به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از ایسنا، شاید در نگاه اول زندگی خوابگاهی چندان سخت به نظر نیاید و حتی جذاب هم باشد، این‌که فارغ از برخی قید و بندهای عرفی، فقط و فقط با هم‌سالان خود در ارتباط باشی، شاید برای یک فرد جوان نشاط‌ انگیز و فرصتی برای تجربه مستقل‌شدن باشد اما زندگی خوابگاهی همه‌ آن چیزی نیست که در نظر اول به چشم می‌آید.

یقینا این موضوع یکی از شاخه‌های اصلی مسائل صنفی دانشجویان است. شاخه‌ای که در برهه‌ای از زمان در محاق فراموشی قرار گرفت و کم‌تر کسی متوجه این موضوع بود که "خوابگاه" خانه دوم دانشجویانی است که از محل زندگی و خانواده خود دور شده‌اند و کیفیت این مراکز می‌تواند در مسائل مختلف زندگی این دانشجویان از جمله وضعیت تحصیلی آن‌ها تاثیرگذار باشد.

اگر چه کمتر از یکسال از بازسازی و نوسازی خوابگاه 152 ظرفیتی "مرادی" دانشگاه امیرکبیر می‌گذرد اما همچنان مشکلات و کمبودهایی در این خوابگاه‌ وجود دارد که شرایط زندگی دانشجویان ساکن این خوابگاه را سخت‌تر می‌کند.

در این زمینه "فاطمه" دانشجوی دوره کارشناسی رشته مهندسی شیمی نداشتن مهارت برقراری ارتباط مسئولان خوابگاهی با دانشجویان را مشکل اصلی اکثر دانشجویان در زندگی خوابگاهی می‌داند و در این رابطه می‌گوید: زندگی خوابگاهی اگر در بهترین خوابگاه‌ هم باشد به خودی خود دشوار است و مشکلات خاص خود را دارد اما این شرایط زمانی دشوارتر می‌شود که مسئولان مهارت لازم برای برقراری ارتباط با دانشجویان را نداشته باشند که متاسفانه در اکثر خوابگاه‌های کشور این خلاء وجود دارد و زندگی خوابگاهی را با چالش‌های زیادی همراه کرده است.

وی در خصوص مشکلات و کمبودهای خوابگاه می‌گوید: اگر بخواهیم مقایسه‌ای بین خوابگاه‌های دانشگاه امیرکبیر از لحاظ فضای فیزیکی و امکانات داشته باشیم به یقین می‌توان گفت این خوابگاه بعد از بازسازی که سال گذشته صورت گرفته وضعیت بهتری دارد، اما نکته مهم این است که بسیاری از مسئولان تصور می‌کنند هزینه کردن برای خوابگاه‌ها که محل زندگی دانشجویان است نوعی هزینه اضافی به شمار می‌رود و در رفتار خود همواره به نوعی بر سر دانشجویان منت می‌گذارند.

"نرگس" 21 ساله با بیان این‌که دو سال است که در خوابگاه اقامت دارد، می‌گوید: با دیدن فضای خوابگاه از دور شاید چنین تصوری برای همه پیش بیاید که زندگی خوابگاهی جذاب است؛ حتی خودم  هم در ابتدا فکر می‌کردم زندگی در خوابگاه ممکن است جالب باشد اما این حس تنها برای یک یا دو روز اول پایدار است؛ بعد که این مسأله برای دانشجو جا بیفتد که باید به‌طور جدی در این محیط زندگی کند و اتاق مرتب و غذای آماده در فضای گرم خانه خود را فراموش کند، شرایط به مرور خیلی سخت می‌شود.

 وی در ادامه با بیان اینکه دانشجویان بعد از مدتی به سختی‌های زندگی خوابگاهی عادت می‌کنند،‌ می‌افزاید: روزهای اول زندگی در محیط‌های جمعی و تنگ با کمترین امکانات برایم بسیار دشوار بود. بطوریکه گاهی فکر انصراف نیز به ذهنم خطور کرد، وقتی حوصله‌ هیچ چیزی را نداشته باشی، دستت تنگ باشد و بدتر از همه امتحان هم داشته باشی! آن موقع است که همه چیز دست به دست هم می‌دهد تا با تمام وجودت بخواهی که چمدانت را ببندی و خوابگاه را برای مدتی ترک کنی و با اولین کسی که می‌بینی درد دل کنی. 
 
این دانشجو با بیان اینکه زندگی خوابگاهی دانشجویان را بسیار پخته تر و قدرشناس‌تر تربیت می‌کند،‌ ادامه می‌دهد: وقتی به خود و گذشته خود می‌اندیشم، متوجه می‌شوم هیچ‌گاه دختری نبودم که بتوانم خوابگاه و زندگی مستقل را تحمل و خود را اداره کنم. شاید اگر به خوابگاه نمی‌آمدم هیچ‌گاه متوجه نمی‌شدم کارهایم را در خانه چه کسی برایم انجام می‌دهد. اکنون حس می‌کنم در این بازه چندماهه بیش از چند سال بزرگتر شده‌ام و از این موضوع خرسندم.

این دانشجوی مهندسی نساجی یادآور می شود: فقط صبح را بگویم؛ وقتی بیدار می‌شوی به جای این‌که منتظر صبحانه آماده و مفصل باشی باید یک چایی نه چندان تازه و البته چند تکه نان را در یک جمع زیاد از هم اتاقی‌ها میل کنی وگاهی اوقات هم دوست داری تنها باشی اما مجبوری در اتاقت با چند قومیت مختلف سر کنی. شب هم که وقت خواب فرا می‌رسد گاه پیش می‌آید هم‌اتاقیت چراغ را روشن کند و یا سفره غذا پهن کند.

"زهرا" دانشجوی ترم دوم کارشناسی هم که از زندگی جمعی و خوابگاهی خسته شده است، می‌گوید: قبل از ورود به دانشگاه، استقلال از خانواده و زندگی با هم‌سن و سالان، تصوری رویایی از زندگی خوابگاهی در ذهنم ایجاد کرده بود اما با ورود به دانشگاه و اقامت در خوابگاه با افرادی از فرهنگ‌ها، شخصیت‌های مختلف و زندگی در اتاق‌های کوچک با حداقل امکانات رفاهی و تفریحی، کافی بود تا همه آنچه را که در ذهنم داشتم به کلی از بین برود.

وی می‌گوید: گاهی اوقات به فکر انتقال به دانشگاه شهرم می‌افتم اما نام دانشگاه امیرکبیر برای من دلگرمی بزرگی است زیرا برای مهندس شدن و فارغ التحصیل شدن از این دانشگاه این مشقت‌ها را تحمل کنم. البته دوستان ترم‌های بالاتر همیشه می‌گویند بعد از مدتی به زندگی در این شرایط عادت می‌کنم، به طوری که در پایان دوران تحصیل جدا شدن از دوستان و هم اتاقی‌ها غم بزرگی می‌شود.

این دانشجوی 20 ساله ادامه می ‌دهد: هماهنگ شدن با سلایق گوناگون در فضای متراکم خوابگاهی کار بسیار دشواری است، اما با این وجود برخی دانشجویان در همان ترم اول به شرایط عادت می‌کنند روحیه انعطاف‌پذیری و سازگاری بالایی دارند. 

 جای خالی محوطه در خوابگاه "مرادی" امیرکبیر

"هدیه" یکی از دانشجویان سال اول دوره کارشناسی دانشگاه امیرکبیر از کمبود امکانات خوابگاه "مرادی" این دانشگاه انتقاد می کند و می گوید: اگر چه سرانه هر دانشجو در این خوابگاه در مقایسه با خوابگاه های دیگر بالا است و سوئیت‌های خوابگاه ظاهر مناسبی دارد اما متاسفانه امکاناتی که در اختیار دانشجویان قرار داده می‌شود جوابگوی نیازها نیست. مثلا خوب بود مکانی برای هوای خوری به نوعی نفس کشیدن دانشجویان در خارج از اتاق ها قرار می دادند تا برای چند دقیقه ای هم شده بیرون از اتاق در هوای آزاد نفس بکشیم. متاسفانه در این خوابگاه حتی لباس های ما نیز نور خورشید را نمی‌بینند.

کیفیت نامناسب غذاهای خوابگاهی

این دانشجوی اهل اصفهان یادآور می‌شود: یکی دیگر از مشکلات این خوابگاه عدم نظارت بر کیفیت غذاهای توزیع شده است. اگر چه من حساسیتی به این موضوع ندارم اما بسیاری از دانشجویان نمی‌توانند غذای خوابگاه را استفاده کنند و مجبور به آشپزی می‌شوند.

انتظار از دانشگاه شهید امیرکبیر بیشتر بود

یکی دیگر از دانشجوی دوره کارشناسی خوابگاه مرادی نیز می‌گوید: خوشبختانه تعداد دانشجویانی که در اتاق‌های یک سوئیت زندگی می‌کنند همانند سایر خوابگاه‌ها بیش از ظرفیت نیست. اما با توجه به اینکه این محل یک مجتمع مسکونی بوده و برای اسکان خوابگاهی ساخته نشده است بنابراین دیوارها بسیار کاذب هستند و سرو صدای بیرون وارد اتاق‌ها می‌شود.

وی ادامه می‌دهد: یکی از اقداماتی که قرار است در خوابگاه ما صورت بگیرد این است که اداره خوابگاه به دانشجویان رابط یا همان شهردار سپرده شود. ما مخالف این تصمیم هستیم چرا که دانشجو فرصت و تجربه کافی برای اداره خوابگاه را ندارد این مسئولیت فشار مضاعفی را به دانشجویان تحمیل می‌کند.

جای خالی شورای صنفی در خوابگاه‌های امیرکبیر

این دانشجوی مهندسی الکترونیک همچنین از نبود شورای صنفی در خوابگاه‌های دانشگاه امیرکبیر انتقاد می‌کند و می‌افزاید: بر اساس آیین نامه ابلاغی وزارت علوم،‌مسئولان دانشگاه‌ها موظف هستند در تمامی واحدهای دانشگاهی از جمله خوابگاه‌ها انتخابات شورای صنفی برگزار کنند این در حالی است که مسئولان دانشگاه امیرکبیر از این امر خودداری می کنند و تا کنون هیچ واحد خوابگاهی شورای صنفی  ندارد.

وی یادآور می‌شود: موضوع دیگر که دانشجویان خوابگای دانشگاه امیرکبیر را بسیار دلگیر کرد این است که برخلاف سال‌های دیگر هیچ مراسم و برنامه‌ای از سوی مسئولان دانشگاه به مناسبت هفته خوابگاه‌ها برگزار نشد و این بی‌برنامگی نشان از بی تفاوتی مسئولان وزارت علوم و بخصوص دانشگاه به موضوع خوابگاه‌ها و مسایل صنفی دانشجویان خوابگاهی است.

نیازمند فضای شاد در خوابگاه هستیم

یکی دیگر از دانشجویان دوره کارشناسی ضمن انتقاد از نبود محوطه باز در خوابگاه، می افزاید: درست است این خوابگاه نسبت به بسیاری از خوابگاه‌های دیگر از نظر امکانات رفاهی در حد نسبتا مطلوبی قرار دارد اما فضای سبز و دلبازی برای هوا خوری نداریم ای کاش مسئولان حداقل در جشن‌ها و اعیاد با دعوت از گروه‌های موسیقی و طنز و امثال آن یک فضای شادی در خوابگاه ایجاد می‌کردند تا کمی روحیه بچه‌ها عوض شود. در واقع انتظار ما از دانشگاه امیرکبیر بیشتر بود.
وی همچنین تاکید می کند: خدا رو شکر می‌کنم این خوابگاه به نسبت جاهای دیگر شرایط خوبی دارد. دوستانم در خوابگاه‌های دیگر شرایط بسیار نامناسبی داشت. اما با وجود این ما نیز هنوز در شرایط ایده آل و مطلوب قرار نداریم. مثلا نمونه بارز آن این است که یک کتابخانه یا سالن غذاخوری و یا سالن ورزشی در خوابگاه ما نیست به بیان دیگر همانطور که از اسمش مشخص است اینجا برای خواب ساخته شده نه برای زندگی دانشجویی.

"خوابگاه" محل اسکان دانشجویان است و به همین دلیل باید خدمات در آن به گونه‌ای ارایه شود که دانشجو احساس امنیت و آرامش کند. دانشجویان باید در خوابگاه حمایت روحی و روانی داشته باشند. قطعا اگر محیط خوابگاه مستعد نباشد در وضعیت تحصیلی و روحی آنها تأثیرگذار خواهد بود.

اگر چه ایده آل‌ترین خوابگاه‌ها نیز بدون نقص و ایراد نیستند، اما دانشجویان مجبورند با تمام کمبودها و سختی‌ها یکی از دوست داشتنی‌ترین خاطرات زندگی خود را در این مکان‌ها رقم بزنند. جایی که می‌توان زندگی گروهی، قدرت انعطاف پذیری، اجتماعی شدن، از خودگذشتگی و مهربانی را در آن آموخت. چهاردیواری که بسیاری از دانشمندان، مدیران و سیاستمداران نیز در آن روزگار گذرانده‌اند.

بنابر اعلام وزارت علوم حدود یک میلیون دانشجو در خوابگاه‌ها ساکن هستند. توجه به این بخش از زندگی معیشت دانشجویان باید یکی از مهم‌ترین رسالت‌های آموزش عالی در کشور باشد. چرا که اهداف آموزش و تربیت محقق نخواهد شد مگر اینکه دانشجو از نظر اسکان و معیشت تامین باشد.

امید است با تدابیر دولت و همچنین مسئولان آموزش عالی مشکل کمبود بودجه که همواره دلیل اصلی مشکلات خوابگاه‌های فعلی به شمار می‌رود، رفع شود تا دانشجویان در فضای مطلوب تری بهترین و حساس ترین دوران زندگی خود را سپری کنند.