«خبرنامه دانشجویان ایران»: محمد جعفری؛ باز هم غبار؛ باز هم ریز گرد؛ باز هم گرد و خاک؛ باز هم نفس هایی که دیگر به سادگی بالا نمی آیند. این سهم مردم مظلوم خوزستان از سفره انقلاب آن هم در چهارمین دهه از عمر نظام جمهوری اسلامی است. سهمی که از ابتدا قرار نبود همه اش این باشد و به لطف مدیران ناکارآمد اصولگرا و اصلاح طلب، در بیش از یک دهه گذشته شد چیزی که امروز هست.  

پدیده ریزگردها حالا تقریبا 15 سالی هست که گریبان مناطق جنوبی و البته غربی کشور را گرفته و انگار به این زودی هم قصد رها کردن ندارد. دولت ها هم از مهرورز و عدالت محورش گرفته تا اعتدالی و غیر اعتدالی اش تا به امروز ایده خاصی جز شعار درمانی نداشته اند.

نه از 2 درصد بودجه نفت –وعده پر طمطراق محمود احمدی نژاد- خبری هست نه از تحقق وعده هایی که سال هاست بر زمین مانده. هرچه هست حرف است و حرف. درد یکی و دو تا نیست اما در این میان، بی توجهی مسئولین که حکم نمک روی زخم و استخوان لای زخم و زخم بر زخم دارد حکایت دیگری است. سال گذشته درست همین روزها بود که خبر های یک اتفاق نادر نگاه ها را در سراسر کشور به خوزستان خیره کرد و آن اتفاق چیزی نبود جز پرتاب شدن کلان شهر اهواز به عصر حجر از تونل زمان.

مردمی که روز 22 بهمن ماه 95 در میان حجم سنگین ریزگردها بار دیگر خیابان های اهواز را به صحنه اعجاب برانگیزی از حماسه آفرینی خود تبدیل کرده بودند از بعد از ظهر همان روز با قطع همزمان و فراگیر آب، برق، تلفن، آنتن موبایل، اینترنت و ... در تمام سطح شهر مواجه شدند. ماجرا به جایی رسید که این قطعی های چند روزه، مدارس و ادارات و فرودگاه و حتی چراغ های راهنمایی و رانندگی را از کار انداخت و هرج و مرجی عجیب و بی سابقه را بر این کلان شهر حاکم کرد.

و درست در همین روزها استاندار خوزستان با هیئت همراه در سفر لهستان -که گفته می شد با هدف جذب سرمایه خارجی برای استان صورت گرفته بود- به سر می برد و مثل بقیه دولتمردان به ابراز همدردی و نارضایتی از راه دور بسنده کرد. هر چند در روزهای بعد و پس از عادی شدن وضعیت پرواز ها جناب استاندار و تعدادی از مسئولین دولتی از جماه وزیر نیرو و رئیس سازمان محیط زیست و ... نزول اجلال کردند اما آب رفته را به این سادگی ها نمیشود به جوی بازگرداند.

3 ماه بعد در گرماگرم رقابت های انتخاباتی ریاست جمهوری و در فضایی که اساسا وعده ها کنتور نمی اندازند، حسن روحانی به اهواز سفر کرد و در پاسخ به هوادارانی که شعار می دادند «اگه هوا نداریم ولی هواتو داریم» گفت: «آن روز که ریزگرد و رطوبت هوا و قطع برق زندگی مردم اهواز را درخطر قرار داد، هم من اشک ریختم و هم جهانگیری، شما که بیدار ماندید، ما هم بیدار ماندیم».

اشک های روحانی و معاونش اما جواب نداد؛ ابتکار بانوی محیط زیست هم در 4 سال مسئولیتش شرایط را اپسیلنی تکان نداد. حالا یک سال از آن روز ها گذشته و در پنجاه و چهارمین روز از فصل زمستان بار دیگر میزان آلودگی و غلظت گردوغبار در هوای اهواز و چندین شهر دیگر استان خوزستان تا 60 برابر حد مجاز رسیده. خوزستان باز هم هوا ندارد و این البته اولین باری نیست که در یکسال گذشته چنین می شود. میزان عادی و استاندارد ذرات معلق در هوا ۱۵۰ میکروگرم بر مترمکعب است و این در حالی است که بر اساس اعلام اداره کل حفاظت از محیط زیست استان خوزستان، میزان غلظت غبار موجود در هوای اهواز تا ساعت ۱۴ امروز –چهاشنبه- به ۹ هزار میکروگرم بر مترمکعب رسید. خیلی ها فرار را بر قرار ترجیح داده اند و از این مناطق مهاجرت کرده اند. اکثریت اما جز ماندن و سوختن و ساختن چاره ای ندارند.

در چنین شرایطی کاهش ساعات کاری ادارات و توزیع ماسک رایگان و تعطیلی یک خط در میان مدارس هم دردی را دوا نمی کند. دوره تقصیر قبلی ها بود هم خیلی وقتی است که گذشته. اختصاص 150 میلیون دلار اعتبار از صندوق توسعه ملی برای مقابله با ریزگردها از سوی رهبر معظم انقلاب هم بهانه کمبود بودجه برای سامان دادن به این وضعیت را به کلی از موضوعیت انداخته. سه سال باقی مانده هم زمان کمی نیست و توسل به توجیهاتی از جنس اینکه مهار ریز گرد ها کار یک روز و دو روز نیست و زمانی طولانی مطلبد هم دیگر جوابگو نیست. حالا فارغ از آنکه مبدا و خاستگاه این مهمان ناخوانده کجاست، فارغ از آنکه چه کسی یا چه کسانی و کدام نهاد ها باعث و بانی وضع پدید آمده هستند مردم اقدامات عملی را انتظار می کشند.