تنها تهیه‌کننده است که تشخیص می‌دهد چه سوژه‌ای باید در فضای فعلی ساخته شود، چه مسائلی مهم هستند و چه کارهایی باید انجام شود. اوست که تجسم ایده‌ها را دارد و می‌تواند یک طرح کاغذی را به فیلم تبدیل کند. تهیه‌کننده می‌تواند از جنبه‌های کارکردی از قبیل سرگرمی‌آفرینی یا اجتماعی به مسائل نگاه کند و این همان نقش تهیه‌کنندگی است.
اما با این نگاه نقش کارگردان چه می‌شود؟ درست است که کارگردان محتوای هنری و خلاقانه فیلم را مدیریت می‌کند، اما به‌دلیل کنترل بسترهای تولید و همچنین رهبری تشکیلات عوامل توسط تهیه‌کننده، اوست که تشخیص می‌دهد به‌عقیده کدام کارگردان یا نویسنده ضریب بدهد و کدامین نگاه و جهان‌بینی را به فیلم تبدیل نکند.
موارد گفته‌شده باعث شده در صنعت جهانی سینما تهیه‌کننده نقش هدایتگر یک عقیده مهم یا یک مساله سیاسی یا فکری را داشته باشد.
مثلا در رابطه با فیلم‌های ابرقهرمانی، فرد اثرگذار در درجه اول کارگردان نیست؛ چراکه در فیلم‌های دنباله‌داری مثل «کاپیتان آمریکا» یا «ثور» یا «قهرمانان» کارگردانان به‌طور متناوب عوض می‌شوند، اما شخصی مثل کوین فایگی که مدیریت تهیه در کمپانی مارول‌استدیوز را برعهده دارد روی پیام‌ها و محتواهای فیلم‌ها نظرات خود را از کارگردانان می‌خواهد.
یا مارک بول، روزنامه‌نگار و تهیه‌کننده آمریکایی که نقش مهمی در تغییر نگرش دنیا به‌وسیله سینما به مقوله حمله آمریکا به عراق ایفا کرد، دو فیلم مهم و اسکاری «مهلکه» و «30 دقیقه بعد از بامداد» را ساخت.
تهیه‌کننده‌های مهم و اثرگذار در دنیا فقط محدود به ایدئولوژیک‌ها نمی‌شوند، به‌طور مثال فیلم پرفروش در میان ستاره‌ای (Interstellar) که پیرامون ماجراهایی درباره سیاه‌چاله‌های فضایی است، توسط یک فیزیکدان معروف آمریکایی به‌نام لیندا اوبست تهیه شد.
مثال‌هایی از این دست درباره حجمی از فیلم‌های موضوع‌محور در سینمای دنیا حاکی این نکته مهم است که تهیه‌کننده آن، فرد مهم و اثرگذاری است که ذهنیت کارگردانان غیرمولف را برای ساخت آنچه آنها می‌خواهند، صیقل می‌دهد. این ماجرا در این حد بااهمیت است که به‌طور مثال سید فیلد، استاد فیلمنامه‌نویسی در آمریکا در کتاب خود به تازه‌کارها ترفند‌هایی یاد می‌دهد که چگونه دل یک تهیه‌کننده را برای اشتیاق به طرح خود جذب کنند.
تهیه‌کننده البته می‌تواند از سوی دیگر نقش منفی در تولید اثر داشته باشد؛ عدم شناخت بازار پخش و توزیع، آشکارسازی اختلاف با دیگر عوامل یا ریسک‌پذیری در ساخت سوژه‌ای که پتانسیل جذب مخاطب را ندارد، می‌تواند یک فیلم را ضعیف و بی‌تاثیر کند و بر ادامه فعالیت حرفه‌ای تهیه‌کننده اثر بزرگی بگذارد. در سینمای حرفه‌ای دنیا هرچند کمک‌های شبه‌دولتی به کمپانی‌های همسو زیاد است، اما شکست در گیشه به‌معنای شکست در وظیفه اختصاصی تهیه‌کننده محسوب می‌شود.
ابعاد مختلف تاثیرگذاری تهیه‌کننده به‌حدی است که جایزه بهترین فیلم در دنیا نه به کارگردان، بلکه به تهیه‌کننده آن فیلم تعلق می‌گیرد؛ چراکه این تهیه‌کننده است که همه عوامل ازجمله کارگردان را می‌تواند کارگردانی کند.
اما در سینمای ایران تهیه‌کننده اثرگذار که تسلط نسبی روی فرم و محتوای فیلم داشته باشد، کم است. کسی که بتواند روی خلاقیت کارگردانی که با او همکاری می‌کند اثر بگذارد، استعداد‌های جدید بسازد و برخلاف سینمای دولتی حرف خود را بدون لکنت بزند. عقیده شخصی‌ای که توان رقابت در گیشه را نیز داشته باشد؛ چراکه یک تهیه‌کننده موفق پیام فیلم را باید هم از نظر هنری و هم از نظر صنعت تجاری سینما جاگذاری کند.
اهمیت تهیه‌کننده در سینمای امروز مثل مدیریتی است که هم منابع مالی و هم سیاستگذاری یک مصوبه را در اختیار دارد. اگر در سینما مساله مهم و پربحثی مثل کارگردانان مولف وجود دارد، شاید بتوان به پدیده مهم دیگری نیز اشاره کرد؛ پدیده تهیه‌کننده مولف که می‌تواند پیام خود را از دریچه پرده نقره‌ای به گوش همگان برساند.