بعضی از بچه های ما که انقلابی بودند و در دهه ۶۰ وارد سینمای انقلابی شدند، منتها به  دلیل سواد هنری و سینمایی کافی نداشتن، غرق تجملات و حواشی این عرصه شدن، کم کم شهرت طلبی و بقای خود را که منشاء اصلی محافظه کاری و سازش کاری است را بر اهداف انقلابی مکتبی و مردمی ترجیح دادن وگاهی هم احساس تنهایی کردند و گاهی هم فشار اقتصادی و همه عوامل دست به دست هم داد و کم کم حذف شدن بریدند و تسلیم‌ شدند.